Ik en mijn dochter (ppd 3)

Mijn dochter is een soort engeltje voor mij. We zijn bijna altijd samen, inmiddels is ze alweer 3 maanden.

Vaak hoor en lees je dat moeder en kind hechtingsproblemen ontwikkeling door ppd. Dat moeder afstand neemt. Hier is dat andersom, ik word rustig van haar, als ik me rot voel dan pak ik haar dicht bij me, dan ruik ik aan haar haartjes. Ik voel me dikwijls schuldig met de gedachten belast ik haar nu niet met mijn negatieve gevoelens, zou ze dat kunnen voelen? En O ja, zou ze dan afkeer van me krijgen. Nu ben ik de enige die haar echt kan kalmeren op de enkele momenten dat ze echt overstuur is. Soms is het al genoeg dat ik naast haar bedje in mn eigen bed lig. Ze is een vrolijke meid aan het worden, kijkt veel om zich heen en heeft een gulle lach. Ze houdt ook van lang knuffelen. Mijn man vindt het fijn om ons zo samen te zien.

Ik ga aankomende vrijdag met mijn eigen moeder en de kinderen en dag weg, ik ga voor het eerst sinds de bevalling iets' leuks' buiten huis doen, ik zie er als een berg tegen op. Het lijkt me druk, veel mensen, lang in de auto, en wat moet ik aantrekken? Ik heb alleen een joggingpak aan. Mijn haar borstel ik nog steeds maar een keer per week.

En binnenkort hebben we een netwerkborrel, het dappere stemmetje zegt ga maar heen, al is het maar even,om te kijken of het iets beter gaat. Mijn man is erbij het hoeft niet lang te duren. Mijn zoon is bij zijn biovader, mijn dochter kan bij mijn moeder of schoonmoeder zijn. Misschien moet ik het proberen.