Geduld.

Vandaag is het 5 dagen na D-Day. De dag waarop mogelijk ons kindje zou zijn ontstaan..Met heel veel mitsen en maren.In mijn hoofd ben ik er meer mee bezig dan ik wil toegeven. Ik check de afgeronde temperatuurkaarten van degenen die "afgerond, ovulatie en zwanger" als titel hebben en vergelijk die met mijn nog lang niet afgeronde kaartje. Ik voel, speur, en hoop op een vlaag van misselijkheid, voor mijn part een stevige misselijkheid...., ik bevoel mijn borsten ( nee, geen pijn), ik check mijn tepels: ) Ah, zowaar , extra witte puntjes.., of zaten die er al?) , en ieder steekje in mijn buik wordt verwelkomd. Gisteren stond ik op vanuit hurkhouding en ik zag niets meer..., voelde onderuit te gaan en hoewel ik dat ooit vaker had..,( een beetje te snel omhoog vanuit hurkhouding liet mij meestal sterren kijken..) koppel ik dit nu direkt aan de hoop van het misschien.

Vanmorgen was mijn temperatuur ietsje pietsje lager, (innestelingsdip??!) Ik die nooit een thermometer gebruikte, tot ergenis van onze huisarts, heb nu een haat liefde verhouding met dat digitale minimonster.

Dat heerlijke rose`tje van gisterenavond heb ik braaf afgeslagen...alles staat in het teken van het verwachte minimensje

Het moeilijkste van alles is : "geduld".. Ik doe mijn best !