Was dit ons laatste kindje?

Een paar keer hoorde ik in mijn directe omgeving: je doet er goed aan om het bij deze twee te laten.

Dat zet me aan het denken, ik weet dat ik een kindje proberen te maken niet doe voor de roze wolk van het zwanger zijn, en zelfs niet voor de intieme babytijd. Maar voor de liefde voor een nieuw persoon en alles wat daarbij komt kijken. Ik zie het ook als mijn levenswerk deze twee groot te brengen en zal alles in mijn macht doen om ze de basis mee te geven voorde rest van hun leven.

Sinds dat ik me kan heugen droom ik van een gezin van 4. Nu besef ik mij dat de investering te groot kan zijn. 2x mocht ik een zwangerschap voldragen en beide waren rampzalig. Mijn leven nu oppakken gaat niet vanwege de pd dus de investering is nog niet voorbij.

Toch
Ondanks wat men me goedbedoeld adviseerd, ik knik verstandig en denk bij mezelf, als ik straks weer de oude ben, lichaam en geest geheeld en de tijd gegeven om een dijken van een conditie op te bouwen, de tijd gegeven om te ontspannen en gewoon vrouw te zijn en stel dat mn man ook denkt laten we het nog eens proberen. Wie weet gaat het beter. Stel dat het niet beter gaat... ik weet dat ik het er weer voor over heb.

Ik heb nog veel meer ruimte en ondanks alles, voelt mn gezin niet af... hopelijk is het ons gegund.

Herkent iemand dit?