Daar is ze dan

Dat moment van wachten, de tijd dat ze nog niet leek te bestaan kan ik me niet meer voorstellen nu ze er daadwerkelijk is. Alsof ze altijd bij ons heeft gehoord. Mijn zoon is een zorgzame broer en mijn man... dat dat mooie, lieve, rustige meisje uit ons is voort gekomen. Een helft van hem en een van mij. Maar eigenlijk ook echt zichzelf.

Oke, en voor de rest? Ik ben er nog niet uit geweest, ik geniet van mijn kleine wereld met mijn kindjes, met mijn man. Psychisch knap ik enorm op. Ik schrok van de kraamtranen en de waakzaamheid over mn dochter. Niemand mag haar vasthouden behalve mijn man, ik en de kraamhulp. Dit gaat wel over als ze wat ouder is.

En de weegschaal, ai, er zijn 10 kilo s, twee weken na de bevalling, blijven plakken. Fanatiek bewegen, zelfs wandelen, zit er de komende tijd niet in. Ik eet koolhydraadarm, een tijdje, totdat ik weer kan sporten.