Volume 1

Ik heb ook je blogs gelezen.

Ik leef met je mee. Je schrijft heel helder en komt op mij over als een sterke vrouw.

Ben benieuwd naar het vervolg. Je zit in een lastige situatie.

Een virtuele knuffel van mijn kant naar jou.

Ik heb al je blogs gelezen. Bij sommige werd ik plaatsvervangend kwaad. Bij andere verdrietig en weer een ander was ik vol ongeloof..

Ik kan alleen maar zeggen dat ik enorm veel respect heb voor jou...

Ik heb helaas ook een ervaring met iemand met een alcoholprobleem. Niet op deze manier ( agessie ) maar leuk was het niet.

Ik wil je ontzettend veel kracht toewensen. En al het negatieve wat je gemeld word. Sja het is zo. Maar laat je er niet door van de wijs brengen. Doe waar je hart je heen lijd!!!

Oei dit gaat veel verder dan de andere blogs.. Wat heb je veel mee moeten maken! En wat heb je veel gedaan voor deze man! Naast relatie therapie denk ik dat hij een goede begeleiding nodig heeft. Mijn vader is helaas ook alcoholist (het gaat nu veel beter maar hij is er nog niet uit en loopt bij psychiater en AA) en het proces is erg lang en pijnlijk maar dat weet je zelf zeker ook wel. De vraag is of je dit moeilijke proces aankan en wil, en hoe hij zelf tegenover zijn verslaving staat. Ik wens je heel veel sterkte! Ik heb veel verdriet gehad en nog voor mijn vader, dus ik kan me voorstellen dat het voor een partner tig keer erger is! Dikke knuffel!

Maar als je gaat scheiden krijgt hij ook omgang met de kinderen die op den duur alleen bij hem verblijven en wie moet dan de klappen vangen? Word zijn kans op totale alcohol verslaving niet veel groter als jullie gaan scheiden? Persoonlijk denk ik dat hij alcohol compleet en voor altijd elke druppel moet verbannen. Geen druppel meer niet eens in de buurt. Weg van elke plaats elke persoon die wel drinkt. Nieuw schoon leven waar alleen waardige mensen zijn toegestaan die op z'n minst gebruik niet in zijn ongeving doen. Een afkick cliniek heen gaan als hij goed is en zig zelf vrijwillig laten opnemen want ja zo alleen kom je daar volgens mij.

Jeetje wat heftig! Afschuwelijk dat je dit allemaal mee moet maken.. dat verdiend niemand.

Ik hoop met heel mijn hart dat het goedkomt. Samen of alleen..

Niemand heeft het recht om te oordelen, zij weten niet wat zij zouden doen in een soortgelijke situatie. Ik wens je heel veel sterkte, kracht en succes toe in deze komende tijd! Je kan het jezelf in ieder geval niet verwijten straks.. Dikke knuffel !

Ik hoop dat je je eigen leven op pakt, dus zonder hem. Sterkte.

Je moet door je eigen proces gaan nu. Niemand wat niet zo'n situatie kent kan oordelen. Het is niet makkelijk zo'n verschillende personen te zien en ervaren in je partner. Dit moet je op je eigen tempo verwerken. Ik herken zoveel, en weet dat je niet meer lang zult twijfelen.. Langzaam zal je je antwoorden krijgen en zal je hoofd, hart en buikgevoel op 1 lijn zitten.. Succes en heel veel sterkte. Ik hoop dat de therapie gaat helpen.. Maar eerlijk dat leek bij mij ook ff te helpen, maar uiteindelijk hielp het mij om het inzicht te krijgen dat ik voor mezelf moest kiezen, en had hier ook rust in. iig wens ik je alle geluk van de wereld, en hoop dat je weet dat je sterk bent! Je verdiend beter.

Ik begrijp t heel erg goed dat je na al die klappen, verschrikkelijke momenten nog steeds bij hem bent gebleven. En er oprecht in geloofde dat die zou gaan veranderen. Want liefde maakt blind, jammer genoeg . Ik heb precies t zelfde mee gemaakt met de vader van mijn dochtertje ik was vanaf mijn 15de samen met hem en nadat ik haar kreeg heb ik eindelijk de stap gezet om bij hem weg te kunnen blijven en dat heeft mij echter ook 5 jaar gekost, van t ene huis naar t andere huis gaan zelfs nog in een blijf van mijn lijf huis gezeten op mijn 18de terwijl ik zwanger was. T word gezien als een soort verslaving ik had heel erg t gevoel alsof ik niet zonder hem kon en dat t niet zijn schuld was maar t door de drugs kwam die hem zo maakte en dat als die gestopt zou zijn t wel anders zou zijn. Want hij had ook immers een lieve kant. Tot op t moment hij bij ons thuis was en me een stoot in mijn gezicht wou geven waar mijn dochtertje toen bij was ik denk dat ze rond de 9 maanden was. Ik kon toen eindelijk de beslissing maken dat t genoeg was zo hoe pijnlijk dat ook was, dit Werd hem gewoon niet. ik heb toen eindelijk voet bij stuk houden. Mijn dochtertje werd vanaf dat moment ook een heel ander kind een vrolijk kind en ik, ik had mijzelf niet beter kunnen voelen en vroeg mijzelf af waarom ik die stap niet veel eerder had genomen. T was ook echt een knipper licht relatie hij was al 23 maar nam de verantwoordelijkheid niet. Sindsdien heeft die ook nooit meer een stap in ons huis mogen zetten (heeft ook nooit naar haar om gekeken ging hem meer om mij als om haar). Inmiddels ben ik 23 jaar oud en ben zwanger van de tweede ik heb een ontzettende lieve man ontmoet die een papa is voor mijn mooie prinses en de meest liefste man is die ik ooit heb gekend. Ik hoop voor jou dat jullie er samen uit kunnen komen maar als je al diep van binnen weet dat je alle dingen die er zijn gebeurd niet uit je hoofd kan zetten en t achter je kan laten. En al weet dat de dingen hierna alsnog niet zullen veranderen zou ik er toch nog eens heeel erg goed over na denken. T kan een week goed kan, een maand, paar maanden maar meestal vervallen ze weer in t zelfde patroon. Ik zou mezelf dan eens gaan afvragen hoeveel jij vind dat jijzelf waard bent en niet alleen jij maar ook de kids. Betekend hij echt zoveel voor je dat t zoveel waarde heeft dat hun moeder meer lijd als dat ze gelukkig is. Ik wens je veel Suc6 hoop dat je eruit kunt komen l.

Zo, eerst een dikke knuffel want dit is heel erg heftig. Ellende. Sterk van je dat je deze volume er toch nog uit hebt geperst. Respect!

Maar tussen de ellende door lees ik ook lichtpuntjes. Compliment dat jullie deze volume bij de kinderen uit de buurt hebben.gehouden. En compliment voor je man dat hij zijn alcoholprobleem voor een deel heeft willen en kunnen aanpakken. Heel erg veel alcoholisten kunnen hem dat niet nazeggen. En, heel belangrijk: het geeft aan dat hij dit kan. Hij moet wel beseffen dat hij er nog lang niet is, en wil hij zijn kids een behoorlijke vader geven die geen alcoholist is en hun moeder niet slaat, dan moet hij meer stappen zetten en ook beseffen dat hij je nodig heeft. Hij moet bvb op feestjes zelf kunnen overschakelen naar fris, of radicaal zeggen 'geen druppel meer'.

Een vraag die de therapeut mss stelt: zou je van hem houden als hij dat zou kunnen? Als hij zijn alcoholprobleem helemaal kan oplossen (ipv half)?

Wat er ook gebeurt, ik wens je ontzettend veel kracht, moed en sterkte! Wij hier op dit forum zijn bij je. Nu ja, soort van. Let's do it.

Bij de vorige blog heb ik inderdaad mijn vragen gehad en uitgesproken. Mijn excuses als dat verkeerd is aangekomen. Bij deze blog zou ik je zo graag willen zeggen dat dit niet jouw schuld is. Nu niet en toen niet. Ik wil je vertellen dat mocht je uit elkaar gaan dat het wel goed komt. Of de liefde terug komt?, zoals ik het lees, denk ik het niet.

Poeh, wat een verhaal. Lastig. Je houdt van iemand (of hebt gehouden) die je zoveel pijn kan doen. Ik kan me voorstellen dat je in eerste instantie denkt dat het goed komt, dat hij wel veranderd enzovoorts. Maar na, wat ik begrijp, jaren van afwisselend liefde en mishandeling noem ik het maar even, waarbij hij je zo heeft "geraakt" dat je er lang van moet revalideren, moet je echt voor jezelf en je kinderen kiezen. Ik vind het sowieso erg knap dat je het zolang hebt volgehouden, aangezien m'n man mij maar 1x verkeerd hoeft te doen en hij kan vertrekken. Maar ook dapper dat je je verhaal hier deelt, omdat je hoe dan ook inderdaad kritiek krijgt. Succes met de therapie en de eventuele beslissingen die genomen moeten/gaan worden.

Dikke knuffel meid!!!! Ik vind je sterk en dapper... Ik hoop dat jullie er goed uit komen, hoe dat er ook uit ziet.