Grote Jonah

Zoals de titel al zegt, Jonah wordt al groot! Vindt vooral Jonah zelf ook echt! Hij benoemt vaak wat hij allemaal al niet kan en vraagt dan: Knap he mama? Of zegt er bij dat bijv. Sam dit nog niet kan, want Sam is nog klein. Het is duidelijk te merken dat hij steeds meer onderscheid maakt en zichzelf steeds meer als een individu beschouwd en zijn eigen ikje ontwikkeld. En dat lijkt me een goede gezonde ontwikkeling, dus dat stimuleer ik maar wat graag.

Met het ontwikkelen van die 'eigen ik' komt natuurlijk ook wel een deel kijken wat niet altijd even leuk is, de o zo beruchte 'peuterpubertijd'. We kunnen wel stellen dat Jonah daar volop in zit. Als hij ergens een andere mening over kan hebben dan heeft hij die ook! Nee en niet is bijna het standaardantwoord als hem iets gevraagd wordt. En die wordt ook erg verontwaardigd uitgespuwd, compleet met boze blik, en af en toe een stampvoetje. Soms vind ik het hilarisch en op andere momenten word ik er erg moe van. Al naar gelang mijn eigen stemming denk ik en het onderwerp. De eeuwige strijd die er bijvoorbeeld gevoerd moet worden om het aankleden of verschonen van een pamper: Zucht! Waarom kan dat nou niet eens gewoon zonder huilen of schreeuwen, het is toch een dagelijks terugkerend iets! Maar goed, we zullen het maar zien als een mooie oefening in geduld, haha. Ook heeft hij er voortaan een handje van om mensen zich onwelkom te laten voelen. Zo roept hij regelmatig naar bezoek: Jij mag hier niet komen, ik vind jou niet leuk! Ik heb besloten hier wel wat strenger in te worden. Hoewel ik het namelijk aan een kant best grappig vindt heeft het ook iets erg onbeleefds. Hij zegt het ook wel eens tegen mij als ik thuiskom van mijn werk: Nee mama, jij mag niet hier, jij moet werken! en ik weet dus zelf dat dit (ook al weet je dat het uit een kindermond komt) niet altijd fijn aanvoelt.

Verder is hij heerlijk op dreef. Hij doet graag dingen na die wij ook doen. Hij heeft een winkeltje en een keukentje en speelt daar graag mee. Betrekt ons dan ook in zijn rollenspel en zo zijn wij in een keer het kindje wat eten krijgt van Jonah, de papa, haha. hij kan met poppetjes en knuffeltjes ook echte rollenspelletjes spelen, en ik vind het heerlijk om dat stiekem van een afstandje te observeren. Dan merk je namelijk pas wat er echt in zijn koppie omgaat, en het is zo aandoenlijk om hem dingen te zien imiteren. Puzzels zijn op dit moment ook weer helemaal favoriet en hij legt de meeste die hij heeft binnen 1 minuutje in elkaar. Dit omdat hij ze uit zijn hoofd weet. Ik moet dus wat nieuwe gaan halen, maar ik twijfel nog een beetje aan de hoeveelheid stukjes. Als de uitdaging namelijk te groot is haakt hij af en laat hij hem links liggen. Nu maakt hij soms puzzels van ca 16 tot 20 stukjes, maar ja, die kent hij dan ook helemaal uit zijn hoofd. Jonah speelt ook steeds meer met Sam. Hij is echt een sociale broer, en komt regelmatig een grote knuffel of kus aan zijn broertje geven. 'Sam is mijn lieve broertje' zegt ie dan. Welk moederhart smelt daar nou niet van!

Jonah speelt graag met andere kindjes en heeft het sinds deze week continu over vechten. Hij weet niet wat het betekend want hij vecht vervolgens nooit, maar het klinkt wel erg stoer en hij heeft het vast eens opgevangen bij de grote kindjes die al naar school gaan! Nog heel even en Jonah behoort zelf ook tot die grote kindjes. In september gaat mijn kleine jongen naar school. En hoe dichterbij het komt hoe erger ik het vind. Ik vind het beeld van mijn jochie op school zo zielig op de een of andere manier, dat de tranen soms al in mijn ogen schieten. Hij is er klaar voor, daar twijfel ik niet aan, maar ik vind het zo'n rotidee dat een ander mijn kind straks een heel groot gedeelte van de dag ziet en ik niet. Raar, want dat zou ik gewend moeten zijn van die 2 dagen opvang, maar dit voelt toch weer heel anders. Nu moet ik op mijn vrije dagen straks mijn kind naar school brengen, en dat voelt heel tegennatuurlijk. Ik zie hem daar al verlegen ronddwalen als hij niet weet waar hij heen moet, of overweldigd wordt door zoveel kindjes bij elkaar... En dan ben ik er dus niet om hem gerust te stellen :(

Ach ja, dat hoort bij het proces van loslaten denk ik. Stom eigenlijk dat je een kind baart waarbij je heel veel moeite doet om een goede hechte band te ontwikkelen en dat je dan zo snel ook al weer los moet gaan laten. Maar goed, ik denk zomaar dat ik het erger ga vinden als Jonah zelf, die weinig moeite lijkt te hebben met het proces van loslaten tot nu toe ;)