Hoe L.ivia ter wereld kwam..

En daar is ze dan. Lieve, kleine L.ivia.  Onze derde dochter, het laatste stukje van onze gezinspuzzel.  Met haar erbij is Project ‘Family’ is eindelijk compleet.  Wat een heerlijk gevoel geeft dat.  Het is een zoet kind.  Lekker rustig, uiteraard überschattig en moeilijk om mijn ogen van af te houden.  Papa is trots en de twee grote zusjes zijn uitgelaten dat de kleine zus er eindelijk is (ook al zijn ze er nog steeds van overtuigd dat er nog altijd een baby in mama’s buik zit. Een duidelijk werkpuntje voor mij ;)).  

Hoewel ik al enkele jaren lid ben van de site, heb ik nog nooit een uitgebreid bevallingsverslag gedaan.  Geen idee waarom niet en ook geen idee waarom ik er nu wel de behoefte aan heb.  Sommigen onder jullie beweren dat het een goede manier is om mn kopje terug te laten kalmeren.  Want sinds de geboorte staan mn hersentjes in overdrive terwijl ik eigenlijk de rust goed kan gebruiken. Ik ben benieuwd naar het resultaat.. ;-)

Maar wat valt er eigenlijk te vertellen?  Ik ben immers bevallen middels een geplande keizersnede.  Al maanden op voorhand wist ik dat ik mijn dochter in mn armen had op 16/01.  Tenzij zij er anders over zou beslissen, weliswaar.  En heel even zag het er ook zo naar uit toen ik na een schitterende en probleemloze zwangerschap in de laatste week ineens te kampen kreeg met verhoogde bloeddruk en verminderde kindsbewegingen.  Even werd overwogen om de keizersnede vroeger te doen.  Uiteindelijk werd besloten mij op rust te zetten en dat laatste weekje met de beentjes omhoog te laten uitlopen.  

Een geplande keizersnede, dus.  Niet de eerste keer, overigens.  Mijn oudste dochter heb ik op ‘natuurlijke wijze’ op de wereld gezet nadat ik op exact 40 weken werd ingeleid.  De placenta bleek onvoldoende te werken en ze moest er uit.  Mooie bevalling was dat.  Liep eigenlijk heel vlotjes allemaal.  Een schoolboekvoorbeeld.  Alleen werd er, om redenen die ikzelf nooit heb begrepen, tijdens het persen hard op mijn buik mee geduwd door een verpleegkundige waardoor, zo zou ik pas later merken, mijn stuitje brak.  Een complexe breuk waar de gevolgen pas duidelijk van werden eenmaal de bevallingspijnen verdwenen.  Tot een jaar na datum slikte ik nog dagelijks pijnstillers.  Met dat gebroken stuitje besliste mijn gynaecoloog daarom dat het beter was om dochter nummer twee via een keizersnede ter wereld te brengen.  

Die eerste keizersnede was echt een succes.  Daags na de operatie stond ik al onder de douche.  Fit en vrolijk aangezien ik geen lange arbeid achter de rug had.  En ik herstelde supersnel.  Daarom mocht ik al op dag 4 naar huis (in BE is 7 dagen opname normaal gezien standaard). Toch speelde er een klein euvel eventjes op - of beter: een onderhuidse infectie op de wonde met de omvang van een een meloen.  Daardoor moest de snijwonde vanzelf dichtgroeien en kreeg ik dagelijks bijstand van een vroedvrouw om de wonde te verzorgen, dit gedurende drie weken.  Klinkt ernstig, en dat was het ook, maar afgezien van een dagje helse pijnen van de groeiende ontsteking en de ongemakjes van met die open wonde te moeten rondlopen, was ik lichamelijk een pak sneller gerecupereerd dan na die gewone bevalling.  Een succes, dus.  

En dus sprak het van zich dat nummer drie ook per keizersnede ter wereld moest komen.  Zo kwam het dat we ons vrijdagochtend vroeg in het ziekenhuis moesten melden.  Ik stond eerst gepland dus het zou allemaal gesmeerd moeten verlopen.  Toch kwamen we een kwartiertje te laat.  We volgden de routes naar het verloskwartier zoals ze stonden aangegeven in het ziekenhuis, om helemaal op het einde te moeten ontdekken dat we niet verder konden wegens verbouwingen.  We moesten ‘de andere’ route volgen, alleen stond nergens aangegeven hoe die liep.  Dus wij eerst terug naar het onthaal, de juiste inlichtingen ingewonnen en zo eindelijk op bestemming aangekomen.  Blij dat ik dat tripje niet met helse weeën moest doen, zoals dat doorgaans wel eens gebeurt als iemand naar het verloskwartier moet… 

Hopsa, aangekomen.  Kamertje toegewezen gekregen en gestart met de voorbereidingen op de operatie.  Eventjes aan de monitor (hartje klopte nog gezond, ik bleek ook al regelmatige contracties te hebben), eventjes een infuusje prikken (verpleegster had 2 pogingen nodig), operatieschortje aandoen (heerlijk sexy zo met mn kont bloot), gratis scheer- en waxbeurtje gekregen onderaan (blijkbaar was mijn eigen werk niet goed genoeg), blaassonde opgestoken gekregen (vind ik dus echt een rotgevoel geven) en tussendoor een hele hoop papieren invullen.  Gynaecoloog kwam langs om te zeggen dat alles volgens schema verloopt en dat ik me nog een half uurtje ‘rustig’ bezig moest houden.  

Tot dan toe verliep alles ook rustig.  Ik was ontspannen en op mn gemak.  Ik had dit immers allemaal al eens meegemaakt.  Tot plots, ineens vanuit het niets, de zenuwen toesloegen.  Ik werd er haast misselijk van.  Veel tijd om erbij stil te staan kreeg ik echter niet want mijn bed werd al richting de OK gereden.  Whoppaa, in no time zat ik op die harde plank, in een koele ruimte, felverlicht, met allemaal verpleegkundigen rondom me die druk in de weer waren en intussen honderduit vertelden over ‘iets heel ergs’ dat een collega van hen was overkomen. Best een beetje surreëel als je erover nadenkt: ik die klaar zit om me te laten open snijden, en zij die ‘gewoon’ hun job doen.  Alsof ze de rekken van de supermarkt aan het bijvullen waren.  Ik heb helaas niet begrepen wat voor ergs die collega had meegemaakt en heb me nog net kunnen bedwingen om ernaar te vragen en me in het gesprek te mengen.  

Dan was het tijd voor het lastigste stukje: de ruggenprik.  Haat ik zo.  Ik heb zo’n kriebelgevoelige rug dat het verschrikkelijk moeilijk is om me stil te houden als er aan gewerkt wordt.  Na drie keer proberen zat ze eindelijk.  Ik heb mijn man (denk ik, want die had ook zo’n kapje en doekje voor zn mond zodat het niet heel duidelijk was wie wie was) zijn arm tot gehakt geknepen, denk ik.  Zo’n pijn deed dat wrikken en prikken in mn ruggengraat.  Heb er nog steeds een gigantische blauwe (lees: zwarte) plek van.  

Maar goed, ze zat.  Ik voelde mijn benen vollopen met verdoving.  In no time ging ik van zithouding naar ligpositie op de snijplank.  Een hele hoop schermen voor mijn neus terwijl ik een bloeddrukval kreeg.  ‘Ik zie het’, zei de anesthesist en hij toverde dat ongemakje meteen weg.  Ik vroeg aan mijn man of ze al begonnen waren en voor hij kon antwoorden, hoorde ik de keel open gaan van onze kleine meid.  Onbeschrijflijk hoe dat moedergevoel je ineens kan overvallen.  Tranen springen in de ogen.  Ik word overmand door dat gevoel waarbij ik haar dolgraag wil troosten en bij mij wil nemen.  Maar helaas.  Ik krijg ze twee secondes te zien en nadien ging ze mee met manlief om gewogen (3740 g), gemeten (53 cm) en gecheckt (alles ok en apgar van 8 en 9) te worden.  Intussen werd de boel bij mij dichtgenaaid.  Een tiental minuutjes later kwam mn man terug, met een kindje op zn arm.  Een heerlijk ingepakt ukkie dat nog wat aan het uithuilen was van haar plotse geboorte.  Met moeite kon ik haar wangetje strelen met mn vinger en ze kalmeerde meteen.  Alsof ze wist wie ik was.  (Ik weet het, klinkt veel te romantisch, maar zo is het echt gebeurd :)).  

Mn gynaecoloog kwam nog even vragen of ze permanent de knip erop moest zetten voor ze alles dicht naaide.  Goed wetende dat dit onze laatste telg is, heb ik het toch maar niet gedaan.  Sterilisatie is immers zo definitief… :) 

En voor ik het wist lag ik op de recovery en mocht ik mn dochtertje voor het eerst in mijn eigen armen nemen.  Wat een wolkje.  Zo rustig, zo vredig dat ze is.  Ze is een exacte kopie te zijn van zus nummer twee.  Echt opvallend.  

Mijn herstel vlot goed.  Beter, zowaar, in vergelijking met mijn vorige bevalling.  Sinds maandag ben ik terug thuis en het tot hier toe verloopt alles perfect.  Geen aankomende infecties, geen andere ongemakjes.  Voorlopig.  Ik blijf echter behoedzaam en ga zeker niet de heldin uithangen door meer te doen dan ik aan kan.  Dit is immers mijn laatste kraamtijd (jaja, echt waar) en ik wil er voor de volle 100% van kunnen genieten.  

Voor zij die het volgehouden hebben om heel mijn verslagje te lezen: proficiat en knap gedaan.  Jullie mogen nu van mij naar de kast lopen en een snoepje nemen.  :-) Ik ga intussen even kijken naar mijn lieve baby die alweer heerlijk vredig ligt te slapen.