Van het weekend mama............

Gister controle gehad bij een draak van een Gynaecoloog.
Ik had 0,0 aan ontsluiting, kleintje had wel genoeg vruchtwater en bewoog lekker.
Hartje klonk fantastisch goed, CTG was wederom goed al heeft ze wel een poosje liggen slapen haha.
Nadat ze gekeken had of ik ontsluiting had ging het ineens heel erg snel.
Voor ik het wist werd me mede gedeeld dat ik ingeleid zou worden.
Er werd niet overlegd, nee t werd me verteld..........
Mevrouw hing dan ook gelijk aan de telefoon om met een andere arts te bespreken wat t protocol was voor mensen zoals ik.

Ik ben lichamelijk wat zwaarder, maar verder compleet gezond.
Bij elk bloed onderzoek dat ze naar me toe geslingerd hebben kreeg k bij de uitslag nog net geen applausje.
Mevrouw bleef maar over mn gewicht door gaan, te zwaar dit, overgewicht dat, BMI zus...........
Ja mevrouw, ik weet dat ik te zwaar ben, ik weet dat dat gevolgen zou kunnen hebben voor de baby, heeft t nu niet dus peper het niet zo in aub.
In gedachte iets minder vriendelijk ( was niet de eerste keer dat mevrouw t nodig vond om me de grond in te trappen )
Zelfs mn schoonmoeder zat te kijken van wat is dit dan weer?

Affijn, protocol was net als bij elk ander persoon blijkbaar........inleiden die hap!
Er werd me mede gedeeld dat ik Donderdag avond een ballonnetje zou krijgen en dat ik dus om 8 uur s avonds in t ziekenhuis moest melden en dat ik gelijk maar een tas mee moest nemen want ik zou wel een paar dagen blijven.
Owkeej..........euh heb ik hier nog iets over te zeggen?
Blijkbaar niet, want mevrouw had al geregeld dat ik om 8 uur dat ballonnetje zou krijgen, dat ik me bij Rhena moest melden en dat ik ingeleid word.
Heel snel kwam er heel veel informatie op me af.
En heel snel moest ik dat zien te verwerken, dingen regelen, en mn bek recht proberen te houden zonder compleet uit mn stekker te gaan tegen mevrouw de gynaecoloog.

Pas toen ik thuis kwam en even ging zitten viel het kwartje compleet.
Ik heb op de bank zitten huilen.
Om haar opmerkingen, omdat de bevalling compleet uit mn handen gerukt was, omdat ik geen ontsluiting had, omdat ik toch t gevoel had dat ik mensen om me heen en vooral mezelf teleurgesteld had.
Zelfs nu krijg k tranen in mn ogen.
Elke dag word er gevraagd: gebeurt er al iets? Rommelt t al? is ze al onderweg? word t je al teveel?
En begrijp me niet verkeerd, k vind het super lief dat alle mensen om me heen zo mee leven naar ons kleintje toe.
Maar t geeft bij mij op dit moment ook een bepaalde druk mee.
Toch een druk van ze moet nu toch wel komen want..............ik stel mensen teleur of iets in die geest.

Toch gisteravond naar mn schoonmoeder gegaan voor een last minute knipbeurt.
De hele avond mee gelachen en opmerkingen genegeerd, hoe lief ze ook bedoeld zijn.
De opmerking werd gemaakt misschien gebeurt t nog wel spontaan.
Na gister te horen dat ik geen enkele ontsluiting had, is die kans zo astronomisch klein, dat word em niet.
1 x gezegd en verder niet meer op gereageerd.
Toen mijn vriend en ik in bed lagen ging t mis.
We lagen nog even te praten over de dag en over wat ze gezegd had en over hoe ik me er onder voelde en hoe hij er over dacht.
Toen hij vroeg wat er in mn hoofd om ging zei ik dat ik bang was.
Op de vraag waarom ik bang was kon ik geen antwoord geven.

Na een goeie huilbui waarbij hij zo lief was voor me, hebben we allebei geslapen als een blok.
Ik denk nu dat ik bang ben voor wat gaan komen.
Bedoel............Krijg medische termen naar mn hoofd geslingerd die me wereld vreemd zijn, al is google dan wel lekker dichtbij.
Krijg ineens te horen dat ik word ingeleid zonder overleg en ik moet t maar slikken.
Moet opeens iets heel anders regelen voor de hond, want die gaan we niet het hele weekend alleen laten.
Moest ineens mn familie bellen dat de plannen gewijzigd waren en dat mn stiefmoeder dus iets moest regelen op der werk.
Ben ook bang dat k een spoed keizersnede krijg omdat mn baarmoeder niet genoeg tijd krijgt om te rijpen.
Is al tegen me gezegd dat inleiden sneller leid tot keizersnedes........leuk thnx mensen! was nog nie nerveus genoeg.
Maar ben denk ik vooral bang mezelf teleur te stellen dat het niet op de natuurlijke manier lukt.

Maar zoals de allergrootste schat van mn vriend gister avond al zei: Ik kan dit.............puur en alleen omdat ik ergere dingen heb door gemaakt, en dat kon ik ook aan.
Hij is en blijft bij me, mn stiefmoeder is bij me.
Mijn familie en t zijne leven heel erg met ons mee en steunen ons allebei ongelovelijk lief.
Vriendinnen die lief bedoeld advies geven en buren die willen helpen als ze er eenmaal is en vriendlief is weer werken.
Alleen daarom weet ik al dat dit me ook gaat lukken.
Soms heb je gewoon even een goeie huilbui nodig om alles eruit te gooien en een goeie knuffel om rustig te worden.
Soms heb je lieve mensen nodig om je heen die je onbewust en bewust door je dip heen helpen.
Ik? Ik heb het geluk beide te hebben.

Ik kan dit, en vrijdag of zaterdag ben ik opeens mama van ons meisje.
Dit is gewoon een nieuw begin.........