Een doodgewone miskraam

Ik ben vandaag al drie weken non-stop mijn jongste dochtertje aan het bewonderen.  Drie weken al.  Zo’n prachtig kindje dat ze is.  Rustig, weinig huilen, flink slapen en een brave eter.  En mooi!  Zo mooi.. Ik kon me geen perfecter derde telg inbeelden.  En toch had zij er bijna niet geweest.  Want had ik mijn zwangerschap van in 2013 voldragen, dan had ik nu al bijna een jaar een ander kindje grootgebracht.  

Nu mijn derde pruts geboren is, moet ik regelmatig terugdenken aan die gruwelijke tijd van die miskraam.  Eigenlijk heb ik twee miskramen gehad maar de eerste liet niet zoveel impact op me na als de tweede.  Ik was toen zwanger van mijn tweede dochter en tijdens de eerste echo bleek dat ik een tweeling verwachtte.  Een echo later bleek echter dat één van de twee gestopt was met leven.  De andere is nu een vrolijke kleuter van drie jaar.  Ik vond het toen wel een beetje vreemd en heb me er een paar dagen slecht bij gevoeld, alleen vervaagde dat gevoel naarmate ik mezelf ervan kon overtuigen dat er nog een lieverd in mijn buik zat die mijn zorg vroeg.  

De tweede miskraam was een doodnormale miskraam.  Zo eentje die velen van jullie ook hebben meegemaakt.  Eentje waarbij dikwijls wordt gezegd ‘’t is dat de natuur het zo heeft gewild’.  En toch was ik er zo van onder de voet.  

In de tweede helft van 2013 hadden we besloten om een derde kindje te maken.  Wonder boven wonder werd ik binnen de zes maanden na het verwijderen van mijn spiraal zwanger.  Ik was in de wolken want bij de andere twee moesten we minstens 7 maanden ‘proberen’ vooraleer het prijs was.  En hoewel ik bij mijn eerste twee zwangerschappen als de dood was voor een miskraam en pas opgelucht durfde adem halen na de twaalfde week, was ik er hier vreemdgenoeg van overtuigd dat het niet mis kon gaan.  De eerste echo’s waren goed, het hartje klopte en mijn bevaldatum werd vastgesteld op 18 april 2014, mijn verjaardag overigens.  

Tot plots, op een boogscheut verwijderd van die magische twaalf weken en ik het ein-de-lijk tegen de mensheid mocht verkondigen, ik tijdens een plaspauze een streepje vuil bloed in mijn slipje terug vond. Ik wist meteen dat er iets mis was.  Er vielen andere, vreemde puzzelstukjes in elkaar.  Zo herinnerde ik me bijvoorbeeld dat ik ’s ochtends wakker werd met grote melkvlekken in mijn pyjama.  En het orgasme dat ik de avond ervoor beleefde tijdens een vrijpartij met manlief was heel anders.  Intenser, eigenlijk.  Ik kon er de vinger niet op leggen maar het was anders dan anders en achteraf gezien legde ik de link met de mislukte zwangerschap.  

Dezelfde dag nog kon ik bij mijn gynaecoloog terecht.  En daar viel het verdict meteen: het hartje was gestopt met kloppen op 10 weken zwangerschap.  De miskraam leek al op gang te komen dus ik werd geadviseerd om naar huis terug te gaan, het een week of twee te aanzien en als dan mijn lichaam zijn werk nog niet gedaan had, zou ik gecuretteerd worden. Ik kwam buiten, zette m’n zonnebril op en begon te huilen.  Ik belde naar mijn man, die me zo goed en zo kwaad als het kon probeerde te troosten.  Maar ik was er gewoon kapot van.  Waarom ik?  Waarom?  Het kindje was zo gewenst.  Ik had ook al twee geslaagde zwangerschappen gehad.  Hoe kon het dan dat deze hier mis liep?  Ik begreep er echt niks van.  Maar één ding stond vast: ik moest en zou meteen weer zwanger worden.  

Een week nadat ik het eerste streepje bloed in mijn slipje vond, brak op een zonnige zondagnamiddag mijn miskraam door.  Ik was heel die week overigens gewoon gaan werken.  Met een gebroken hart en een dood vruchtje in mijn buik.  Niemand wist dat ik zwanger was en om de één of andere reden vond ik het daarom heel moeilijk om zomaar vanuit het niets te gaan vertellen dat ik een miskraam had gekregen.  Dus bleef ik zwijgen en gewoon mijn ding doen.  

De miskraam zelf vond ik een vreemde gebeurtenis.  Het begon vanuit het niets met heftige krampen en immens bloedverlies.  Had mijn arts me niet gewaarschuwd, dan had ik gedacht dat ik doodbloedde.  Na elke kramp, spurtte ik naar de wc om daar grote stukken stolsels te verliezen.  Elke keer keek ik naar het bloedbad dat ik achterliet en elke keer hoopte ik een stukje van mijn verloren kindje te zien.  Tevergeefs.  Een uur of twee later waren de krampen voorbij.  Ik dacht toen dat het helemaal achter de rug was en begon het moment te zien als een afronding.  Hop naar een nieuwe cyclus.  

De dag nadien ben ik ook weer gewoon gaan werken.  Slechte beslissing bleek dat achteraf want kort na de middagpauze kwam er weer een krampenbui opzetten.  Ik wou naar huis maar durfde niet.  Ik vreesde immers dat mijn bloeding zichtbaar ging zijn voor iedereen en niemand wist wat ik doormaakte.  Ik heb me enkele uren opgesloten op het toilet tot wanneer het ergste voorbij was.  Nadien ben ik terug naar mijn bureau gegaan om mijn dag af te werken.  Zo slap als een vod door de verschrikkelijke ervaring.  De dag erna ben ik toch maar eventjes thuis gebleven maar de miskraam leek nu echt voorbij.  Een weekje later tijdens een controle bij de gynaecoloog werd me dit ook bevestigd en was het afwachten tot mijn cyclus terug op gang kwam.  

Ik wou meteen weer zwanger worden.  Het werd zelfs een obsessie.  Om zeker te zijn dat ik mijn eerste ei niet ging missen, kocht ik direct een grote hoeveelheid ovulatietesten.  Elke ochtend deed ik een plasje voor mijn test en hoopte ik dat het tijd was om met manlief in bed te kruipen.  Na een maand was er nog altijd niets.  Twee maanden en nog steeds geen ei.  Ik werd gek van frustratie en werd er immens verdrietig van.  Mijn humeur zat ergens diep onder het vriespunt. Intussen waren de ovulatietesten op en besloot ik om dan toch maar gewoon zonder testen mijn eerste menstruatie af te wachten.  Ik hoopte zo een beetje ontspanning te vinden en dat lukte ook min of meer.  Drie maanden na het uitbreken van de miskraam kreeg ik ze dan eindelijk: die langverwachte rode duivels.  Het was een verademing want het leek voor mij opnieuw een nieuw begin.  

Zonder nadenken kocht ik me opnieuw een lading ovulatietesten en begon ik weer met mijn dagelijkse testroutine.  Deze keer had ik geluk en kwam er na drie weken eindelijk een smiley op het scherm.  En toch had ik er een vreemd gevoel bij.  Ik had eigenlijk geen zin om te vrijen.  Mijn man pushte me toch een beetje en we hadden uiteindelijk heerlijke seks samen die avond.  Maar ’s anderendaags bekroop de paniek me.  Ik weet niet wat ik had maar ik had ineens een panische angst om terug zwanger te worden.  Voor ik het wist, stond ik bij de apotheek en kocht ik mezelf een doosje noodpil.  Zo absurd.  Maanden hysterisch gezocht naar een moment om zwanger te geraken en nu het eindelijk daar was, wilde ik niet verder.  Ik heb de pil genomen en kreeg twee weken later mijn menstruatie.  Ik was - om eerlijk te zijn - opgelucht.  

Rond die tijd was ik dan toch maar terug naar mijn dokter gegaan en heb haar mijn verhaal verteld.  Ze zei me dat dit niets abnormaals was maar dat ik mijn lichaam en geest tijd moest geven om te bekomen.  Ze adviseerde me om enkele maanden aan de pil te gaan.  Wat ik ook deed. Ik bleek die pauze echt nodig te hebben.  Mijn lichaam had de zwangerschapswens on hold gezet en mijn hoofd geloofde dat omdat ik door de pil toch niet zwanger kon worden.  Ik begon terug te genieten van alles, inclusief mijn twee oudste dochtertjes.  Ik zag eindelijk terug een beetje blauwe lucht en kon me ontspannen.

Op mijn verjaardag - en tevens ook mijn normaalgeziene bevaldatum - moest ik uiteraard opnieuw terugdenken aan die miskraam en hoe ik - als alles goed was gegaan - met een baby op de arm had gezeten.  Opnieuw deed het pijn maar ik voelde me toch al iets meer berust in de situatie.  Diezelfde dag hebben mijn man en ik besloten om te stoppen met de pil en er opnieuw voor te gaan.  We gingen het allemaal rustig op zijn beloop laten gaan en de natuur zijn werk laten doen.  De volgende ronde was het echter al prijs.  Zo blij.  

Ik was wel bang dat het opnieuw zou mislopen, vooral omdat ik geen seconde last had van zwangerschapskwaaltjes (op de zere borsten na).  Maar dankzij mijn begripvolle arts mocht ik al een echo op zes weken en nadien ook nog eens kort komen kijken op acht en tien weken.  Medisch gezien was er geen enkele reden voor de extra echo’s maar ze gaven me toch wat meer vertrouwen in dat het deze keer wel goed zou gaan.  

Nu mijn baby’tje er is, kan ik eindelijk dat laatste trekje aan die deur doen om het miskraamverhaal volledig te verwerken.  Ik zal echter ooit vergeten wat het met me deed.  Het mag dan iets zo veelvoorkomend zijn, een onderdeel van de natuur.  Het doet toch echt wat met je als vrouw.  Je moet niet alleen de fysieke ongemakken trotseren van kwakkelende hormoonbalans en het herstel door al dat bloedverlies.  Je moet ook mentaal een verwerkingsproces door.  En dat laatste is echt niet zo gemakkelijk omdat er een soort van taboe rust op miskramen.  Ook mijn partner - mijn eeuwige rots in de branding - heeft nooit beseft wat het met me gedaan heeft.  Mijn omgeving (inclusief ouders, (schoon)zus en goeie vrienden) wist niets af van wat er speelde dus ik kon ook nergens terecht met mijn verdriet.  Dat maakte het allemaal nog moeilijker.  

Wat ik er nu nog van meedraag is niet zozeer het idee dat ik een kindje ben verloren - want eerlijk gezegd zie ik het zo niet (meer).  Ik weet wel dat als er ooit een vrouw (of het nu gaat om een goede vriendin of een nobele onbekende) te kennen geeft dat ze dezelfde horror meemaakt als ik toen, ik alle steun ga proberen te bieden.  Een luisterend oor, een dom mopje maken om toch een glimlach te toveren, of gewoon een knikje dat zegt ‘ik weet exact hoe je je voelt’ kan misschien al een heel groot verschil maken.   

Maar nu zijn we nu en zie ze daar nu liggen.  Mijn prachtige jongste dochtertje.  Mijn lieve L.ivia.  Ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen.  Misschien zelfs dat ik nu bijna durf te zeggen dat zij die ellende van toen meer dan ooit waard is geweest.