BI AUUUUUWWW

Gisterochtend had ik ruzie met mijn man. Hij duwde me, ik ving de onstabiliteit op met mijn bekken en heb me daarbij flink bezeerd. Ik was kort daarna gaan liggen en toen ik wilde opstaan kwam ik erachter dat dat niet lukte zonder felle pijnscheuten die ik een 9 zou geven. Uiteindelijk ben ik wel omhoog geholpen en verplaatsen van A naar B, op en van de bank/ bed, autorijden was minstens zo pijnlijk als die 9. die nacht kon ik me niet omdraaien in bed en moest ik mijn man wakker maken om me te begeleiden naar de wc.

Ik moest huilen en paniek overviel me, ik moet nog een week of 2, of 3, met die pijn, hoe moet ik mijn zoon naar en van bed brengen, kwam dit ooit nog weer goed? En ik ben verdrietig dat mijn man en ik zo boos op elkaar werden. Ik weet dat ik momenteel moeilijk ben. Het huishouden lukt me niet meer en ik vond het rot om het uit handen te geven aan een man die toch maar zit te mopperen dat zondag is om te rusten. Hij heeft spijt van zijn duw en ik voel me schuldig om mijn boze gepraat over een onbenullige stofzuigklus. Ik hoop dat het ooit écht beter tussen ons gaat. Ups en diens dat zijn wij.

vandaag is alles kwa pijn gehalveerd, ik ben nog steeds langzaam en onstabiel op de benen, maar verplaatsen gaat beter. Hoe het op bed gaat vanavond weet ik niet maar ik zal erg dankbaar zijn als ik weer net zo lekker kan slapen als ervoor.

Mijn bekkenklachten beperkten mij al behoorlijk in doen en laten, ik had geen bedrust maar werd wel geadviseerd om telkens na een half uur of uur activiteit anders dan liggen te gaan liggen. Ik ga weer verder met fysio na de bevalling, nu doe ik oefeningen gewoon thuis. Het lijkt op een blessure die nu aan het herstellen is, hopelijk kan ik tot de bevalling verder met slechts mijn oude klachten.