Bijna 7 maanden....

Hij kruipt al een maandje (ja hij is nog vlotter als zijn broer.. hihi) Hij is ook echt niet klein en wordt dan ook veel ouder geschat.. Als ik zeg dat mt. 74 aan de korte kant begint te raken... zegt dat wel genoeg toch?? Verder heeft mr 2 tanden (weet niet of hij dat in m'n vorige blogje al had want die tanden zitten er al weer een tijdje). 

Mick is makkelijk, gek op zijn broers en er bewegelijk. Hij is nu wel een paar keer ziek geweest maar ja dat hoort erbij en zeker als je naar het kinderdagverblijf gaat wil dat nog wel eens voorkomen. Ook daar heeft hij het dik naar zijn zin en mag daar lekker over de grond heen kruipen. Je kan precies zien waar hij geweest is want het kwijlen gaat non stop door.. erg grappig alleen je bent dus zelf ook steeds de klos.

Met Lesley gaat het ook goed hij heeft zijn buien zo nu en dan en ik ben er dan ook van overtuigd dat hij heel snel naar school moet maar helaas we moeten nog even wachten... (schiet me nu te binnen dat ik dan weer rustige ochtendjes kan hebben met alleen Mick... nu kijk ik er nog meer naar uit ;-) ) 

Max gaat ook goed, we beginnen nu wel te merken dat hij ouder wordt en steeds meer zelf kan. hij zit op een type cursus (dat wilde hij als cadeau toen hij zijn A diploma had gehaald, nou dat is alleen maar fijn als hij die op zak heeft). 

Wel hebben we afgelopen maandag een aantal jaren van ons leven verloren.. Max was kwijt... 

Ik was aan het werk en werd door mijn rond kwart voor 1 gebeld door mijn moeder, ze was net thuis gekomen van schaatsen (ja ik heb een over actieve en sportieve moeder) en mijn vader zat daar alleen met Mick dus mijn moeder vraag goh eet Max bij iemand? Waarop mijn vader antwoord weet ik niet hij was niet meer op het schoolplein.. Hij zou zelf naar mijn ouders lopen omdat Mick ziek was en mijn ouders echt om de hoek wonen. Maar hij is daar dus nooit aangekomen, mijn vader is op een gegeven moment nog wel naar school gerent (mick in de box achter gelaten) maar omdat hij Max niet zag dacht hij ach dat zit wel goed... Mijn moeder in paniek ik eerst nog rustig dus goh bel anders die en die vriendjes van Max (al was het wel heel erg raar dat er geen ouders hadden gebeld) maar na het bellen nog niets... Dus ik school gebeld of de juf iets had gezien of gehoord. Ze schrok en wist ook niets dus is ze ook gaan zoeken en kijken. Mijn oom en neef waren op dat moment net op de zaak en ook hun schrokken wel een beetje dus er werd gezegd gooi je spullen neer en ga zoeken (dat is voor het eerst) Dus ik begon toen ook wel wat paniekerig te worden... Als een gek naar huis gereden om te kijken of hij daar was, langs speeltuintjes helemaal niets.. toen dacht ik ik rij naar mijn ouders vragen waar hun in de tussen tijd al hadden gezocht. Ik kom daar binnen en op dat moment wordt ik gebeld door m'n vader, Max was terecht.. hij zat bij een vriendje en zijn vader was vergeten te bellen.... zucht... Ik weet nu hoe machteloos je je voelt als je kind kwijt is.... en dat het echt wel een aantal jaar van je leven neemt... Gelukkig was alles goed en niets aan de hand (wat je in eerste instantie ook verwacht maar naar mate de tijd verstrijkt en hoe meer je gaat denken over wat er tegenwoordig allemaal gebeurt raak je toch in lichte paniek) 

Nou dat waren dan wel weer de verhalen van hier.. (zal er een aantal zijn vergeten van de afgelopen maanden maar ach... )

liefs