Niks te klagen

Nu mijn kleinste mannetje al een paar weken op de wereld is wordt het weer hoogtijd voor een blog!

Wat valt het me mee.. wat valt het me 100% mee!

Alles waar ik in mijn zwangerschap tegenop zag bleken beren op de weg.

'Hoe ga ik het doen met voeden als H. wat uitvreet?'  Nou gewoon , doorvoeden en H. vertellen dat het niet mag, en in uiterste nood met fles en al op staan om naar hem toe te gaan.

'Hoe ga ik in hemelsnaam met 2 kleine kinderen op pad??' Nou gewoon, jassen aan, schoenen aan en gaan met die banaan!

'En hoe doe ik de boodschappen met 2 kleintjes?' Nou gewoon , met een karretje !

Ook de slapeloze nachten waar ik tegenop zag , was onterechte stress. Ja hij komt nog om de 3 of 4 uren voor een voeding, maar dat duurt een 20 minuten tot een half uurtje en dan liggen we allebei weer op bed.

Het jaloerse gedrag van H. welke ik voorzag? Dat is er niet.. hij komt wel eens aanzetten met een boekje als ik fles geef en dan lezen we vrolijk samen, maar verder vraagt hij geen extra aandacht.

Zelfs wanneer zijn broertje bij oma op schoot mag en hij er even niet bij past gaat hij met een goed humeur iets anders doen.

Jeetje.. wie had kunnen denken dat het zo mooi zou gaan allemaal? Zo feilloos en perfect..

Tuurlijk hebben we wel eens 'momentjes' dat de één huilt als ik nét even druk met de ander ben, dat H. met een appel aan komt lopen terwijl ik net poep aan het vegen ben, en dat H. uit frustratie omdat het te lang duurt de appel door de kamer gooit. Zeker zijn die momentjes er, maar die momentjes duren maar kort.

Over het algemeen genomen hebben wij hele vrolijke en gezellige dagen, en zijn ze wat minder dan maak ik het mezelf gemakkelijk door de tv aan te zetten en een bakje chips op tafel te zetten waardoor de sfeer al snel weer om hoog gaat.

D. doet het prima, hij was bij het cb met 4 weken , 3,5 kilo dus een kilo gegroeid, hij drinkt goed, spuugt weinig en heeft af en toe een krampje, het eerste lachje (waarvan ze beweren dat het geen lachje is..) heb ik ook al gekregen en wel terwijl ik met hem op de arm met H. aan het dansen was.

H. doet het ook hartstikke goed, hij ontwikkeld zo enorm snel. . hij praat meer, hij begrijpt meer, een geweldige leeftijd dit.

Als ik rustig op de bank zit gaat hij achter een stoel staan te gniffelen 'maaamaaaa waaaa beeeeejuuuu??'

HIj slaat op mijn kont en zegt 'dikkedikkedikkedikkedikke' (van papa geleerd ;) )

Hij zoekt een flesje of speentje wanneer D huilt om die naar mij te brengen, als hij die niet kan vinden komt hij met een dekentje .. met andere woorden 'mam, doe íets!'

Het klinkt allemaal heel romantisch en perfect.. maar dat is het ook ..

Als ik verhalen hoor van vriendinnen die babys hebben die uren lang huilen, die dreumessen hebben die alleen maar aan mama's been plakken, die nachten lang in de weer zijn, dan kan ik bijna niet geloven dat ik óók twee kleine kindjes heb , dan lijkt het onwerkelijk omdat ik nog niets van de stress heb meegemaakt ( ik zeg inderdaad 'nóg!' )

Van de bevalling ben ik volledig hersteld , geen lasten en pijntjes :)

Al met al .. mijn jongens doen het goed, ík doe het goed...

We maken het prima met z'n allen!