Misschien..

Vandaag ben ik aangeland op de eerste dag dat "het"zou kunnen. Er is nog geen ei te bekennen, maar ik ken mijn lichaam. Vanmorgen begon het al..ik stond op met een gevoel dat zich het beste laat omschrijven als grijs, regenachtig en somber...Onvoorstelbaar dat dat het gevoel is wat een vruchtbare periode inluidt. Als ik een man was, zou ik mooi een straatje om gaan :-)

Dan, in de loop van de dag begint het, een gevoel dat het best te vergelijken is met een lichte spierpijn,een vol gevoel in mijn buik. Dat blijft dan zo de komende 3 dagen. Ik wordt dan langzaam vrolijker en knuffeliger..Dinsdag zal dat weer over zijn , ik wordt dan weer "gewoon" en dan is mijn tijd voor deze maand weer over. Kostbare tijd, zeker op mijn leeftijd.Vreemd, vind ik dat. Toen wij besloten dat een kindje meer dan welkom zou zijn, zeiden wij tegen elkaar: Komt het , dan is het heerlijk en hoe dan ook welkom, gebeurt het niet, is het ook ok. Met daaraan gekoppeld natuurlijk heel veel reeele, heel verstandige argumenten. Leeftijd, risico`s en alles wat eng, spannend en onzeker is en gekoppeld aan leeftijd. Manlief heeft die balans nog steeds, maar ik. verlang, ik hoop..en mijn moederhart heeft al liefde voor het wonder waarop ik hoop..