Bangerd

Ondanks dat hij zich uitstekend gedraagd, zich houdt aan de afspraken met de therapeut en mij verder met rust laat kan ik nergens liefde voor hem voelen. We gaan, voor zover we elkaar zien, respectvol met elkaar om. Dat is al een heel grote verbetering zou je denken. Nu zouden we zelfs een leuk gezin kunnen zijn.

Ik val vaak wel snel in slaap maar s nachts word ik wakker. Dan houden de problemen me bezig en duurt het weer voor ik kan slapen. Ik fantaseer erover hoe ik mezelf uit deze relatie kan bevrijden. Terwijl ik deze ideeën mijn gedachten laat passeren komt gelijk de vieze nasmaak. De kinderen... ik zie mezelf gelukkig als 'alleenstaande' moeder en ik weet dat dat niet veel anders zal zijn dan nu omdat ik meestal alleen met de kinderen ben. Maar het obstakel is hoe het voor hen zal zijn. Mijn oudste heeft al co ouderschap en hoewel dat zonder problemen verloopt heeft het meer nadelen dan voordelen voor hem.

Om deze reden durf ik het niet. Helemaal niet omdat hij zich gedraagd.

Een andere reden is dat ik onder de meeste mensen als paria beschouwd zal worden. Misschien krijg ik dat niet allemaal mee dat ik erop aangekeken zal worden dat ik mijn kinderen in deze positie heb geforceerd. Alweer!
Wat is er mis met die vrouw die geen man kan houden.

Alle praktische bezwaren heb ik opgelost. Soms ben ik gedreven en zoek ik de feiten uit, soms ben ik moe en ligt het plan stil. Toch ben ik er steeds mee bezig. Het kan zo ineens voorbij zijn. Ik heb geen coulance mocht het uit de hand lopen met hem.

Hij weet dat ik voor dekinderen bij hem ben, dat ik geen gevoelens meer heb. In relatietherapie moet je maar eerlijk zijn. Hij zegt nog steeds voor mij te willen gaan. Ik weet niet zo goed wat zijn motief is. Misschien omdat hij (nog) financieel van mij afhankelijk is, of omdat ik zwanger van hem ben. Beide natuurlijk. Liefde ontdek ik niet, al erg lang niet. Hij zelf zal het weten.
De dagen zien er als volgt uit. Overdag ben ik met de kinderen. We eten samen, of ik alleen met de kinderen. Een uur later liggen ze op bed en ga ik op Mijn slaapkamer tv kijken. Hij is meestal in de tuin. Of we gaan om de beurt ergens heen. Van affectie is geen sprake. Seks lijkt me vreselijk gelukkig vraagt hij er niet om. Met een beetje inwendige humor kom ik de tijd wel door.
Het is eenzaam. Voor ons beide denk ik wel.
De zwangerschap is er niet om te delen en het voelt lichamelijk als overleven. Soms zit ik er wel doorheen. We zijn samen naar de 20 weken echo geweest en ondanks dat we naast elkaar zitten is er geen verbinding. De vader voelt niet aan mijn buik en vraagt niet hoe het gaat en tegelijkertijd vind ik dat ook maar best.

De baby maakt het goed, ik naar omstandigheden ook en de kinderen leven vrolijk door, daar kan ik echt van genieten. Ik ben in staat te denken dat dat genoeg voor me is en dat ik mijn liefdesgeluk kan opofferen. Ik neem de tijd om hier over na te denken.