Vergeten

Gisteren hadden wij dus een afspraak met de psycholoog. Op een gegeven moment kwam het gesprek op mijn thuissituatie. Papa, mama, broer, zus en ik. Hij vroeg hoe mijn ouders waren. Dus ik vertellen dat mijn moeder erg dominant was en mijn vader eigenlijk altijd wel volgde. Dus de psych vroeg of manlief wat dat betreft op mijn moeder leek en ik op mijn vader. Ehm!!! Ik kon daar gewoon geen antwoord op geven. Het raakte me dat ik me nog zo weinig kon herinneren van mijn ouders. Ja, in grove lijnen wel, maar specifieke dingen zijn al aardig weggezakt. Ik schrok daar zo van dat ik vol schoot. Nog nooit heeft een buitenstaander mij zien huilen om het verlies van mijn ouders. Hooguit manlief of mijn familie (en zelfs die bijna nooit) zien mijn verdriet weleens.
Hoe kan het nou zijn, dat het allemaal zo ver weg zakt. Het is 6 en 10 jaar geleden dat ze overleden zijn, je zou toch verwachten dat ales je bijblijft?
Het deed me pijn, en ik wil ze niet vergeten. Maar het zal waarschijnlijk toch wel gebeuren. Tuurlijk nooit helemaal. Maar weet ik over 10 jaar nog hoe ze waren? Ga ik vergeten dat mijn vader speciaal voor mij een koosnaampje had? Ga ik vergeten hoe mijn moeder altijd rook? Ga ik de gezellige zondagochtenden vergeten, met zijn allen op het bed van mijn ouders ontbijten? De woensdagavond patat eten? Het kamperen in de zomer, ga ik dat ook vergeten?
Ik wil het niet vergeten! En denk dat ik binnenkort maar eens moet gaan beginnen met het opschrijven van alle herinneringen. Zo kan ik ze nalezen en houd ik de gedachten aan mijn ouders levendig.

443 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • xCiinndy

    Heel herkenbaar!
    Ben mijn moeder bijna 9 jaar geleden verloren en mijn vader bijna 3 jaar.
    Je gaat je zelfs soms schuldig voelen als je eens niet aan ze gedacht hebt of je onverhoopt een belangrijke dag vergeten bent. Het verdriet blijft altijd, maar sommige dingen worden vager.. Ik ga sinds kort ook bij een psycholoog langs om te praten en ik ervaar exact hetzelfde en dan voel ik me een slechte dochter, want hoe kan je bepaalde dingen vergeten??
    Maar ik weet ook dat het gewoon zo is en dat de wereld doorgaat en je de realiteit onder ogen moet zien. Dat je nu je eigen leven hebt en die ook doorgaat zonder hen. Hoe moeilijk en onacceptabel dat ook is. Want acceptatie is een heel lang proces.
    Wens je verder ook veel sterkte met je behandelingen!
    Liefs,
    xx

  • solange123

    Hee meissie, ik vind dat ook een enge gedachte moet ik zeggen! Ik hoop niet dat het zover komt, maar ik denk dat je op een of andere manier de dingen die belangrijk voor je zijn, toch wel bij je blijft dragen.

    Dikke knuf

  • Blenntmama

    moeilijk allemaal ja,miss idd een goed idee om het op te schrijven ja.
    een mooi boekje vol herinneringen.
    knuf rosie

  • The3Ladys

    Soms gaan dingen ver weg in je geheugen en komen ergens op een bepaald moment weer terug. Schrijf dingen op voor jezelf dat is een hele goede. In welke vorm maakt niet uit. Het zal een schrift worden met vlagen maar op een gegeven moment zal het voor jou 1 verhaal worden.
    Hoop dat de rest van het gesprek goed is verlopen en dat je daar voor jullie zelf ook iets aan hebt gehad.

    Liefs
    m&mtjes
    en Bianc

  • zoe1980

    Hey lieverd, sommigen dingen zullen inderdaad wegzakken.. Maar gelukkig zullen de belangrijkste momenten altijd bijblijven! Jouw blogje heeft me aan het denken gezet. Mijn vader is 10 jaar geleden overleden en inderdaad; ik kan me niet meer 'alles' herinneren. Wat me nu wel beter afgaat, is het denken aan de fijne momenten met hem. Voorheen was dit moeilijk en dacht ik alleen maar aan die laatste periode van zijn ziekte.
    Ik denk aan je hoor! Jemig, wat is het k*t om dierbaren te verliezen..

  • mama~renske

    hier weet ook ik even niets op te zeggen.....
    Succes met het opschrijven van alles, dat zou eigenlijk iedereen moeten doen, want al leven mijn ouders nog, ook ik vergeet dingen van vroeger. Sterkte meid...

  • bois

    jeetje, ik weet ook niet zo goed wat ik hier op moet zeggen.......

    dikke knuf............. is hopelijk even genoeg?

  • vrouwtjetheelepel

    Wat erg voor je dat je allebij je ouders niet meer hebt. Goed idee om dingen op te schrijven,maar voel je niet schuldig als je dingen vergeet,ze zullen echt wel weten dat je ze mist.

    Liefs knuffel