Met dank aan BabyBytes..
Ik had een griepje opgelopen en daarom zit ik al een hele week op doktersadvies thuis. De eerste dagen was ik echt ziek maar sinds gisteren voel ik me een pak beter. Ik ben nog moe maar mijn maag doet terug dienst en dat helpt om me op te kikkeren. Om de tijd te doden, ging ik het internet op. Op zoek naar iets om de tijd vooruit te laten gaan. Ik ben immers iemand die ongelukkig kan worden als ik geen gezelschap om me heen heb.
"Ongelukkig" is overigens het gevoel dat de laatste weken mijn stemming zwart kleurt. Ik begin zelfs te denken dat ik het pad richting een pre-natale depressie aan het bewandelen ben. Want ik ben zwanger. Dertig weken intussen. Van een tweede dochtertje.
Tot aan week 25 verliep de zwangerschap als voortreffelijk. Geen misselijkheid, geen andere kwaaltjes, alles loopt op rolletjes. Maar dan ineens kom ik de ene tegenslag na de andere tegen. Kleine pechjes, eigenlijk. Voornamelijk op mijn werk. Tegelijk met een tweetal weekjes van zomers nachtlawaai vlak onder mijn slaapkamerraam die ervoor zorgden dat ik niet meer uitgeslapen geraakte. En opeens stort alles in. Geen fut meer, constant verdriet, altijd dat gevoel dat ik 'mislukt' ben. Vreselijk.
Nog vreselijker is het dat mijn privé-leven in schril contrast staat met hoe het er op het werk aan toe gaat. Mijn dochter van twee is één en al lieflijke speelsheid. Het plezier dat ze ons verschaft met haar schuddebuikend lachen, zoals alleen schattige tweejarigen dat kunnen, is iets om te koesteren. Mijn partner is Mr. Perfect in hoogsteigen persoon. Hij zorgt zo goed voor zijn vrouwen, hij laat zien dat hij me graag ziet zonder dat te moeten zeggen. En ik ben helemaal hoteldebotel van hem. Waarom ben ik dan zo triest?! Waarom laat ik me dan onderuit halen door wat er op het werk gebeurt?
Hoe cliché het ook moge klinken, de schuldigen zijn wellicht die hormonen die door mijn lichaam gieren. Ze zorgen ervoor dat ik de dingen niet meer juist in perspectief zie, dat ik ze niet meer netjes kan relativeren. En ik besef dat dit een logische verklaring is voor de periode die ik nu doormaak maar het is verdomd frustrerend voor iemand die graag haar eigen emoties onder controle heeft. Ik moet er iets aan doen..
En toen kwam ik terecht op BabyBytes. Met plezier heb ik gelezen hoe - veelal Nederlandse - vrouwen zich door hun zwangerschap heen dartelen. Hoe blij ze zijn dat ze een kindje verwachten, ook al hebben ze af te rekenen met een pak meer kwaaltjes dan ik. Hetzelfde geldt voor die prachtige geboorteverhalen die goed in de verf zetten waar het in het leven om zou moeten draaien: hoe je samen met je gezin aan je eigen geluk werkt. Immers, als het thuis goed zit, dan kan het niet anders dan dat het in je hoofd ook goed zit. Wat er op het werk gebeurt, is bijzaak.
De meeste kracht putte ik echter uit de trieste verhalen, waar ik als bij toeval op terecht kwam. Verhalen over vurige kinderwensen die niet (snel genoeg) worden vervuld. En erger nog, de getuigenissen van moeders die af te rekenen hebben een miskraam - soms zelfs meerdere - en de geboorte van een kindje wiens hartje enkele dagen geleden stopte met kloppen. Zo onwezenlijk, zo surreeel dat ik het zelfs mijn gruwelijkste vijand niet zou toewensen. Dat zijn vrouwen die zich terecht zo ongelukkig mogen voelen zoals ik nu maar tegelijk lijkt het of ze een pak sterker staan. Respect heb ik daarvoor. Niets dan respect.
Ik ben immers zwanger. Dertig weken al. Van een tweede dochtertje. Net als bij de eerste, moesten we ook deze keer een jaar wachten maar dat deden we op het gemakje. Geen ovulatietests, geen uittelwerk voor wanneer er moet worden geklust (prachtig woord, overigens, dat we niet kennen in Vlaanderen). Al herken ik de teleurstelling ook wel als blijkt dat je duivels (ook heel mooi verwoord) doorkomen.
Ik hoor dankbaar te zijn voor wat ik heb. Daarom ga ik er vanaf nu van genieten. Dat is gegarandeerd. Geen idee of iemand deze tekst ooit zal lezen maar het feit dat ik hem heb neergeschreven, sterkt me aan. Elke moment dat het goed gaat, moet ik immers koesteren. Ik beloof ook plechtig dat ik dat ga doen. Aan zij die net als ik op een roze wolk zitten, aan zij die tegelijk de grootste tragedies meemaken, aan mijn dochter van twee, aan dat wriemelend mensje in mijn buik, aan mijn perfecte partner, aan mezelf.
Dank je, BabyBytes.
reacties (0)