Finja - net 33 uur oud en in het Kinderziekenhuis.

In het begin was alles goed, 3555, 52cm apgar 9,10,10. Ze dronk aan de borst was actief als ze wakker was en sliep veel.
De 2e nacht (24 op 25 dec) dronk ze niet en spuugde de hele nacht. Ze had voor een pasgeborene een flinke temperatuur, 38,7.
Ik wilde graag de dienstdoende huisarts laten komen, maar hier ga je dus naar de kinderkliniek. Ik maakte me niet echt hele erge zorgen maar wilde voorkomen dat ze zou uitdrogen. We dachten we gaan er even een uurtje of twee heen en dan is alles ok
Dat liep dus heel anders

We moesten drie dagen blijven... haar bloedsuiker was te laag. We moesten haar elke drie uur voeden, flesje of afgekolfde melk. Aanleggen lukte maar een paar keer en daar kreeg ik ook geen hulp bij. Voor het voeden werd ze elke keer geprikt op suiker. Haar hieltjes zijn helemaal blauw. Ze is redelijk dun en heeft een droge huid omdat ze 16 dagen over tijd was. Het prikken lukte niet altijd. Soms moesten ze 3x prikken! Ze hebben ook bloed afgenomen uit een ader in haar handje (moesten ze dubbelklappen om er een beetje bloed uit te krijgen) en twee keer uit haar hoofd. Een keer was de buizenpost blijven hangen en moesten ze daarom wéér prikken.

Echt heel zielig. In het begin was ze redelijk rustig maar halverwege dag twee huilde ze telkens keihard, ze is helemaal hees.
Het was zo verdrietig om dit allemaal te moeten aanzien. Omdat ze telkens wel een waarde vertelde, maar daar geen consequenties aan verbonden vroegen we ons af wat het voor nut had. Ze hadden al een infectieziekte uitgesloten, er was wel een ontstekingswaarde ietsje verhoogd, maar dat kon ook door stress komen, bijvoorbeeld door de geboorte. Later was die waarde weer normaal.
Ik vond ook dat ze veel te veel moest drinken, op dag drie (maar eigenlijk dag 2 want de eerste dag was maar 3,5 uur) moest ze 50-60 ml drinken per 3 uur.

Het was echt slopend. Ik had de hele tijd migraine en kon ook bijna niet lopen van de pijn, maar ja ik was geen patiënt dus naar mij keek niemand om. Uiteindelijk naar de gyn gegaan aan de andere kant van het enorme ziekenhuisterrein, die zich even zorgen maakte over mijn linker nier maar na een echo bleek alles in orde.

We hadden de 27e besloten sowieso naar huis te gaan omdat we niet inzagen wat het ziekenhuis toevoegde, behalve veel pijn en onrust. Levensbedreigend was het niet, anders lag ze allang aan een monitor en ze kreeg ook geen medicijnen.
We konden haar thuis ook elke 3 uur te drinken geven. En haar bloedsuiker was niet dramatisch/gevaarlijk laag. Mijn broer, moeder en vader kwamen nog langs, mijn broer zei dat de suiker waarden die Finja had in Nederland niet als enorm laag werden gezien (vriendin is verpleegster en zwager ambulancebroeder).
Gelukkig kregen we vlak voor ons vertrek twee goede resultaten en werden we ontslagen. Gaf wel een rustiger gevoel.
Thuis lekker fris gedoucht, geen migraine en zoveel meer energie!

En toen zaten we thuis met een flesjeskind want in het ziekenhuis lieten ze me zelf maar aanmodderen terwijl ik om hulp vroeg. Ik vind het heel jammer dat we kunstmatige voeding hebben moeten geven in het ziekenhuis en ook dat we dat nu nog steeds doen omdat ik nog niet heel veel melk heb. Ik hoop dat het nog gaat lukken om 100% borstvoeding te geven. Als ze eenmaal drinkt, dan gaat het ook heel goed, dus ik heb hoop.
Gelukkig komt hier wel elke dag een verloskundige langs (geen kraamhulp helaas) en zij hebben me heel erg geholpen en zeiden dat we het met geduld in een paar weken wel voor elkaar kregen. Die paar weken zijn een paar dagen geworden. Het gaat echt super goed. We zijn ook zoveel relaxter thuis.
Gelukkig kan mijn vriend zijn werk rustig opbouwen en de geboorte en tijd in het ziekenhuis hebben onze relatie nog sterker gemaakt.