Bevallingsverhaal

Op zaterdag moest ik weer een half uurtje aan de monitor, dit moest voortaan elke 2 dagen omdat ik over de 40 weken liep. Terwijl ik aan de monitor lag, voelde ik dat ik een paar harde buiken kreeg, en ja hoor, ook op de monitor waren ze goed te zien. Toch mocht ik naar huis, omdat ze helemaal geen pijn deden en ik me verder ook nog kiplekker voelde.

Terug thuis nog een actieve dag gehad, lekker wezen winkelen, koken, schoonmaken etc. Het ging me allemaal goed af, en van de harde buiken had ik geen last meer, zodra ik van de monitor af was leken die gestopt te zijn.

Toen ik rond 12 uur naar bed ging voeld ik een wee. Het was geen heftige, hij viel goed te behappen maar het was duidelijk meer als een harde buik. Gelijk enigszins opgewonden, want nu zou het dan vast eindelijk beginnen! En ja hoor, na een paar minuten volgde er weer eentje, en weer een paar minuten later weer een. Ik besloot ze te gaan timen met mijn gedownloadde 'contractiontimer', en stelde ondertussen via onze familiewhatsapp (groep met moeder, broers en zussen) de rest op de hoogte dat het waarschijnlijk toch echt begonnen was. De weeen kwamen om de 2 a 3 minuten, gelijk heel regelmatig dus, ik vond ze alleen zo weinig echt pijn doen voor weeen, en ze duurden ook maar kort (+/- 40 sec). Tijdens een wee moest ik echt wel even mijn ogen dichtdoen, maar ik kon ze toch goed handelen. Tussen de weeen door hield ik via de whatsapp dus ook nog eens hele gesprekken. Ik was aan het twijfelen om Kevin wakker te maken. Ik wilde hem nog zo veel mogelijk slaap gunnen, en wilde dus niet al ver van tevoren in het ziekenhuis zijn, om dan daar vervolgens uren te moeten wachten, maar te lang wachten durfde ik toch ook niet.

Toen ik op de wc ook bloed verloor besloot ik dat het toch tijd was om te gaan. Ik heb al mijn spullen ingepakt, fotocamera alvast klaargezet, mijn tassen naar beneden gesjouwd, kleren aangedaan en daarna ben ik Kevin wakker gaan maken. Die moest natuurlijk even wakker worden dus heb ik nog een kopje koffie voor hem gezet, en wat te eten voor hem gepakt. Omdat ik dus zo lekker bezig was alles nog even zelf te regelen bleef ik twijfelen aaan het feit of de bevalling nu wel echt begonnen was. Of zoals ik het op de whatsapp omschreef aan mijn moeder en zusjes: Ik ben nog zo gezellig voor een bevallende!

Rond half 3 waren we in het ziekenhuis en nu had ik het ondertussen toch wel wat zwaarder. Mijn gezelligheid nam in rap tempo af, en ik begon me ellendig te voelen. Ik bedacht me in een keer weer waarom ik de vorige keer toch op een gegeven moment een epidurale wilde (daar was het toen al te laat voor, maar dat terzijde). Ik zei tegen Kevin dat het nu zeker weten bevallen was. 'Maar ja, mijn record van 5 uur van de vorige keer ga ik niet halen' zei ik nog, ' no way, dat ik deze keer voor 5 uur bevallen ga zijn, dat zal pas tegen de ochtend worden. Mijn woorden waren nog niet koud of de vroedvrouw kwam de ontsluiting meten. Ik bleek al 7 cm te hebben en er stond veel druk op mijn vliezen, op het moment dat die zouden breken zou ik wel eens gelijk kunnen bevallen. Enigszins gehaast begon de vroedvrouw dus alles klaar te maken voor de bevalling (ook zij had blijkbaar niet ingeschat dat ik al zo ver was!) Op dat moment begon bij mij het echte pijnlijke gedeelte van de bevalling, de ene wee werd gevolgd door de andere wee en er zaten eigenlijk geen pauzes meer tussen. Ik wilde naar de wc, want ik voelde dat ik moest poepen en wilde dit niet tijdens de bevalling doen, maar ik mocht niet meer van de vroedvrouw. Ze gaf aan dat het persdrang was, en dat als ze me op het toilet zouden zetten ik daar zou bevallen en niet meer op tijd op bed zou geraken.

Toen deed het zo'n pijn en hier lopen mijn herinneringen ook een beetje door elkaar. Ik weet dat mijn water brak met een pijnlijke beweging van de baby, en gelijk daarna had ik echt heel erge pijn. Het zweet brak me aan alle kanten uit en in een keer voelde ik me echt niet goed worden. Dit zei ik dus ook, en de vroedvrouw keek me aan en zei, doe maar wat je voelt dat je moet doen. Okay, dat liet ik me geen 2 keer zeggen: Persen!! Bij Jonah's bevalling was dit het gedeelte wat ik letterlijk lachend heb gedaan. Toen ging het in volledige controle zonder pijn, en werd ik hooguit moe van het persen maar was het afzien voorbij. Wat een verschil met deze keer, want de pijn bleef en de volledige tijd van het persen had ik echt pijn, en dat branderige gevoel wat je normaal voelt als het hoofdje er bijna is had ik nu de volledige tijd. Op een gegeven moment moest ik rustiger aan doen vanwege het inscheuren maar ik had totaal geen controle over wat mijn lichaam deed, ik kon niet stoppen met persen, voor mijn gevoel perste ik namelijk nog niet eens! Toen ik de vroedvrouw hoorde zeggen dat ze misschien moest knippen, zei ik, doe maar! Haal hem eruit! En toen nog eens tegen Kevin: Haal hem eruit? Alsjeblieft, ik heb pijn?! Snel daarna was het hoofdje er en moest ik nog een keer persen voor het lichaampje. Pff, wat een opluchting toen ik dat uit me voelde glijden. Ik hoorde Kevin zeggen: Het is een jongen! En pas toen besefte ik me dat ik een kind had, dat eerste moment was echt alleen maar pure opluchting,

Daar was hij dus om 03:26, onze zoon Sam, na een bliksembevalling! Ik heb wel 3 keer gevraagd of ze zich niet in de tijd vergisten. Ik was zelf in het laatste stuk alle besef daarvan kwijtgeraakt, maar kon niet geloven dat het zo snel was gegaan, ik was nog geen uur in het ziekenhuis!  Sam werd op mijn buik gelegd en toen moest ik nog eens meepersen voor de placenta (dat stuk vind ik altijd zo vervelend, ik wil uitrusten, niet meer persen!), die er na een paar duwen ook in zijn geheel uitkwam. De gynaecoloog was er nog altijd niet, en dus moest ik met mijn benen in de beugels blijven liggen omdat zij mijn scheurtje nog moest hechten. Toen ze er was verontschuldigde ze zich voor het te laat zijn, en verdoofde ze de boel van onder. Helaas werkte die niet met gevolg dat ik zowel de prikken voor de verdoving als het hechten zelf heb gevoeld! Ik had Sam vast en moest dus echt moeite doen om hem niet te knijpen! Gelukkig was het geen groot scheurtje en was het met 2 hechtingen gepiept.

Hierna werd Sam aangelegd en werden we alleen gelaten omdat er blijkbaar naast me nog iemand aan het bevallen was. Hierdoor heeft Sam lekker een uur bij me gecocoond en al lekker gedronken voordat hij weg werd gepakt om te wegen en te verzorgen. Hij woog trouwens 3495 gram, en was 52,5cm.

Het was dus een supervlotte bevalling van nog geen 3,5 uur, en Sam blijkt een heel lief, gemakkelijk kind! Ik zal snel bloggen over de dagen daarna en hoe het nu met ons gaat! Nu begint ons kleine mannetje te jengelen om een voeding, en ik ga snel aan dat verzoek voldoen!