KWAAD derde trimester

Het derde trimester is aangebroken en ik heb weer last van kwade hormonen. Zelfs nog erger dan bij mijn zoon. 

Het blijft me verbazen hoeveel invloed de hormonen hebben op mijn hele systeem. 

Ten eerste zeggen mijn bekken stop au. en dat zegt de fysio ook. Het is de vierde keer in mijn leven dat ik moet accepteren dat ik niet kan doen wat ik wil omdat mijn lichaam dat niet wil. Alsof het een les is die steeds terug komt en niet geleerd kan worden. Mijn pijnklachten en instabiliteit is zo geworden dat ik niet meer mijn werk kan doen. Dat kon ik accepteren gezien mijn zwangerschap en het soort werk dat ik doe. Maar alsof dat al niet genoeg was wordt me nu ook aanbeveelt om niet over mijn pijngrens heen te gaan. Praktisch gezegd niet meer stofzuigen. Niet dat ik zon fan ben van stofzuigen, dat is nog niet de ergste straf. Ook de leuke dingen doen pijn. vrijen doet pijn. een boodschapje doen doet pijn. autorijden doet pijn. een feestje doet pijn. met mijn zoon in de plassen stampen doet pijn. Dat stofzuigen kan me gestolen worden. Het is hier een huis toch al een grote gemene chaos. (Ik ben een mens die op kicks leeft, mijn geest heeft een zekere boost nodig, een prikkel, een inspiratiemoment, een leermoment, en veel plezier). Nu zit ik weer gevangen in mijn lichaam. Ik voel me opgesloten.

drie week geleden was ik vooral nog cynisch over alles (lees: de bevolking, de overheid en het bedrijf waar ik werk.) Min of meer voor de grap. Ik wond me nog niet echt op.

Nu opeens, word ik zomaar heel kwaad. Op mn lieverd. Mijn man. ongetwijfeld ben ik redelijk en onredelijk tegelijk. Waarom heb ik nog babykamer? Waarom ruimt nooit iemand (waaronder ik) iets op. Waarom kan ik niks en jij gaat nog leuk zitten drummen met je vrienden? 

Ik zei: je hebt tenminste nog wat voor jezelf

hij zei: wat wil jij dan doen

ik zei: Ik wil weer dansen

hij zei: dan doe je dat toch?

ik zei: wanneer dat dan wel

hij zei: morgen

ik zei: !*^^%#

Ik word ook erg boos om de moeilijke start die we in onze relatie hebben moeten maken. Hij wilde (gelukkig, anders waren we niet meer samen) van al zn genotsmiddelen afkomen en daar reageerde hij psychisch heftig op. Soms had ik zomaar een andere vriend. Hij heeft me psychisch en lichamelijk best wat opdonders gegeven en als alleenstaande ouder had ik zelf ook veel om op een rijtje te zetten en te houden. Gelukkig geloofde ik in ons, en mijn gevoel heeft nooit geweken. Hij is de man voor mij. Mijn man is 180 graden verandert. Van een ongezonde man die drie a vier dagen in de week savonds dronk, gebruikte, veranderde hij in een rustige, huiselijke man en kregen we dezelfde nieuwe hobby's. Het was uit insintrieke motivatie, geen dwang van mijn kant. Maar dat dat niet van de een op de andere dag ging kun je van me aannemen. Wat heb ik veel gehuild zeg om zijn uitspattingen en gemene opmerkingen. De volgende dag was hij verslagen. De laatste keer was eigenlijk toen ik ongepland 5 weken zwanger was van deze kleine. Ik voel mede daardoor, een soort woede in me die ik maar niet kwijt raak. Af en toe komt het zomaar naar boven. Ik was geslagen, van de trap getrokken, tegen de muur gegooid. deuren waren vernield in huis. wat van mijn spullen. Je kunt je wel een voorstelling maken. Hij heeft veel gehuild de dag erna. Van wat hij zich kon herrinneren, hij schaamde zich en ik ook. En ik was banger dan ervoor. Ik ben nu altijd op mijn hoede als hij drinkt. Sindsdien, dus al bijna een halfjaar is er nooit meer iets gebeurt van dat kaliber. Ik ben zo trots op hem en hij is gewoon zichzelf. Ik hoop dat ik het ooit kan loslaten want we houden ontzettend veel van elkaar.