Proberen...

Ik weet dat de inhoud van deze blog best een beetje gezeur is, maar ik wil het toch graag delen.

Ik ben gezegend met een gezond lichaam, ben de vorige keer snel zwanger geworden en er is absoluut geen reden om aan te nemen dat dit een 2e keer niet zou lukken. Toch baal ik enorm van het 'proberen' zwanger te worden. Kan ik dit gedeelte niet gewoon skippen en gewoon weer zwanger zijn?!

Ik probeer er zo nuchter mogelijk mee om te gaan. Deze maand niet raak? op naar de volgende ronde, en hopelijk dan wat meer geluk, zo niet, dan nog een ronde verder. Let op dit is wat ik probeer!

In de praktijk denk ik er natuurlijk heel vaak aan, en hoop ik elke dag een beetje meer dat ik nu toch echt zwanger ben. Ik hou mezelf voor de gek met zogenaamde kwaaltjes, die eigenlijk niet bestaan en bereken al op welke dagen ik uitgerekend zou zijn mocht het zo zijn dat... Als mijn ongesteldheid dan op komt dan hoop ik nog een paar dagen dat het een innestelingsbloeding is (yeah right!) en doe ik na een paar dagen toch een test, want ach, je weet maar nooit! Die is natuurlijk negatief en dan begin ik toch langzaamaan te geloven dat het dan toch echt niet zo is. Ik weet dat ik het los moet laten en maar moet zien hoe het loopt maar dat blijf ik erg moeilijk vinden!

Afgelopen week moest ik huilen toen ik me besefte dat in ongesteld was geworden. Ik moest nog harder huilen omdat ik me besefte wat een doos ik ook ben, het is het einde van een cyclus niet van een heel leven! Zelfs Kevin verschoot er een beetje van. Daar kan ik toch ook niks aan doen, zei de schat verdedigend. Toen schoot ik in de lach en kon ik de absurditeit er ook wel weer een beetje van inzien. Dat hij zich er nog schuldig om gaat voelen dat ik ongesteld ben geworden!

Het erge is dat dit pas de 2e ronde was (shame) en dat we dus nog maar net bezig zijn! Ik heb echt het geduld van een garnaal af en toe! Op de een of andere manier ben ik er nu nog meer mee bezig als met het zwanger worden van Jonah. Ik had zo'n leuke voorstelling van hoeveel tijd er zou moeten zitten tussen mijn kindjes en ik denk dat ik daarom deze keer meer haast heb. Ik en mijn zusjes schelen elk maar ongeveer 1,5 jaar en mede hierdoor zijn we elkaars beste vriendinnen! Dit gun ik mijn kinderen ook, en dus wil ik dat het leeftijdsverschil niet te groot wordt. Ik weet dat dit eigenlijk klinkklare onzin is, en dat zoiets niet leeftijdsgebonden is maar verstand en gevoel liggen bij mij een beetje ver uit elkaar in dit geval.

Komt er ook nog bij dat ik een stil donkerbruin vermoeden heb dat ik nog helemaal niet vruchtbaar ben en nog niet geovuleerd heb. De reden hiervan is de bv die Jonah nog krijgt. De oplossing stoppen vind ik geen optie, dan doe ik Jonah voor mijn gevoel nu al tekort terwijl het volgende kind er nog niet eens is! Maar het maakt wel dat ik me een beetje extra kan frustreren.

Ik weet dat ik zeur, dat hier mensen zijn die echte problemen hebben met zwanger worden. Die via de medische mallemolen moeten hopen op een kindje, en echte ellende hiermee hebben. Kom ik aan met mijn lullige luxepositie, niet zwanger worden omdat ik nog bv geef (misschien)! Honderd vrouwen die zo met me zouden willen ruilen, I know! Eigenlijk stel ik me enorm aan! En ik weet dat ik dat doe, dat maakt het misschien nog wel erger, het maakt in ieder geval dat ik me aan mezelf irriteer. Ik heb dan ook met mezelf afgesproken dat ik het los ga laten. Ik schrijf daarom bewust geen NOD's, of 'nog niet zwanger' op, en ik ga er ook geen vragen meer over stellen. Deze blog is het laatste wat jullie zullen horen over mijn pogingen tot zwanger worden, en ik laat het wel weten als het gelukt is! Ik blijf natuurlijk wel gewoon bloggen en vragen, maar dan gericht op Jonah.

Ik wou het alleen maar eventjes een keer kwijt, om er dan nu echt over op te houden...