Zwangerschap de gezonde ziekte

Hoe vaak heb ik nu al moeten aanhoren dat mensen zeggen: zwanger? je bent niet ziek hoor of iets in die trant. 

Ik ken ze ook wel, de power zwangeren, en ik voel dan wel een stukje ontzag voor de natuur want zij hebben geluk gehad. Ik denk niet dat ze dat hebben kunnen beinvloeden. want voor sommigen zijn hormonen echt natuurgeweld. botten verweken, banden verslappen, 24 u de klok rond overgeven of willen slapen, misschien wel aambeien, spataders of andere dingen. Het doet iets met een mens!

Inmiddels zit ik twee weken thuis omdat het op mijn werk met mijn bekken niet meer lukt, in plaats van beter zijn de klachten wat erger geworden en ben ik tot de conclusie gekomen dat je wel degelijk ziek kunt voelen van een zwangerschap. Dit is mijn tweede zwangerschap en beide zijn een aftakelproces dat al aanvangt voor ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand houdt. Zowel mentaal als fysiek. Nu is een (groot) gezin mijn droom en ik laat mij er niet onder krijgen door de zoveelste keer bloedarmoede, de bekkeninstabiliteit, hormonale disbalans en misselijkheid. In mijn kinderen zit mijn grootste geluk. Een geluk waar we als moeder hard voor moeten werken en wat onbetaalbaar is. Bovendien is het een wonder, ook al doet alles pijn, het is een wonder. 

ALLEEN, MAAR, HELAAS, die mensen die het zelf niet (in de omgeving) hebben meegemaakt, dat ik voor dezoveelste keer moet aanhoren ''mijn oma beviel toen ze knollen uit de grond raapte ''(yeah right), die zou ik wel tijdelijk uit mijn omgeving willen bannen. Ook de mensen die er bewust niet met mij over praten, lees familie, omdat ze denken dat ik maar op mijn tanden moet bijten ofzo. Mijn beste vriendin, zelf ongewild wegens geen geschikte partner nog kinderloos, maar altijd een paar voorbeelden paraat van mensen die en niet zijn aangekomen tijdens de zwangerschap en nog 10 km konden hardlopen ergens halverwege en zomaar konden bevallen. 

ik zou ze graag een tijdje op vakantie sturen, ver weg, zodat ik mijn gang kan gaan en mijn tijd kan uitzitten. En zitten is letterlijk, zitten of liggen, want zelfs naar de supermarkt lopen of langer dan 20 minuten autorijden doet me om pijnstillers vragen. 

Gelukkig heb ik een heel begripvolle fysiotherapeut die elke keer maar zegt leg je erbij neer je gaat het toch niet winnen, je tijd komt wel weer. (dat geeft me rust)

Mijn man die zich op het hart laat drukken dat ik rustig aan doe vandaag, (dat vind ik lief en begripvol)

En dat was het dan ook wel zo'n beetje. 

Nog ongeveer 10 weken wachten in het gunstigste geval en dan hopen we een gezonde baby in onze armen te houden en gaan we werken aan het herstel.