OPA....

Jean-Luc zijn vader is dinsdagavond gestorven. Euthanasie was voor hem niet bespreekbaar, oma is erg katholiek en opa volgde oma's wens..... Op voorhand was afgesproken dat hij zich zou laten sederen, in slaap brengen als de pijn te erg werd, zodat hij kon sterven zonder pijn op zijn moment. Hij zag daarvoor liefst een moment met ons allen naast zijn bed, maar als puntje bij paaltje kwam plande hij deze sedatie niet en bleef hij lijden. Alsof hij koppig dacht dat hij het op een moment zou winnen van de dood. "ik kom terug naar huis", had hij zaterdag nog tegen zijn kleinzoon gezegd.

Maandagnacht had ik gedroomd dat opa begraven werd, en dat ik voor alle aanwezigen bakken met appels had klaargezet, zodat ze bij het naar huis gaan een appel konden meenemen. Dit omdat opa vroeger als ambtenaar/voorlichter voor de fruitteelt werkte en altijd appels meekreeg die hij dan bij iedereen uitdeelde. Hij was een 'gever'.

Dinsdagnamiddag waren Jl en ik op bezoek bij hem, hij sliep en lag zwaar te ademen, met een reutel erbij, zijn ogen waren open, hij ademde door de mond en snurkte luid, maar hij was weg. De verpleegster kwam erbij en vertelde ons dat hij die ochtend weer erg veel pijn had, ze kregen ook daar de pijn niet voldoende gestild, en hij was erg verward en nerveus. Om hem wat tot rust te brengen hebben ze hem een klein beetje 'slaapmedicatie' gegeven. Het was voldoende voor hem, hij was uitgeput, hij is die dag niet meer wakker geworden. Ik heb hem over de hand gestreeld en verteld dat ik hem zal missen, lieve opa, lieve vriend. JL zou nog met Roan terugkomen, want Roan wou graag zelf nog afscheid nemen van opa, hij wou zeggen: "dag opa, tot nooit meer". Er hing een tekening van Fenna op het magneetbord voor hem, opa getekend als boer, met zijn typische geruite hemdje en korte broek aan, het waren de laatste beelden die opa zag. 

We waren nog niet lang thuis toen de telefoon ging: opa was aan zijn laatste fase begonnen. JL ging alleen naar het ziekenhuis, waar ook zijn mama, zus en schoonbroer toekwamen. Ik bleef bij de kinderen thuis.

Het sterven duurde uren, zijn hart bleef kloppen, hij bleef ademen, weliswaar erg onregelmatig en met nog weinig kracht, zijn lichaam werd blauw en levensloos, maar hij bleef ademen en maakte erg onrustige bewegingen. Stilaan vertrok iedereen naar huis, eerst zijn vrouw en dochter, later ook JL en zijn schoonbroer. Om 22.00 uur kwam JL thuis aan, hij huilde, "het voelt niet goed", zei hij, ik zei "ga dan terug", en hij vertrok.

Toen hij toekwam lag zijn vader erg onrustig te bewegen. JL ging bij hem zitten, legde zijn handen op zijn vaders hoofd en hand en zei: "papa, ik ben hier, je bent niet alleen, kom, we gaan hier samen door".  Zijn vader werd meteen rustig, enkele minuten later stopte zijn ademhaling.

We hebben een zware nacht gehad. JL kwam pas na 1 uur thuis, een uurtje na zijn vaders dood moest de kamer leeggemaakt worden. De volgende dag zijn we hem gaan bezoeken in het mortuarium, hij lag rustig, bijna als een wassenbeeld, zeer vreemd ook. Straks gaan we nog eens langs. Maandag wordt hij begraven, katholiek.

Ik droomde vannacht dat ik tegen opa zei: "opa, als je God daar tegenkomt, geef hem dan maar een schop onder zijn kont"

Het is een zware periode voor ons als gezin, opa verliezen, ik had hem graag, hij was een zachte, gevoelige, lieve man, soms wat te bang en te voorzichtig, maar altijd met de beste bedoelingen. Het lijden dat aan zijn sterven vooraf ging is een extra ballast, sterven is niet schoon en vreedzaam, ook Roan heeft dit mee ervaren, mee horen vertellen, het jongetje zit nu vol vragen. Maar hij praat over zijn gevoelens, komt extra veel knuffelen en vertelt dat hij soms stil wordt, omdat hij aan opa denkt. Als gezin staan we erg sterk hierin, we steunen elkaar ten volle en zijn er voor elkaar.

Ik loop vaak te treuren om deze lieve man, en denk ook aan mijn eigen ouder wordende ouders en hoop dat zij niet op deze manier heengaan, en dat ze er nog lang mogen zijn.