De groei van een moeder

Grappig om te merken vind ik het de laatste tijd hoe erg ik gegroeid ben (en nog wel aan het groeien zal zijn) in mijn moederrol. Hoewel ik altijd dacht dat die rol mij van nature wel was toebedeeld viel me dat toch een beetje tegen toen ik Jonah net kreeg. Aan de ene kant genieten, maar aan de andere kant ook weer niet. Zoveel extra zorgen erbij, en zo het gevoel dat ik in een keer alles van mezelf op moest geven voor dat kleine wezentje. De hele dag staat tenslotte in het teken van dat van jou afhankelijke schepseltje. Nachten wakker liggen over borstvoeding, groei, opvang, slaapgedrag, ontwikkelingen... Tegelijkertijd ook overvallen door de liefde die je voor iemand kan voelen! Daar valt elk ander gevoel bij in het niet, beangstigend bijna, want wat als er iets moest gebeuren met die grootste liefde in je leven!

Elke stap van Jonah werd nauwgezet gevolgd, alles vastgelegd op foto's, en groot applaus voor elk stapje vooruit! Ik groeide verder en vond het steeds fijner om moeder te zijn! Helemaal toen die babytijd een beetje overging en de zelfstandigheid en de ontwikkelingen echt snel gingen. Praten, lopen, ik begon er steeds meer van te genieten. Ik besloot dat ik waarschijnlijk gewoon niet zo'n babymoeder was, en dat ik kinderen leuker vond als ze wat groter waren.

En nu merk ik dat het gewoon het wennen aan het moederschap was. Sam is echt mijn lieve baby, en hoe lullig ook, ik geniet veel meer van zijn babytijd! Ik vind het leuk om zijn ontwikkelingen te zien, maar betreur het ook vaak dat het allemaal zo snel gaat! Volgende week krijgt hij zijn eerste hapje al. Bij Jonah kon ik daar niet op wachten, leek me dit zo leuk, maar bij Sam zie ik er een beetje tegenop. Hij groeit nu nog volledig op mij, lekker op de borstvoeding, en dan wordt dat toch anders. Hij wordt zo snel groot. Binnen een half jaar zal hij waarschijnlijk ook al een beetje praten, misschien lopen.

Ik merk aan alles dat ik mezelf meer gevormd heb als moeder en daarom veel relaxter kan genieten van mijn jochies. Hele avonden/nachten heb ik strijd met Jonah (en vooral met Kevin) gevoerd omdat we vonden dat hij in zijn eigen bedje moest slapen. Tranen met tuiten vergoten als hij weken weigerde door te slapen. Geprobeerd te rekken met speentjes, me afgevraagd of hij ziek was. Een schema geprobeerd te maken voor voedingen. (nee hij kan nog geen honger hebben, het is nog maar 1,5 uur geleden). Sam slaapt nu al weken niet meer door, komt om de 2 uur voor een voeding 's nachts, en hoewel ik daar heus soms van baal ben ik er toch heel rustig in. Hij slaapt lekker bij ons in bed, ik leg hem 's nachts bij de eerste kik aan, en meneer slaapt weer door voor 2 uurtjes. Dat maakt dat ik zelf aan het einde van een nacht ook veel uitgeruster wakker wordt, en de dag al een stuk vrolijker begin als dat ik perse wil dat meneertje toch in zijn eigen bed slaapt. En heel, heel stiekem, geniet ik enorm van dat slapende mannetje naast me, wat zijn handje op me legt om te voelen of ik er wel echt ben. Hij sliep laatst een keer goed in zijn eigen bedje, en ik had bijna de neiging hem er gewoon uit te halen en bij mij te leggen. Ook bij Jonah zelf ben ik makkelijker. Er zijn een aantal normen en waarden die ik hem gewoon mee wil geven in zijn opvoeding, maar veel dingen vinden we verder gaandeweg wel uit. Ik vind het makkelijker om me volledig op mijn kinderen te richten en weinig tijd te hebben voor mezelf. In het begin vond ik dit echt lastig en wilde ik nog graag dingen uit mijn oude leven doen zonder altijd rekening te moeten houden met een kind, maar van dit gevoel heb ik nu eigenlijk geen last meer. Dit heeft wel als nadeel dat ik nu niet zo graag meer ga werken. Ik kan me in een keer voorstellen dat ik lekker met de kinderen thuisblijf. Maar goed, dit is geen optie omdat we ervoor gekozen hebben dat we beide parttime gaan werken.

Zo heeft het dus zowel voor als nadelen om de oudste te zijn, en voor en nadelen om de jongste (hopelijk ooit middelste, hahaha) te zijn. De oudste heeft genoten van alle aandacht en applaus in al zijn stapjes, maar heeft mij wel moeten leren om moeder te zijn. De jongste heeft soms wat minder aandacht en het gebeurd geregeld dat ik denk: hey, kan hij dat nu ook al! Daarentegen heeft hij het heerlijk als het aankomt op het relaxte moederschap en heeft hij ook echt wel zijn voordeeltjes daardoor.

Het verbaasd me nog bijna elke dag dat ik steeds meer en meer van mijn kinderen ga houden, al denk je elke keer wel dat je aan je max zit, omdat je al zoveel van ze houdt! Wie weet waar ik over nog eens 2,5 jaar sta! Die groei zal namelijk wel steeds iets verder gaan.