Borstvoeding in overpromotie!

Ik ben een flesjesmama.  Je leest het goed.  Flesvoeding.  Geen kunstvoeding.  Want kunstvoeding klinkt zo min.  Alsof je een artificiële, gekunstelde mama bent.  Gewoon omdat je er durft voor te kiezen om je kindje(s) niet groot te brengen met borstvoeding, zoals échte mama's dat doen.  

Borstvoeding of flesvoeding.  Het blijft een hevige discussie over wat nu juist het beste van de twee is. Borstvoeding, hoor ik je zeggen.  Uiteraard, want dat is zoals de natuur het voorzien heeft.  Het is gemakkelijk, je hebt het altijd bij je, het is aangepast aan de behoefte van je kindje, het is goed voor het immuunsysteem van je baby, het zorgt voor een hechte band tussen moeder en kind.  We kennen ze allemaal wel, de pro's van moedermelk.  

Maar wat met de contra's?  Het lijkt alsof die angstvallig worden verzwegen.  Wellicht bewust om zoveel mogelijk toekomstige mama's over de borstvoedingsstreep te trekken.  Althans, zo ervaarde ik het toch toen ik een dikke twee jaar terug mijn eerste kindje op de wereld zette.  Hoewel ik het zelf heel moeilijk had met de idee dat ik mijn borsten moest uitlenen aan mijn kersverse wonder, vond ik toch dat ik het moest proberen.  Voor het goed van mijn kindje.  En zo geschiede.  Nog geen uur na de bevalling had ik een dochter aan de borst.  Ze hapte zowaar meteen goed aan, de vroedvrouwen waren onder de indruk.  En ik dacht dat het allemaal meteen goed kwam.  De voedingen die daarop volgden in de eerste 24u leken eveneens als vanzelf te gaan.  Elke keer mijn kindje zich aan mijn tepel vast zoog, deed ze alle moeite om een paar druppels kostbare moedermelk naar binnen te werken.  Telkens was ze tevreden.  

Ik, daarentegen, minder en minder.  Al gauw begonnen mijn hersenen te rekenen.  Ik voelde me immers niet op mijn gemak bij de gedachte dat ik straks moest gaan voeden met de rest van de familie erbij.  Laat staan bij vrienden en kennissen.  En dus begon ik met uit te rekenen wie wanneer op kraambezoek mocht komen.  In principe moest je voeden op vraag - en dat deed ik ook als ik alleen was - maar als er bezoek kwam, moest mijn spruit zich voor minstens een uurtje koest houden.  Dat rekenwerk was uiterst stresserend.  En vermoeiend, zo vlak na een uur of 14 noeste arbeid.  

Een dag na de geboorte groeiden de eerste kloven.  Pijnlijk maar ik dacht dat het normaal was dus zei er niets van tegen het ziekenhuispersoneel.  Zij op hun beurt lieten het na om even te checken of alles inderdaad zo vlot verliep als ik deed uitschijnen.  Tot slot hapte mijn dochtertje meteen goed aan bij de geboorte dus er werden geen problemen verwacht.  Vier dagen later ging ik als kersverse mama naar huis.  Dolgelukkig. En met kraters van kloven in beide tepels.  Eens thuis, werd elke voeding een hel.  Een keer of 10 per dag maakte mijn kindje van die smakgeluidjes die ik in het begin zo begeesterend vond.  Maar nu sprongen de tranen me al in de ogen nog voor ze aanhapte.  Ondanks alles geloofde ik er op dat moment nog volledig in.  Immers, er werd me beloofd dat na een dag of tien alles vlot zou gaan dus ik had er hoop op.  

Alleen ging het bij mij de verkeerde kant op.  Op een nacht werd ik wakker, niet omdat mijn kindje honger had, maar omdat ik een vreselijke dorst had.  Ik loop naar beneden, maak mezelf een grote tas thee en voel me rotslecht.  De thermometer lag toevallig op tafel en voor ik het wist stak die onder mijn arm. 38,5°C. En ik maak niet snel koorts.  Op de kraamafdeling van het ziekenhuis werd een borstontsteking vastgesteld.  Met een doosje antibiotica en nog wat extra advies werd ik naar huis gestuurd.  Paracetamol, een hete douche en een warme kruik en ik zou er zo weer bovenop zijn.  Alleen mocht ik vooral niet vergeten om goed te rusten (lukt geweldig met een pasgeboren baby) en ik moest blijven borstvoeding geven.  Alles moest goed leeggedronken worden, helse pijnen of niet.  Zo gezegd, zo gedaan.  

Diezelfde dag nog, terwijl ik volgepropt was met pijnstillers, klom mijn temperatuur voor het eerst naar 41°.  En dat zou de eerstvolgende 5 dagen niet veranderen.  Ik smolt weg maar bleef mijn kind borstvoeden.  Op de koude, marmeren vloer, weliswaar.  Anders zou mijn dochtertje ongetwijfeld mee verdampen.  Mijn partner zag het allemaal met lede ogen aan en belde uiteindelijk opnieuw naar de kraamafdeling.  "Kunnen we niets aan doen, meneer, uw vrouw moet de ontsteking uitzweten".  Op dag 5 was ik uitgeput.  Mijn tepels waren getransformeerd naar grote, witte kraters. Mijn rechterborst gegroeid als een watermeloen zo groot.  Geen druppel melk kwam er nog uit.  Mijn kindje uitgehongerd en het hele gezin oververmoeid en diep ongelukkig.  De roze wolk was ver zoek.  Met een XXL-t-shirt van mijn vader aan, ben ik uiteindelijk met een klein hartje op consultatie geweest bij de gynaecoloog.  Hij aanschouwde mijn watermeloen en schrok zich een ongeluk.  Hij wou me meteen opnemen in het ziekenhuis voor een intraveneuze antibiotica-kuur om zo nog net op tijd een borstabces te voorkomen.  Per direct moest ik met de borstvoeding stoppen en vijf dagen later ging het eindelijk beter.  Mijn borst kreeg terug haar normale vorm, de koorts zakte naar een meer leefbare temperatuur en mijn kindje was gelukkig gelukkig aan de fles.  

Een waargebeurd horrorverhaal zul je ongetwijfeld denken.  Eentje om andere toekomstige moeders het borstvoeden te ontraden.  Niets is minder waar.  Bij mij liep het fout, dat klopt, al is mijn verhaal eerder een extreem voorbeeld van hoe fout  het kan gaan.  Ik zal immers nooit de genegenheid vergeten van een kindje aan de borst. Of dat kalmerende effect dat moedermelk heeft op je boreling.  Echt zalig en - eerlijk waar - een aanrader.  Wel wil ik het overpromoten van borstvoeding aankaarten.  Tijdens de zwangerschap slaan ze je met allerhande folders en introductiecursussen om te oren maar de nadruk ligt te veel op al het positieve, terwijl er evenveel contra's zijn waar je je best op voorhand op voorbereidt.  Ook de WereldGezondheidsOrganisatie en andere officiële instanties treffen hieraan schuld.  Enerzijds wordt al dat goed dik en vet in de verf gezet en anderzijds worden de informatie over flesvoeding tijdens de eerste maanden aan banden gelegd.  Dat is niet juist.  

De boodschap die ik voornamelijk wil meegeven is dat borstvoeding geven iets is dat je moet leren. Hoe natuurlijk het concept ook moge zijn, je moet goed begeleid worden tijdens de eerste dagen na de geboorte.  Daarvoor moet je je - op voorhand - realiseren dat je je trots opzij moet kunnen zetten, dat je misschien het gevoel gaat hebben een melkerij te zijn, dat het kan pijn doen, dat er andere mensen dan jij en je partner aan je boezem gaan wriemelen en dat het een proces van vallen en opstaan is.  Had ik dat begrepen - nog voor ik eraan begon - dan had ik misschien wel kans op slagen gehad.