Nekplooimeting en het grote nieuws verteld

Hoi meiden,

We zijn maandag naar het ziekenhuis geweest om de nekplooimeting te laten doen. Gelukkig zag het er goed uit, maar man man, wat heeft de gynaecoloog ons laten schrikken.
Ik kreeg een uitwendige echo. Vol trots toon ik mn buik en wacht gespannen af wat we te zien zouden krijgen. De arts zette het echoapparaat op mn buik en riep na wat schuiven: ik kan het zo niet zien. Ons hart sloeg 10x over en we kregen een deja vu. Mijn man begon zenuwachtig vragen te stellen. Ik heb maar bij de arts aangegeven dat we ons zorgen maakten ivm met eerdere negatieve echo bij 10 weken. Snel werden we gerust gesteld; hij had gezien dat er een kindje zat met kloppend hartje, alleen hij kon via een uitwendige echo geen nekplooimeting doen door slecht beeld. Met een inwendige echo kon het gelukkig (kantje boord) wel en tjonge, wat was dat emotioneel voor ons. Ik was mn tranen aan het wegslikken. We hebben hele mooie beelden en zelfs één waar een handje al heel duidelijk is, 4 vingertjes en een duim (echo's volgen). De nekplooi was 1,2 mm dus goed. Hij nam de tijd om ons het kindje te laten zien en het hartje te laten horen. En echt, ik ben op slag verliefd geworden op het frummeltje in mn buik. Het is nu zooo echt.

Toen we klaar waren, moesten we nog wat papierwerk regelen biij de balie. Prima, wij daar heen. Sta ik daar en ineens voel ik dat er een last van mn schouders valt. Tranen rollen over mn wangen terwijl ik antwoord geef op vragen van de medewerkster. Ze dacht dat ik huilde om één van de antwoorden. Ach ja, zegt ze, hormonen...
Ik vond het zó spannend en was gewoon zó opgelucht, dat ik daardoor even mn tranen moest laten gaan.

's Avonds hebben we het mn schoonouders verteld. We hadden een boekje 'Voor Opa's en Oma's' ingepakt en dat gaven we ingepakt aan mn schoonmoeder. Terwijl ze het kadootje aan het uitpakken was, zat ze maar te zeggen dat ze het lief vond en ach, dat had niet gehoeven. Toen ze het boekje omdraaide zegt ze op dezelfde tooen: ach voor Opa's en Oma's. Je zag het kwartje vallen. Haar ogen werden 2x zo groot en haar mond viel open. Echt?! roept ze hard. Het gezicht van mn schoonmoeder was onbetaalbaar. Echt zo leuk!

Woensdag heb ik het mn jongste zus verteld. Ze was in tranen. Daarna zijn we naar mn opa en oma geweest, mensjes in de 80. Mn opa vroeg wanneer ik ging trouwen, haha. Ja met mn pa en mn zus die dit jaar in het huwelijksbootje stappen, dacht hij dat we ook zulk nieuws kwamen vertellen. Wel zoiets, maar het is iets anders. Het was bij iedereen zo onverwachts nieuws. We zijn erg goed in stil houden van onze wens en ons leed en dus ook onze blijdschap. Gister tot slot mn halfbroertjes gebeld en ook hun reactie was leuk.

Mn werk breng ik volgende week wel op de hoogte. Ik wilde eerst de familie vertellen en dan pas de wereld. Het is toch allemaal met grote voorzichtigheid. Het lijkt wel of we onszelf nu pas durven toestaan om blij te zijn met de zwangerschap en te genieten van wat gaat komen. De gereserveerdheid is er nog wel, maar het enthousiasme groeit. Gelukkig!

Nou meiden, een verhaal die door vele anderen al is beleefd. Een tijd lang was ik bang dat ik nooit zo'n verhaal zou vertellen en nu is het wel zo ver. Ik hoop dat ik snel ook dergelijke verhalen mag lezen van meiden die al zo lang moeten wachten tot hun wens in vervulling gaat. Ik duim voor jullie.

Grx Joosje