Het vervolg

En daar was hij.. Mijn kleine D.ouwe , om 8.47 geboren op 31 augustus.

Een baby .. en baby .. een baby..  meer kon ik niet uitbrengen.

(Op zich niet zo gek, gezien ik op een keutel gerekend had)

Zo lag ik een paar minuten compleet in extase naar mijn kind te kijken, het was toch echt een baby..

Tot ik een helder moment kreeg en om mij heen zag dat iedereen aan het opruimen was, vriendlief met zijn telefoon in de weer en ik mezelf zag liggen op het bed.

Wacht eens even!!

Het is ook maar goed dat ik m'n kop er nog wat bij heb bedacht ik , en ik vroeg 'Moet niemand naar m'n baby kijken?'  'Wie dan?'  'De kinderarts? Staat die niet klaar?' 'Nee waarom, geniet nu maar even' 'Ja maar is ie wel goed? Hoe weten julllie nou of ie wel goed is? Da kujje toch zo nie zien!!'

En weer had ik het gevoel alsof niemand er iets van snapte , ik voelde me zelfs wat uitgelachen. Met mijn keizersnede werd zoonlief meteen weggehaald om pas na alle controles bij me te mogen zijn, dit was compleet nieuw voor me en ik ging maar weer terug in mijn extase.

Tot er werd gezegd: 'u mag nog eenmaal meepersen'

HOEZO???!!!

Tijdens de persweeen heb ik gevraagd hoe lang het nog duurde, of het alsjeblíeft géén uur meer duurde, dat duurde het niet werd mij verzekerd. Dat uur was nu ruimschoots om en ik moest weer persen.

Verontwaardigd keek ik de mevrouw tussen mijn benen nog eens aan 'Ik was toch kláááár!!??'

Maar nee, de placenta mocht er nog uit, zoals ik zei , ik ben een leek in dat bevallen!

Deze kwam niet goed los en ik poepte hard mee op aanwijzen van de zuster in de hoop dat ik haar zou raken met mijn drol. Helaas had het geen effect en moest ik 2 keer een prik in mijn benen.

Nou he he , en weer terug naar mijn extase.

En wéér iemand op het krukje tussen mijn benen.

HOEZO??!!!

'We gaan even kijken of je gehecht moet worden'

'Ik was toch nu kláááááár!?!!?'

Maar nee ook moest ik hier en daar een stikje ,het was wel duidelijk dat ze in dit ziekenhuis zich niet aan de afspraken wisten te houden. Boos, verdrietig en verontwaardigd liet ik het begaan en  ik denk oprecht dat dit het meest pijnlijke gedeelte van mijn bevalling was.

Eindelijk werd het krukje aan de kant geschoven en werden mijn benen uit de steigers gehaald.. klaar!

De zuster vroeg of ik trek had in beschuit met muisjes , 'doe mij maar een boterham, ik heb honger!' Tijdens de bevalling heb ik een droog broodje gekregen omdat ik me zo misselijk voelde, alleen heeft deze slechts als een soort mantra gefungeerd, ik hield hem in mijn linkerhand en bij elke wee kneep ik de bruine boterham tot de korst fijn, even later had ik ook een washandje in die hand en vroeg vriendlief of hij het broodje moest aannemen 'NEE!' en zo kneep ik de boterham samen met het kletsnatte washandje tot moes. Weer later zat er een zuster naast me te puffen en gooide ik het onsmakelijke geheel op de grond.. haar gezicht zal ik niet vergeten toen ze op de grond keek  'Wat voor smerigs  is dat nou weer?'

En zo werden er voor mij 4 boterhammen met chocopasta op een tafeltje gezet, vriendlief was aan het kennis maken met de kleine spruit , de zusters waren weg en ik keek vanuit mijn bloederige bedje naar het food wallhallah.

Ik zwiepte mijn benen over het bed, vouwde het lekvel (ik weet niet hoe het heet :P) tussen mijn benen en schuifelde naar het paradijs. Ik lekte wat langs mijn benen op de grond en heb dat nog even keurig opgeruimd met het servetje wat er bij mijn broodjes lag.

Al smerend met de pasta keek ik om mij heen, allemachtig wat een slagveld. Naast me stond een bak waar alle lekvellen en handschoenen  in lagen, achter me stond de container waar de placenta in lag , ik nam een hap van mijn broodje en vroeg mijn vriend of we samen even moesten opruimen, en wéér werd ik uitgelachen.

De zuster kwam binnen en keek van het bed naar mij en weer terug.

'Ik kwam je juist van bed af helpen maar zie dat je doet alsof er niets aan de hand is?'

'Tja, de honger won het'

Of ik ook wilde douchen.. 'Jaaa!'

Na de douche moest ik weer op bed, welke gelukkig nu schoon en fris was en ik voelde me als herboren.

'Je voelt je vast alsof je de marathon hebt gelopen' vroeg de zuster

'Nee valt wel mee ,moet ik even helpen met opruimen?'

Weer die lach en ik werd terug naar mijn kamer gereden.

Ik heb mijn moeder gebeld en mijn beste vriendin, de rest heb ik aan vriendlief over gelaten, ik wilde alleen maar naar dat kleine frummeltje kijken en ik wilde dat de tijd vlug zou gaan zodat mijn ouders er met de kersverse broer waren.

Die ontmoeting ging precies als ik mij had voorgesteld: H.idde trok aan het wiegje, drukte op de knopjes van mijn bed, sprong boven op mijn buik en riep 2 maal: 'wa is da??' kijkend naar zijn broertje en sprong van bed af om de lichtknopjes tot waanzin te drijven.

De acceptatie was in gang gezet ;-)

We moesten die dag en nacht nog in het ziekenhuis blijven omdat D.ouwe maar 2500 gram was en ze mijn hoge bloeddruk in de gaten wilden houden.

Ik wilde persee zelf de flesjes geven , óók 's nachts verzekerde ik de zuster.

Maar toen alle drukte voorbij was, iedereen weer thuis en ik alleen met mijn zoontje in de stille kamer lag overviel de moeheid me volledig.

De zuster maakte me wakker voor de fles, maar ik kon niet eens praten, 'zal ik hem meenemen, ik heb het niet zo druk en vind dat wel gezellig' ik heb vaagjes met mijn hoofd geknikt en viel weer in een diepe slaap.

Oh wat voelde ik me 's morgens schuldig, ik heb op het belletje gedrukt en gelukkig kwam ze meteen met mijn kindje.

Er is zo'n last van me af gevallen, ik heb mij de laatste paar weken zo ellendig gevoeld, ik kon amper lopen, ik kon niet slapen, ik had geen energie meer, het was geen wonder dat ik zo kapot was en ik niet uit mijn diepe slaap te krijgen was.

'S morgens om 10.00 was vriendlief er weer, hij had zijn dochter meegenomen , wat was ze trots op d'r broertje!

'S middags om 12.00 kwam de kinderarts en werd zoonlief ontslagen, mijn bloeddruk was ook weer goed en we mochten naar huis!

Met een volgeladen auto op naar H.idde en mijn moeder. Héérlijk, thuis!

We zijn samen, we zijn compleet!