Wat een raar gevoel toch... die laatste dagen of weken

Ik vind het zo n apart gevoel, die laatste dagen (het kunnen ook nog weken zijn) er hangt zo n ingehouden verwachting en onbekendheid om ons heen. In de toekomst kijken lukt niet want alles is een vraagteken. Hoe ziet ons dochtertje eruit? Hoe komt ze eruit? Wanneer? Hoe zal ze ruiken? Maar ook hoe zal mijn partner zijn als vader van een baby? En meer over mezelf : zal ik mezelf weer herkennen in de spiegel na de bevalling, zal ik weer mijn eigen blik in mn ogen hebben? Zal mn figuur bijtrekken? Zal ik me weer mezelf voelen?

Ookal ben ik bijna de hele dagen nacht aan mn bed gekluisterd door de pijn in mn bekken en word ik gek van het liggen en vooral niet kunnen omdraaien door mn bekken. (De buik is eigenlijk niet echt een obstakel in dit dikke pech verhaal) en dat ik nog steeds in de put zit met neerslachtigheid begin ik ook echt te cocoonen merk ik. De buitenwereld als in nieuws, verhalen uit mn omgeving ed interesseren me steeds minder. Mijn kleine wereld. Dat vind ik sinds een week best een prettige wereld.

En ik eet... o jee, wat eet ik veel. Amper cravings gehad en opeens is het daar. Slagroomtaaet, loempia s, chips, weet ik het, ik denk eraan en ik wil het. Mijn man doet leker mee en gaat gewillig naar de winkel.

Ondanks de pijn heb ik geen haast om te bevallen. Een stukje angst voor de pijn om te bevallen maar ook omdat ik hoop dat de pijn in mijn bekken wat afneemt en herstelt voor het zover is.

De verloskundige zag me aankomen. Ze is vast wel vrouwen gewend die graag ingeleid of gestript willen worden want direct zei ze zonder dat ik iets vroeg: we kunnen nog niks doen, alleen rusten en wachten.

Ik had ook nog niet willen smeken voor een kunstgreep of opwekmiddel. Brrrrr.

Terug kijkend op de zwangerschap, jeetje, het was alles behalve rustig, verhuizen, onregelmatige diensten,moe, de bekken, doorverwijzing nav de 20 weken echo (alles was goed) de relatieproblemen met man, trouwen met man, opeens veel verdriet om jeugdsituaties en een gemis, depressie, eerder stoppen met werken. Het was echt niet rustig in ons leven... en nu is het even zo stil voor de storm en het lijkt er al maanden op dat man en ik, geen moment aan hem getwijfeld, meer een team met mij is dan ooit.

Hoe eigenlijk? Praten, praten, ik ging me minder bazig opstellen en hij drinkt toch echt niet meer zoals voorheen.

Nou een heel verhaal, zomaar even