Postnatale depressie

ongeveer anderhalf week na de bevalling begon ik weer slechter een neerslachtiger te worden en ben ik heel bezitterig en overbeschermend naar de baby en ook naar mijn peuter. Nog steeds mijd ik contact met de buitenwereld en zit ik behoorlijk in de put. Ook kon ik tussen de voedingen door niet meer in slaap raken door al het gepieker. Overdag totaal geen eet of drink lust. Alleen voor mijn kinderen en partner monter ik me een beetje op. Nadat dit twee weken voortduurde en ook enorme verlatingsangst kreeg en daardoor mijn onzekerheid omzette in boosheid naar mijn partner en ik helemaal niet meer sliep ben ik naar de dokter gegaan. Een enorme drempel was dat voor me. 

Ik zat tegenover de dokter en wist niet hoe ik het moest vertellen met horten en stoten kwam het verhaal eruit. Inmiddels slik ik twee weken antidepressieva en ga ik een keer per week naar een psycholoog om te praten. 

Het is heel verwarrend, want aan de ene kant ben ik ontzettend gelukkig met mijn gezin zoals het nu is, maar aan de andere kant kan ik me niet goed voelen. Dat voelt als falen, dat komt met schaamte, maar daar heb ik dan gelukkig de shrink voor. 

Het neerslachtige en lusteloze gevoel lijkt zelfs wat erger te zijn geworden met de medicijnen maar de angst is zo goed als verdwenen. Het scheelt dat mijn partner mij enorm steunt en alle begrip voor de situatie heeft. Ik slaap ook weer en dat helpt ook enorm. Verder eet ik met lange tanden met het gezin mee, geen dieet meer, eerst aansterken en de hormonen weer in balans krijgen, dan zie ik wel verder. 

Mijn dochter doet het goed, wat een gelukk dat ze zon zoet meisje is. Ze slaapt veel, drinkt goed, huilt bij krampjes of bij honger. Als ze wakker is wil ze het liefst lekker bij ons knuffelen.

Met de grote broer gaat het ook goed, hij is helemaal gewend aan de nieuwe gezinssituatie. Zijn woordenschat gaat enorm vooruit de laatste tijd. Hij kletst me de oren van de kop en dat is zo gezellig.