Postpartum depressie het herstel

De diagnose is al enige tijd daar, ik denk zo'n 5 weken inmiddels, dus ik zit inmiddels aan 5 weken werken aan mijn herstel. Hoe gaat dat nu? Met ups en downs, ik eet en slaap in ieder geval weer. Nadat ik de medicijnen en een paar keer therapie had gevolgd voelde ik een last van me afvallen, zo van: oooh dat heb ik, daar hoor je wel eens wat over en dat lossen we wel even op. Dat even, weet ik, kan weggelaten worden, en dat oplossen, dat geloof ik wel omdat ieder met een behandelde ppd er weer bovenop komt, maar af en toe kan ik me dat helemaal niet voorstellen.

Een goede dag is als volgt: ik sta op, weliswaar met moeite, maar de kinderen roepen me en dat is de beste drijfveer die er bestaat. Ik zorg dat zij eten, dat ik eet, de zij schoon en gekleed zijn en dat ik dat ook ben. Ik houd een structuur en ritme aan, en dat wordt voornamelijk mogelijk gemaakt dat mijn kleintjes. Ik kijk graag hoe ze spelen, ik lees met de oudste, soms ga ik boodschappen doen, of op visite bij mijn schoonfamilie.

Een slechte dag is als volgt: Ik kan amper uit bed komen, maar de kinderen roepen me en dat is dan ook mijn motivatie. Ik zorg ervoor dat zij er goed bij varen op zon dag, en ik hoop dat ze niet merken dat ik me zo slecht voel. als zij slapen dan ga ik ook slapen, ook als ik niet moe ben, want dan hoef ik even niet te zijn. want ik vind mezelf waardeloos, ik baal van de langzaamheid hoe het allemaal verloopt. ik wou dat ik ernaar verlangde dat ik de wereld in ga met mijn kinderen, maar ik blijf liever in huis. Ik eet trouwens ook niet, heb er totaal geen zin in. Als mijn man dan thuis komt van werk kan ik mn verhaal kwijt en dat helpt, vaak kan ik dan de dag erna weer verder met een goede dag

Een hele slechte dag is als volgt: ik eet niet, heb vaak niet geslapen of slaap de nacht erop niet. Ik kan op zon dag eigenlijk niet met mezelf leven, ik zie het nut van het leven niet in en denk dat mijn kinderen beter een andere moeder zouden kunnen hebben. Dit gaat vrijwel emotieloos. Ook hier komt mijn partner mij te hulp. De dag erna voel ik me intens schuldig tegenover mijn gezin en word ik erg verdrietig omdat ik inzie dat ik dat echt helemaal niet wil want zij zijn de reden en de zin van mijn bestaan. Gelukkig komen de hele slechte dagen niet veel meer voor. Dit alles gaat gepaard met heel veel schaamte, en ik voel ook niet de behoefte om mijn verhaal te doen aan mijn omgeving anders dan mijn man. Daarbij komt ook, aan de buitenkant merk je er niet perse van. Ik kan ook steeds meer redelijk een masker opzetten denk ik voor vrienden of kennissen of mijn eigen familie (die ik amper zie want ik vermijd ze toch). Daarnaast heb ik ook bepaalde sociale vaardigheden en die kan ik dan prima inzetten.

Ik kan erg goed koken, echt erg goed, ik kan smaken die ik ergens proef met gemak namaken en thuis zet ik de lekkerste en gezondste dingen aan mijn gezin voor, zo uit de losse pols. Dat is ook weg, ik kan nog wel koken, maar er mist altijd iets in de smaak, iets wat ik nu voor magie aan zie dat ik nu even kwijt ben. alsof mijn gerechten mijn bezieling hadden

Het advies luidt vaak: ga leuke dingen doen, maar weet je wat het is, ik heb helemaal geen zin om leuke dingen te doen. ik was nogal opgelucht dat pinkpop was uitverkocht, vakantie? ik denk er nooit aan om iets te boeken, winkelen? nee bedankt. Gezellig met vrienden? absoluut geen zin in! en eenzaam voel ik me daar niet perse bij.

Confronterend is het wel, want ik was het tegenovergestelde, het is een beslist een botsing met mijn principes. Die frisse ondernemende moeder, gesteld op uiterlijk en prestaties. En altijd het principe gehad dat ik sterk moet zijn, survival of the fittest. En nu voel ik de mislukking en kan ik niet anders dan dat ik dat moet leren relativeren, wat op zich dan weer een leerervaring zou zijn als het tot me door zou dringen dat het oke is en buiten mijn macht dat zoiets gebeurd en dat andere mensen die geestelijke problemen hebben wel degelijk een probleem hebben, ook al zie je dat niet.en dat het ook niet vanzelfsprekend is dat je je goed voelt. Zo was het bijna altijd wel hoor, voor de zwangerschap van mijn dochter was ik gewoon van karakter positief en blij. Daarom is het contrast zo groot en confronterend. Ik kan niet meer beslissen: ik voel me goed. want ik heb er geen grip op.

Zou ik uiteindelijk echt weer een vernieuwde versie van mijn oude ik worden? Mijn man zegt van wel, de statistieken zeggen van wel, laat ik vandaag nou net een gewone slechte dag hebben en denken dat dit eindeloos is.