Geboorteverhaal (lang!)
Donderdag 22 december
Toen ik 15 dagen over tijd was moesten we naar het ziekenhuis omdat de verloskundige me dan niet meer mag begeleiden. We waren er erg verdrietig over, want dit was niet hoe we de geboorte hadden voorgesteld. We konden wel naar het ziekenhuis waar we bij een rondleiding een goed gevoel hadden gehad.
Donderdagochtend 22 december maakten ze een echo en werd me verteld dat het vruchtwater was afgenomen en dat er verkalkingen te zien waren in de placenta. Niks ernstigs nog, maar ze adviseerden me om de geboorte in te leiden. Dat hadden we wel verwacht en we wilden ook niet wachten tot er wel een ernstige situatie zou ontstaan. We hadden al een gesprek gehad in het ziekenhuis en ze hadden ook mijn geboorteplan.
Ik werd in een weeënkamer aangesloten op een ctg en nadat ze een half uur een basis ctg geschreven hadden kreeg ik de eerste pil (cytotec). Het is eigenlijk een middel tegen maagzweren oid, maar het wekt ook weeën op. Het schijnt een milde manier te zijn om weeën op te wekken in vergelijking met andere middelen.
Ik kreeg eerst 25mg als controledosis omdat de ene vrouw er heel sterk op reageert en de ander (ik dus) bijna niet. We moesten vier uur wachten en kregen een enorme kamer met z’n tweeën op de kraamafdeling. Men gaat er hier vanuit dat je na de bevalling drie dagen in het ziekenhuis blijft. Kraamzorg heb je hier niet en dat is dan een soort alternatief. De verloskundige komt wel thuis de eerste dagen elke dag langs en daarna steeds minder. Als je een kamer hebt voor jezelf met man en event. ouder kind is dat heel anders dan wanneer je een kamer moet delen. Gordijnen heb je overigens niet op de kamers.
In die vier uur wachten accepteerden we dat de bevalling dus in het ziekenhuis zou zijn. We wilden graag een watergeboorte proberen in het enorme bad dat ze daar hebben en hoopten dat die verloskamer vrij zou zijn tegen de tijd dat het kind geboren zou worden. We haalden een ontbijt op en ’s middags kregen we een warme maaltijd. Ik heb tussendoor geslapen terwijl mijn vriend in de pauzeruimte ging lezen
Bij de volgende pil werd weer een controle ctg geschreven en toen kreeg ik 50 mg. Ik vond die ctg apparatuur altijd veel te strak zitten en als ze weg waren deed ik de banden wat losser.
Na die 50 mg was er amper een wee te bekennen en moesten we weer vier uur wachten. Ik kan me slecht herinneren hoe we die tijd door zijn gekomen.
Uiteindelijk kreeg ik ‘s avonds100 mg. Toen er een uur later nog geen enkel teken was dat de bevalling ging beginnen besloten we naar huis te gaan. De volgende pil kreeg ik ten slotte pas de volgende ochtend om 8:00 uur. Ik moest wel ondertekenen dat ik een weeënstorm, een permanente contractie van de baarmoeder en een dood kind riskeerde. Altijd even slikken zoiets. De verpleegster op de kraamafdeling reageerde wel heel begripvol. Tuurlijk slaap je beter thuis. De kamer bleef voor ons gereserveerd omdat we hem toch de volgende dag weer nodig hadden of er nou die nacht sliepen of niet. We konden alle spullen dus laten staan.
Nu was ook de druk ervan af. De afgelopen dagen en nachten had ik de uren afgeteld dat ik nog in het geboortehuis kon bevallen. Nu dat scenario geen optie meer was hadden we ook geen haast meer. We haalden tegen elven nog wat bij mc donalds en gingen daarna slapen. Mijn vriend sliep in de woonkamer zodat we allebei een goede nachtrust hadden.
Vrijdag 23 december
Deze dag staat me niet zo helder meer voor de geest. Het is lastig chronologisch te onthouden als er veel pijn in het spel is. ;)
Om 4:45 werd ik wakker van weeën. Ik had de afgelopen weken al meerdere keren weeën gehad, dus ik was nog niet erg onder de indruk. De weeën waren wel heel regelmatig en bleven gemiddeld om de 5 minuten komen. Tegen 6 uur maakte ik mijn vriend maar wakker. Relaxt gingen we douchen, ik at nog even een yoghurt met muesli en toen gingen we op weg.
We waren om half 8 in het ziekenhuis en ik kreeg gelijk weer een ctg en na een tijdje ook weer 100 mg. Na nog een half uur a drie kwartier ctg werden we naar onze kamer gestuurd met de mededeling dat we ons 3 uur later weer moesten melden. Mijn vriend haalde ontbijt. Ik had een half broodje gegeten toen tegen half tien sterke weeën kreeg, ik kon niet meer eten, zitten of liggen. Ik had geen idee hoe ik de weeën moest op vangen.
Daarom wilde ik zo graag in het geboortehuis, dan zijn er altijd twee verloskundigen die je helpen en begeleiden. In ziekenhuizen (ook in Nederland) wordt je vaak lang alleen gelaten. Misschien ok voor een tweede bevalling, maar ik wist niet wat ik moest doen. Mijn vriend heeft de verpleegster van de afdeling gehaald en die besloot dat ik terug moest naar de verlosafdeling, ze belde vast dat ik eraan kwam. Ze haalde ook een rolstoel, maar zitten ging niet, dus ben ik die lange gangen door gelopen met weeën en pauzes. We werden in een klein kamertje gebracht en vrij snel daarna in de weeënkamer ernaast. De weeënkamer was groter en had een eigen badkamer met bad
Ik moest op de wc en was blij dat de wasbak ernaast was want ik moest overgeven. Zelfs de yoghurt van die morgen kwam er weer uit. Ik heb snel een lage bloedsuiker als ik niet eet, dus echt fijn was dit niet. Ik had gelezen dat overgeven tijdens een bevalling normaal is, maar een auto rijdt zonder benzine ook niet.
Ik kon geen cola of dextro binnenhouden en heb meerdere keren overgegeven in de prullenbak. Er zat een plastic zak in dus ik begreep niet waarom het personeel me zo graag aan een macroni (nier) schaaltje wilde, dat is zo klein, daar mik ik toch naast.
Rond 12 kreeg ik mn eerste infuus met een suiker zout oplossing omdat ik nu al te uitgeput was om de weeën op te vangen. Dat hielp.
De weeën werden langzamerhand niet leuk meer en ik wilde toch een pijnstiller. Ik kreeg een pil (buskopan) maar heb niet gemerkt dat dat hielp. Misschien heb ik de meeste werkzame stof er ook weer uitgegooid.
Ze stelden voor dat ik een bad nam in de badkamer die bij de weeënkamer hoorde. Ik dacht dat ik in de tijd van 10:00 tot 14:00 zeker al flink wat centimeters ontsluiting zou hebben gekregen, maar om twee uur had ik slechts 2 cm ontsluiting. Ik was behoorlijk teleurgesteld.
Ik dacht van te voren ik red het wel zonder pijnstillers, ik dacht ook dat ik niet langzamer zou vorderen dan die centimeter per uur die voor een eerste bevalling stond. Ik had ook 5 keer acupunctuur gehad om de ontsluitingsfase te verkorten. Ik had het liever anders gehad maar ik maakte me er verder niet druk om.
Inmiddels had ik ook geen gene meer om geluid te maken. Ik had een boek van Leboyer gelezen waar wel wat goede dingen in stonden en ademde telkens uit met de letter a. Het was veel makkelijker om lang uit te ademen als je een toon gebruikt en ik kon de wee goed opvangen.
Om drie uur kwam de wisseling van de wacht. We vonden verloskundige Corinna nogal vreemd in het begin, maar dat sloeg snel om. Ze bleek heel capabel en daadkrachtig en was een lieve maar strenge coach. Omdat de ontsluiting niet vorderde kreeg ik weer een capsule van 100 mg, maar ze zei dat ik hem boven mn mond voorzichtig open moest trekken zodat alles sneller zou worden opgenomen. Het was een beetje meelachtig en ik spoelde het weg met water.
Toen ging het allemaal stukken sneller. Ik kan me niet herinneren dat deze weeën pijnlijker waren, maar binnen een paar uur had ik 8 a 9 cm ontsluiting!
Ik kreeg nog een Infuus in de weeënkamer omdat ik mijn energie weer op begon te raken en ik nog wel wat voor de boeg had.
Corinna liet het bad vollopen en op mijn verzoek om pijnstilling gaf ze me een zetpil buskopan. In bad verloor ik een grote prop helderrood bloed.
Vreemd genoeg viel ik tussen de weeën door telkens een minuut in slaap (en dat terwijl ik daar normaal 20 a 30 minuten voor nodig heb) ik droomde dan de vreemdste dingen.
Terwijl ik in bad zat ruimde Corinna op en maakte alles klaar om naar de overkant te gaan naar een verloskamer.
We hadden geluk dat die met het bad vrij was, maar ik was meer bezig met de weeën dan met de gedachte aan een waterbevalling. Tegen half 6 waren we in de verloskamer “Winter” en om 6:20 braken mijn vliezen. Toen mijn vliezen braken lag er een handdoek over mijn benen en een kussen ernaast, dus niemand had het door. Pas een paar weeën later had ik even genoeg adem tussendoor om het mijn vriend te zeggen. De verloskundige keek ernaar en zei dat het helder was en prima. Het was wel een heel bizar gevoel, zo’n warme golf die ineens uit je stroomt.
Langzaam verloor ik weer kracht en ik kreeg mijn derde infuus met een suiker/zout oplossing.
Mijn vriend zei later dat ik eruit zag alsof ik in trance was en hij en Corinna dachten soms dat ik ze niet kon horen. Ik hoorde wel alles wat ze zeiden, maar ik was tijdens weeën niet echt in staat te praten en tussendoor te moe. Het hielp toen ze ja/nee vragen gingen stellen.
Er zat ontlasting en urine in de weg, maar het kon me niet echt schelen dat er anderen bij waren. Het deed teveel pijn en het moest weg. Plassen ging niet op het bed, dus ben ik nog maar even naar de wc gestrompeld. Het was zwaar weer op t hoge bed te klimmen. Corinna wilde me op mn hurken naast het bed. Ik kreeg de beoogde positie niet voor elkaar. Heb het nog even op handen en voeten geprobeerd, maar het was echt te veel.
Ik heb twee keer op de baarkruk gezeten, een keer stond hij op het bed, mijn vriend zat achter me en ik hield twee doeken vast die aan het plafond hingen. Ik dacht dat het met een baarkruk makkelijk zou gaan, maar de verloskundige vond dat ik in die houding niet genoeg perste en zei dat ik weer moest gaan liggen.
Tijdens een wee ging ze voelen waar het hoofdje was, dat deed zo ontzettend zeer dat ik in paniek raakte.
7:15
Tenslotte zei Corinna dat mijn persweeën te kort waren. Ik kon maar een keer persen per wee en dat was te weinig. Ze wist dat ik liever geen medicatie had en ze wilde het me niet opdringen, maar ze zei dat het wel tot middernacht kon duren en dat ik dan zo uitgeput zou zijn dat het een zuignap verlossing zou worden en ze gunde me een natuurlijke bevalling. Ze wilde een infuus met oxitocine aanleggen en heel langzaam de dosis verhogen. Ze zei dat ik dan om 8 uur de baby zou hebben. Ik had geen idee hoe laat het was, niemand die me dat ook vertelde, maar het klonk als binnen een uur.
Dat viel uiteindelijk wat tegen. De persweeën waren goed te doen maar de kamp ertussen in was vreselijk. Corinna zei dat ik diep moest inademen alsof ik onder water zou duiken en dan moest ik die adem richting buik sturen en ermee naar beneden duwen. Ik heb blijkbaar een paar keer toch naar m’n hoofd geperst want mijn wangen waren bezaaid met rode puntjes van geknapte adertjes.
Ze was heel motiverend en hield een been vast zodat ik me kon afzetten. Ze voelde naar het hoofdje en zorgde voor genoeg ruimte, ze zei ook telkens er is nog ruimte, je kan het.
Ze riep ook dat ze heel veel haar zag en of ik wilde zien hoever het was. Ik zei dat ik uitstekend kon voelen waar het zat en zat ook niet echt te wachten op een visual van wat ik mijn geslachtsdelen aan het aandoen was. Die arts van de avond ervoor was er ook en hield een ctg ding op mn onderbuik om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Ik heb ergens geloof ik met een voet tegen haar ribben afgezet. Ik vond haar niet fantastisch, maar was blij dat ik alleen met vrouwen te doen had.
Ik kan me niet herinneren dat ik het hoofdje geboren voelde worden, het leek erg op het gevoel van de 10 minuten ervoor. Ik keek naar beneden en zag hoe de verloskundige het lichaampje voorzichtig naar boven trok.
Ik dacht; “wat een bruin kindje” en toen werd ze op m’n buik gelegd met een handdoek erop. ze was heel glibberig en klein en kwetsbaar. Ze maakte hele zachte geluiden en bewoog een beetje. Verder was ze heel rustig. De verloskamer was ook vrij donker en er was weinig geluid. De placenta volgde vrij snel. Ze lieten de navelstreng uitpulseren en toen mocht Jan hem doorknippen.
Eerst dacht ik dat het een gezond kindje was en toen zag ik het dikke gezwollen tongetje en de scheve oogjes en sloeg de angst me om het hart.
De baby werd geboren met haar rechterhandje naast het hoofdje. Ik was niet uitgescheurd en ook niet ingeknipt maar ik had interne wonden en een paar scheurtjes bij mn schaamlippen.
Terwijl Jan met de verloskundige de baby in bad deed werd ik gehecht door een gynaecologe die ik nog niet gezien had. Een paar dagen later zei een andere gynaecologe dat de hechtingen in mijn schaamlippen zo goed waren dat ze ze bijna niet had gezien.
Toen ik gehecht was werd ik op een ander bed gelegd en naar een lege verloskamer gereden met de baby op mijn buik. Jan kwam ook en we kregen de tijd om alleen te zijn. Ik vertelde hem dat ik bang was dat ze Down had. Ik werk met volwassenen met Down syndroom en ik vond de oogjes en tong heel erg lijken. Ze had haar handjes dicht en ik kreeg ze niet open, dus ik kon niet kijken of ze een handplooi had. Jan vertelde later dat hij toen enorm geschrokken is, maar ik herinner hem als heel rustig en hij bleef zeggen dat ze gezond was. Toen de kinderarts kwam vertelde ik haar wat ik vreesde en zij keek naar de andere tekens. Die bleek ze niet te hebben en ook de tong zou normaal zijn. Alleen de scheve oogjes waren eventueel een teken in die richting maar de arts vond het zeer onwaarschijnlijk. Bovendien had ik zelf ook amandelvormige ogen zei ze. Huh, ik amandelvormige ogen? Tot ik in de spiegel keek en mijn opgezwollen gezicht zag. Uiteindelijk is haar tong heel normaal geworden en zijn haar oogjes ook iets veranderd.
We besloten dat we haar Finja Tereza zouden noemen.
Corinna zei dat ik het fantastisch gedaan had en vond dat ik de weeën zeer goed ‘verademd’ had en zei dat ik ook een goed lichaamsgevoel had. Ze vroeg me of ik yoga gedaan had. Ja, zo’n 5 jaar. En aikido, een Japanse vechtsport met veel ademtechniek. Ze wilde me als voorbeeld moeder, zei ze, maar ze vermoedde dat ik daar geen zin in zou hebben. Niet echt nee. Ik vroeg me zelfs af waarom er mensen zijn met twee kinderen. Ik wil graag twee kinderen, maar nog een keer zwanger en nog een keer bevallen... daar moet ik even niet aan denken.
We zijn nog een paar uur in het ziekenhuis gebleven en zijn rond een uur of een met Finja in de sleeper (soort maxi cosi waar de baby plat in ligt) naar huis gegaan.
Het is zo’n mooi en lief mensje, we zijn super blij.
reacties (0)