Sam een half jaar

Een half jaar is ons jongste spruitje vandaag alweer! Een half jaar geleden dat ik dit mooie menneke tijdens een turbobevalling op de wereld heb gezet.

Bij een half jaar hoort natuurlijk de eerste groentehap. Kevin en Robin zaten een maand geleden al te verkondigen dat als hij eenmaal iets anders had geproefd dat hij niet zou eten maar gaan vreten. Dit baserend op het feit dat hij naar ons zat te kijken als we aten en hier veel interesse in had. Zelf dacht ik dat onze tietenjunk helemaal niet zo enthousiast zou zijn in eerste instantie. Wat blijkt, ik heb gelijk! Hij moest er dus echt niks van weten. Bij de eerste hap begon hij te huilen en spuugde hij hem direct uit. Nog een hap geprobeerd maar ook die werd gelijk naar buiten gewerkt, compleet met kokhalzen. Daarna maar aangelegd en hij begon gelijk te drinken alsof hij nooit meer iets anders wou doen. Ik hoop natuurlijk dat hij wel gaat eten met de tijd, maar ik vind het ook wel een klein beetje een eer dat hij mij verkiest boven worteltjes :O. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef vind ik het dit keer allemaal veel te snel gaan, en had ik nog wel wat langer van volledige borstvoeding (zonder bijvoeding) willen genieten. Ik ben nu wel serieus aan het overwegen om Sam misschien met de rapleymethode te laten eten, dit omdat dit misschien veel beter bij hem past als een potje en dit wat meer op zijn eigen tempo is. Maar ik vind dat zo'n ontzettend enge manier van eten, dat ik nog heel even na moet denken. Ik ben zo bang dat er een brok naar binnen schiet en dat hij daar dan in stikt ofzo...

Sam ontwikkelt zich ook nog altijd lekker (ik denk wel op schema, maar daar kijk ik niet echt naar). Hij rolt van buik naar rug en van rug naar zij (het laatste stukje lukt nog net niet). Hij kan al een paar seconden zelf zitten, en met hele lichte ondersteuning, van soms maar een vinger ofzo, kan hij goed enkele minuten gewoon lekker zelf zitten. Hij is nog een beetje wiebelig waardoor hij in een keer uit evenwicht kan raken, maar zijn rug en nekje zijn in principe stevig genoeg. Hij is lekker aan het brabbelen, gillen en prrrten. Zijn lievelingsklanken op het moment zijn papapapapa, bababababa, mamamama. Ook met zijn lipjes trillen/blazen vindt hij erg leuk om te doen. Het feest is helemaal compleet als we hem nadoen en terugpraten, gegarandeerd dat hij binnen de korste keren in een deuk ligt. Hoewel hij goed lacht is het ook wel een heel serieus mannetje. Hij kan echt wijs uit zijn ogen kijken soms, en het wordt een flinke dromer volgens mij, want hij verveelt zich slechts zelden. Je kunt hem makkelijk een uur in zijn wipstoeltje zetten en iets in het huishouden of met Jonah gaan doen, dan hoor je hem niet! Hij kijkt naar ons en haalt daar dan al genoeg voldoening uit blijkbaar. Zodra je oogcontact met hem maakt krijg je een stralende glimlach. Zijn broer vindt hij geweldig en hij kijkt met grote ogen naar wat Jonah allemaal doet. Als Jonah aandacht aan hem besteed dan hebben ze samen echt de dikste lol, de hardste schaterlachen kan Jonah hem nog altijd het beste ontlokken. Speeltjes worden nu echt leuk voor hem, en hij probeert van alles vast te pakken en in zijn mond te stoppen, Zelfs zijn speentje kan hij al zelf uit zijn mond pakken, en er ook al zelf weer in doen. Het enige waar hij niet in vooruit lijkt te gaan is slapen. Hij slaapt nooit langer dan 3 a 4 uur door, en komt vaak zelfs om de 2 uur voor een voeding. Als hij deze gehad heeft gaat hij wel weer direct verder slapen, dus eigenlijk heb ik er niet eens zo'n last van, ik ben er ondertussen wel op ingesteld.

Hier nog een foto van de eerste hap: