Ongeduldig...

Hoi meiden,

Was ik met 36 weken bezorgd dat ons dametje zich 'te vroeg' zou aankondigen, nu ben ik bang dat ze 'te laat' komt. Het is ook nooit goed...

Uiteraard ben ik niet echt bang en ze komt wanneer zij en mijn lijf er klaar voor zijn. Het zou alleen zoooo fijn zijn als we op de bruiloft van mn vader kunnen zijn. Hoe eerder ze nu komt, hoe groter die kans is. Daarnaast merk ik aan mezelf dat ik zo met mezelf begin te slepen, en dat ik graag mijn lijf weet terug wil. De hormonen leveren me behoorlijk wat jeuk aan handen en voeten op en het stoort me in mn slaap.

Het lijkt toch niet ver weg meer. Afgelopen dinsdag werd ik niet lekker. Drukkend gevoel van onder, harde buiken, weeen, pijn, maar helaas, het zette niet door. Gister had ik dit wederom... Maar ook deze weeen zetten niet door. Hoe dubbel is dan het gevoel bij deze voorweeen. Aan de ene kant denk je yessss het gaat beginnen, maar ik heb ook wat minder blije termen die door mijn gedachten spoken. Echt bang ben ik niet, maar ik weet dat ik veel van mn concentratie en innerlijke kracht ga vragen om de bevalling te doen. Spannend, bijzonder, beangstigend... Tja, het is van alles wat...

Niet alleen wij, maar ook onze familie en vrienden wachten in spanning af. Ze vertonen gelukkig nog geen stalk-gedrag :-)

Nou meiden, hopelijk heb ik snel mooi nieuws en een sprookjes-bevallingsverhaal over de geboorte van ons meisje.

X Joosje