Dromen

Soms heb ik dat... Van die zo onwerkelijke dromen, die tegelijkertijd zo heerlijk en onmogelijk zijn, dat ik niet wakker wil worden vanwege de heerlijkheid en tegelijkertijd wakker moet worden vanwege de onmogelijkheid. Alsof mijn hersenen een verder verloop niet in elkaar kunnen weven.

Zoals vannacht: Ergens, in een ondefineerbare ruimte zat ik op een bank samen met mijn moeder.Zij liet mij een soort van textiele boekomslag zien, met daarin 2 baby`tjes naast elkaar. Twee jongetjes, wist ik.De een had zijn gezichtje naar links gedraaid en was heel klein , alsof hij met 7 maanden ter wereld gekomen was en bleek, de ander , bijna net zo klein,lag op zijn ruggetje en hoorde ik zachtjes ademen.Kom, ik zal het kleintje eerst eens wakker maken, zei ik. Maar ik vond het eng, spannend, zo klein en bleek...zou het wel leven??

Ik raakte heel voorzichtig zijn wangetje aan...en hij begon te huilen en te happen, ik legde hem aan en gaf hem te drinken in de heerlijke wetenschap opnieuw moeder te zijn geworden van 2 piepkleine maar prachtige mannetjes..

Ik wil niet eens weten wat deze droom betekent, ik wil alleen even nagenieten, even alleen, in de stilte van de morgen ...