Hoe het nu gaat...

Met Sam:

Sam is nu al bijna 2 weken oud en een echte droombaby. Daar kun je er wel een paar van hebben ;)! Het is een heerlijk tevreden mannetje, en hij huilt alleen als hij honger of krampjes heeft! Zelfs de luier verschonen ondergaat hij geduldig zonder te huilen, en ondertussen kijkt hij een beetje in het rond. De krampjes die hij vaak 's avonds heeft zijn vervelend, en dan huilt hij wel wat meer, maar zelfs dan is hij nog redelijk makkelijk te kalmeren, een beetje bewegen, masseren of een pinkje geven doet vaak al wonderen. Sam is zelfs zo makkelijk dat ik me daar af en toe zorgen over maak. (zou hij niks mankeren dat hij zo rustig is?!) Ik ben natuurlijk alleen Jonah gewend als baby, maar daar zat echt wel een stuk meer pit in! Die had huiluren, krampjes waarbij hij ontroostbaar was, slapeloze nachten door huilbuien, regeldagen waarbij hij alleen maar wou drinken, 4 dagen achter elkaar. Ik heb hem nooit als moeilijke baby beschouwd, maar als ik nu Sam bekijk... Het grootste verschil zit denk ik toch ook gewoon in mij. Ik ben zoveel rustiger en relaxter in deze eerste weken als bij Jonah, en dat straal je ook gewoon uit op je baby denk ik. Jonah voelde veelal mijn stress denk ik, en reageerde hier sterk op. Dit keer weet ik gewoon beter wat me te doen staat, hoe het allemaal werkt en ik maak me vooral veel minder zorgen. Ik weet nu bijv. dat je nog een band moet opbouwen met je kindje en dat dit tijd nodig heeft, de liefde is er al wel, maar de band moet nog groeien, straks gaat dat ik sneltreintempo als je reactie terug krijgt, die eerste lachjes en kraaitjes, dan groeit die vanzelf steeds hechter en warmer. Bij Jonah was ik vooral bang dat ik niet genoeg van hem hield, omdat ik die grote roze wolk op veel momenten helemaal niet zo beleefde. Nu is deze wolk er iets meer, maar maak ik me vooral niet druk om het feit dat ik die niet zo fel heb, ik weet uit ervaring dat die komt, ook al is het soms iets later, en is hij af en toe na een slapeloze nacht helemaal verdwenen ;).

Met Jonah:

Jonah is de liefste broer die ik me kan indenken. Ik was oprecht opgelucht met zijn reactie op Sam. ik was echt een beetje bang dat hij afwijzend of zelfs agressief op Sam zou reageren, maar hij is heel lief naar Sam toe. Hij geeft hem kusjes, knuffelt en wil hem vaak 'vasthouden'. Ik merk dat hij het wel lastig heeft om de aandacht te verdelen maar dit richt hij meer richting mij dan naar Sam. Hij jengelt heel veel, en wil liefst de hele dag bij mij zijn. Hij wil op schoot, gedragen worden, knuffelen, kusjes, geaaid worden, samen spelen etc. Klinkt heel lief maar dit vraagt hij allemaal op een jengelende en huilende manier, en af en toe wordt je daar dus toch best moe van! Vooral omdat het alleen richting mama is, papa kan hem gestolen worden, en daar hoeft hij geen knuffels of kusjes van. Het moeilijkste moment is de voedingen van Sam. Een van de eerste keren probeerde hij Sam zelfs van mijn borst af te trekken en zei hij: Sam niet borstje eten! Hierop heb ik hem laten zien dat er melk uit mijn borsten kwam voor Sam, en heeft hij met zijn vinger een beetje van de melk geproefd. Dit wilde hij nog 2 keer en daarna heeft hij er niet meer om gevraagd. Nu weet ik ook niet zo goed hoe Jonah in normale doen zou reageren want eigenlijk is hij sinds de 2 weken die Sam nu oud is ook al 2 keer ziek geweest. De dag na de geboorte had hij een buikgriepje, met veel diarree en wat verhoging, en nu is hij dus verkouden met zelfs wat koorts, dit kan dus ook al een reden zijn om zo hangerig te zijn. Ik hoop dat hij zo lief blijft naar Sam als dat hij nu is. Ik hou hem toch stiekem wel in de gaten, omdat hij af en toe toch wat onstuimig kan reageren, en nog niet helemaal snapt dat zo'n baby toch wel een teer poppetje is.

Met mij:

Met mij gaat het op en af. Net als de vorige keer heb ik best veel last van heftige stemmingswisselingen, en die gaan gepaard met veel huilbuien. Met momenten kan ik de hele wereld aan en denk ik alweer aan een volgend kindje (erg he!) en op andere momenten zit ik helemaal in de put, en ben ik ongelukkig, waar ik me dan weer rot over voel, want ik hoor gelukkig te zijn! De vorige keer had ik dit ongeveer de eerste 3 a 4 weken en dus hoop ik er zometeen (na de grootste hormoondaling) weer vanaf te zijn. De vorige keer was ik huilend naar de dokter gegaan omdat ik dacht dat ik een postnatale depressie had, maar hij stelde me toen gerust dat het heel normaal is dat je emoties heen en weer geslingerd worden en dat veel vrouwen hier last van hebben. Ik zie het nu maar als mijn kraamtranendag die wat verlengd wordt bij mij. Verder gaat het wel heel goed, en ik ben al lekker bezig terug in het huishouden en doe de boodschappen weer zelf etc. Bij Jonah kwam ik hier op de een of andere manier helemaal niet aan toe, maar nu met 2 kindjes, moet je voor het oudste kindje toch verder in een gewoon ritme ofzo. Lichamelijk ben ik moe, maar heb verder nergens meer last van. Ik probeer veel slaap te pakken, ga meestal om 22:00 naar bed en blijf daar tot een uur of 9 inliggen (tot Jonah wakker wordt) en dan kruip ik 's middags ook nog eens even op de bank als Jonah en Sam slapen. Ik voel me wel een beetje bejaard zo, maar omdat Sam nog niet doorslaapt is mijn slaap gebroken en slaap ik nooit langer als 2,5 uur achter elkaar, en dat zou me opbreken als ik niet alle slaap die ik kan krijgen pak.

Verder vind ik de overgang van 1 naar 2 kindjes dus echt wel zoveel makkelijker als van 0 naar 1! Daar ben ik heel blij mee, want ik lees hier vaak dat mensen de overgang van 1 naar 2 erger vinden. Omdat ik die van 0 naar 1 destijds vrij heftig heb ervaren, was ik best bang voor deze overgang, maar het valt me 100% mee. Af en toe is het wel even druk natuurlijk, maar aan de andere kant zit je al in een ritme met je oudste, en de jongste valt daar nu gewoon bij in. Scheelt natuurlijk ook wel dat de jongste dan zo'n lekker makkelijk kind is!