Bevalling van mijn tweede wonder

Op vrijdag 30 augustus mocht ik weer op controle bij de gyneacoloog , een vriendelijke man die me meteen mee nam naar het echo apparaat, even kijken hoe de baby het doet en hoe hij er bij ligt :). De metingen kwamen uit op een termijn van 37.4 weken en met mijn 38.1 was dat perfect.

Het controle gesprekje nog even en de bloeddruk: 'Hoe voel je je?' 'Uhm, ja het wordt wel minder moet ik eerlijk zeggen' 'Wat zijn je klachten? ' 'Ik heb enorm veel vocht. Ik ben doodop, ik kan maar slecht meer lopen, en elke beweging kost enorm veel moeite' 'Tja dat is geen reden om je in te leiden.' 'Ja maar dat hoeft van mij ook niet hoor!' 'Oh,,'

De bloeddruk : 155/95 OEI!!

'Laat je voeten eens zien? Ai ai ai!!'

Hij kneep in mijn benen, mijn armen en voelde aan mijn voeten..

'Meid, dit is niet goed, naar beneden om urine in te leveren en je bloed te prikken, ik verwacht niet dat je nog thuis komt voor je bevallen bent!'

Ik had mijn zoon en mijn moeder mee, en wilde toch graag naar huis om mijn zoontje op bed te maken en oppas te regelen.

Mijn vriend zat nog zo'n 500 kilometer verderop in het land met zijn vrachtwagen , er moest van alles geregeld worden.

Tegen half 2 's middags kreeg ik telefoon van de beste man: 'Veel eiwit in je urine, dit is niet van de één op de andere week, je hebt zwangerschapsvergifting : pre-eclamsie, kom deze kant maar op, je tas en je camera niet vergeten , je wordt vanmiddag meteen opgenomen en dit weekend nog laten we de baby komen'

Slik!!!

Mijn vriend gebeld dat hij toch wel deze kant op mocht komen, de oppas geregeld , en na een douche om even van de schrik te bekomen zijn mijn moeder en ik naar het ziekenhuis vertrokken.. Jeetje het komt nu wel erg dichtbij allemaal.. wie had dit nou verwacht??

In het ziekenhuis aangekomen om kwart voor 3 mocht ik meteen naar een kamer en werd aan een apparaat gelegd om de hartslag van de baby te bekijken.

Het bewegen van de baby, het gedruk met zijn kont of rug bleken harde buiken te zijn .. ik lijk wel een leek in het zwanger zijn..

Om half 5 kwam er een gyn om te kijken of ik al ontsluiting had, wat niet aannemelijk was, gezien ik nog maar 38 weken was, en inderdaad slechts 1 centimeter ruimte, te weinig om mijn vliezen te kunnen breken en de boel op gang te brengen.

Daarom werd ik om 5 uur opgehaald om een ballon katheter in te laten brengen, in de hoop dat deze de boel wat op zou rekken en de volgende dag het feest zou kunnen beginnen.

Met veel spanning lag ik op die tafel, te trillen van de zenuwen .. ik schaamde me rót! Als ik híer toch al zo bang was.. hoe moest die bevalling dan wel niet gaan.. wat zouden ze wel niet van me denken.. wat een mietje.. een vrouw zonder oerdrang om te bevallen.. alles ging door mijn hoofd.

Uiteindelijk viel het inbrengen reuze mee , maar mijn ego was wel lichtelijk aangetast.

Rond 7 uur was mijn lief in het ziekenhuis en heeft mijn moeder de oppas afgelost.. het lange wachten op de volgende dag kon beginnen!

We hebben tv geregeld en ik zag lief zijn ogen dichtvallen.. tegen 10 uur heb ik hem gezegd dat het welletjes was en dat ie lekker naar huis moest gaan.. de zuster had gezegd dat hij morgen vroeg om 08.00 in het ziekenhuis moest zijn omdat dan de katheter er uit werd gehaald om de stand van zaken te bekijken ;-).

Ik had het nog niet gezegd en de pijn schoot door mijn rug.. Allemachtig!! Het was meer dan anderhalf jaar geleden.. maar de pijn herkende ik maar al te goed.. een wee, of was het een vóór wee? Weet ik veel.. ik weet niets van bevallen..

Mij groter voordoen dan ik me voelde heb ik vriendlief resuluut naar huis gestuurd, morgen wordt een lange dag en je hebt een drukke werk week gehad!

Om 12 uur 's nachts besloot ik ook maar te gaan slapen.. want ja.. ik had het de volgende dag ook best wel druk.. maar om kwart voor 1 schrok ik wakker van een enorme pijn.. toch maar eens op het belletje drukken..

De zuster legde me weer aan de banden en vertelde me dat ik weeén had, elk blokje op het scherm, wees ze me aan, dat is een wee, ze waren nog erg onregelmatig en ze vroeg of ik slaapmedicatie wilde, maar dat leek me niets.

Rond 2 uur kwam ze weer kijken en inmiddels liep ik rond in de kamer om tegen de tafel in de kamer geleund de weeen op te vangen..

'Sorry dat ik me zo aanstel.. dit is nog maar het begin en het doet nú al zo'n pijn'

'Niet álles is alleen het begin meid'

'.....'

Of ik niet liever mijn vriend wilde bellen?

'Is dat omdat de baby nu komt of omdat ik zo alleen ben?'

'Omdat je hier alleen bent en ik niet telkens bij je kan blijven'

'Nee! Want morgen wordt het harstikke druk voor hem !' Een lachend gezicht keek me aan en het lachende gezicht schudde met haar hoofd en deed de deur weer achter zich dicht.

Zo ging het een aantal keren, tot dat het kwart voor 4 's nachts was en ze me beval mijn vriend te bellen, 'jíj gaat naar de verloskamers!'

Om half 5 was hij bij me, en om kwart voor 5 werden we naar de gebracht, dat liggen op het bed deed me geen goed.. wat een pijn , wat een pijn! Alsof mijn rug doormidden werd gebroken, als de wee weer weg was voelde ik me wat lacherig. Wat een drukte , en dat allemaal om mij! Ik voelde me wat schuldig dat iedereen zo in rep en roer was midden in de nacht terwijl we hadden afgesproken dat ik morgen vroeg om 8 uur aan de beurt was..

De gyneacoloog kwam al gauw kijken , ik mocht in de steigers gaan liggen en de ballon werd verwijderd, na een heel ongemakkelijke voelsessie werd er 4 centimeter geconstateerd. 'Oh dus..!!!.. ' Ik geloof dat ik aan het bevallen ben.. Whaaa!

Tussen de weeen door hadden vriendlief en ik het erg gezellig, we waren polka's aan het 'zingen' en na elke wee riep ik vrolijk 'Ennnnnn dooooooooorrrr!'

De zusters glimlachten naar vriendlief dat mijn vrolijkheid snel weg zou zijn..'Ennnnnn doooooorrrr!'

Omdat er wat onduidelijkheid was over de hartslag van de baby , ( ze maakte me wijs dat het apparaat wellicht mijn hartslag meette maar na de bevalling hoorde ik dat de hartslag bij elke wee extreem laag werd) moest de baby electroden op zijn hoofd aangebracht hebben, daardoor braken mijn vliezen en gingen de polka's inderdaad niet zo hard meer..

Om een uur of 7 's morgens had ik 6 centimeter ontsluiting. De gyn en de zusters liepen af en toe wat in en uit om te kijken hoe het ging.

Om kwart voor 8 gilde ik 'HAAL IEMAND , IK HOU HET NIET MEER!!! HAAL IEMAND HAAL IEMAND HAAL IEMAND' en ik kon alleen nog maar persen, dit gevoel kende ik nog niet.. ik had het gevoel dat ik enorm poepen moest en ik drukte alsof mijn leven er van af hing. ' NIET PERSEN ! NIET POEPEN!' riepen 3 vrouwen in koor , en ze hielpen me het gevoel weg te puffen.

Nog steeds geen idee dat de baby echt zou komen.. hoewel de persdrang enorm was, en de pijn in mijn rug niet te harden, had ik nog niet het geweld en de oerkracht gevoeld, ik ging niet dood van de pijn, voelde geen vreemde toestanden in mijn vagina, ik wilde gewoon heel erg graag even poepen, dit had in mijn beleving nog maar weinig met een baby te maken.

'Je hebt negen centimeter ontsluiting, je mag nog een klein randje wegpuffen en dan mag je persen en dan komt je baby'

'baby?.. ik weet niet hoe ik moet persen'

'poep dan maar gewoon'

'...' 

Dit komt lang niet goed ging er door mijn hoofd.. ze hebben geen idee wat ik voel,  ze snappen er niks van.

Na weer voelen.. 'Tien!! Bij de volgende wee poepen!!' zei ze..

Al lang blij dat ik eindelijk mijn keutel kwijt mocht deed ik maar wat ze zei.

Maar door de pijn in mijn rug kon ik niet én mezelf omhoog houden en liggend zoveel kracht zetten.

Het meisje naast me wreef bij de volgende wee over mijn hand 'pers pers pers, puf puf puf'

En op dat moment besloot vriendlief anders , de wee die er na kwam klapte hij me dubbel, 1 hand in mijn rug en 1 hand in mijn knieholtes

'Persen juul persen!!!!! Poepen!! En de nodige scheldwoorden gingen over het bed van zijn kant'

Dát had ik nodig!

Toen er weer een pers wee kwam maande ik de gyn aan de kant te gaan want: 'Ik schijt je er helemaal onder!!'

Hij lachtte dat hij dat dan wel verdiend zou hebben en ik drukte alsof mijn leven er van af hing..

'wat gebeurt er wat gebeurt er wat gebeurt er' riep ik paniekerig naar mn vriend..

'het hoofdje pop, het hoofdje kwam er uit.. nog 1 keer en hij is er!'

wat er dan over je heen komt.. zo kapot , zo bekaf, maar een stralende schat naast me die telkens zegt dat hij zo trots is wat ik doe, dat ik het zo goed doe, dat het zo goed gaat en die al zo blij is dat hij een paar haartjes zag.. ik voelde de oerdrang, ik wilde hem de baby geven.

En bij de wee die er kwam werd het kleine frummeltje op mijn buik gelegd..

De navelstreng werd door papa afgeknipt en de baby werd op mijn borst gelegd..

'een baby , een baby , een baby , een baby ' ik heb het wel 100x gezegd

'een baby  , een baby , een baby...'

(Morgen schrijf ik verder , nu vierkante ogen, en jullie vast ook :P)