Dankbaar

Lieve meiden,

Toen we voor de kerst een positieve test in handen hadden, waren we verbaasd. De zwangerschap was zo gewenst, maar na twee miskramen durf je bijna niet blij te zijn. De angst zat hoog. We gingen door met leven, soms bewust vergeten dat ik zwanger ben, soms overbezorgd omdat ik zwanger ben en soms even heel erg blij. Dit klinkt ondankbaar, maar zo bedoelden we het echt niet. Ik zag het als het wel accepteren van de zwangerschap maar nog niet durven omarmen.

Inmiddels zijn we al ruim 14 weken onderweg. Sinds we het aan mensen vertellen, is er een rust gekomen bij zowel mn man als mijzelf. Ik bemerk dat we steeds meer de zwangerschap omarmen. Vandaag was ik helemaal blij. Ik stond op zonder katerig gevoel, de zon scheen, ik ben eerder naar huis gegaan van t werk en heb bij mn zus op de boerderij geknuffeld met kippen, kuikens en haar tamme eend. Dat lentegevoel bracht me ook even op een roze wolk: ik ben blij met wat ik nu heb en waar ik nu sta. Ik heb een lieve man waarmee ik een kindje krijg en we hebben het goed samen.

Als een lieve BB-vriendin me vanavond vertelt dat de IUI bij haar mislukt is, merk ik dat het gevoel van onmacht, frustratie en onzekerheid mijn hoofd nog niet hebben verlaten. Haar teleurstelling maakt een 'oud' gevoel bij me los; ik wil het niet geloven, wacht nog maar even, 'ze heeft het vast mis...' zeg ik met veel ongeloof tegen mezelf. Ik heb littekens van tweeënhalf jaar proberen, de vele maandelijkse teleurstellingen en twee miskramen. Ondanks dat ik nu zwanger ben, heb ik me nog niet losgemaakt van het gevoel dat zich in tweeënhalf jaar heeft opgebouwd.

Natuurlijk ben ik erg blij dat er een kindje in mijn buik groeit, maar ik ben de weg er naar toe niet vergeten.
Ooit zal ons kindje dan ook weten hoe groot de wens naar hem/haar is geweest en hoeveel tranen erom zijn gelaten.

Het belangrijkste dat ik nu voel is dankbaarheid...

Liefs, Joosje