Roan en Trigger zijn bang

We hebben een nieuwe poes: Trigger. Trigger komt van een boerderij en is geen contact met mensen gewoon. De eerste dagen lieten we trigger in het middelste deel van onze  woonkamer, afgeschermd van de rest van het huishouden. Trigger verstopte zich de hele dag achter papa’s bureau. Pas als het nacht was kwam ze tevoorschijn. Ze was niet zindelijk, deed overal haar behoefte om zich tegen de ochtend weer te verstoppen. Dit lang volhouden was niet haalbaar voor ons.

Na een gesprek met iemand die verwilderde katten opvangt en weer opvoedt om ze bij een baasje te brengen, besloten we Trigger te houden in een bench. Het is een grote hondenbench, waarin haar kattenbak past, een slaapplekje op hoogte en eten en drinken. Er ligt ook wat speelgoed. Met deze benchtraining proberen we Trigger te socialiseren. We mogen haar af en toe zacht benaderen, strelen, lief met haar praten,…. De kindjes hebben hun speelkamer terug (waar Trigger eerst zat) en vinden dit leuker, ze vertellen verhalen voor Trigger, maken speelgoedjes voor haar en benaderen haar met zachte en lieve stemmetjes om de poes gerust te stellen. Trigger zit nu 2 dagen in de bench. Sinds ze in de bench zit is ze gelukkig zindelijk. We mogen haar af en toe strelen, maar ze blijft bang. Ze voelt zich niet gestimuleerd door speelgoed, blijft de hele dag liggen. Het kan nog enige tijd duren voor ze van haar angst afkomt, zegt de kattenexpert, maar ze krabt niet en dat is een positief teken. Ik hoop dat we op den duur toch weer een sociale poes hebben, waar de kindjes kunnen mee spelen en die niet gaat krabben of bijten.

Roan moest vandaag naar de tandarts – tijdens de vorige sessie had de tandarts 3 gaatjes ontdekt, we kunnen ze niet zo laten, ze moeten gevuld worden. Roan, 6 jaar, is erg bang, van vanalles en nog wat en dus ook van de tandarts. Hij kan niet met zijn angst om, hij heeft nog niet geleerd om moedig te zijn, of dapper, hij panikeert, altijd wanneer hij bang is. Ik had met hem goed doorgenomen hoe het zou lopen bij de tandarts: dat hij gewoon rustig in de stoel zou zitten, met zijn mondje wijd open, dat het normaal is om bang te zijn maar dat het zo voorbij zou zijn: de tandarts zou nog niet vullen, enkel de gaatjes een beetje bijboren zodat ze gemakkelijker te poetsen zijn. Dat doet geen pijn, maakt enkel een vervelend geluid. Ik had egelballetjes gekocht die hij kon vasthouden om zich rustiger te voelen. Maar Roan panikeerde toch: de tandarts mocht zijn mond niet in, hij huilde, schreeuwde, hield zijn hand voor zijn mond….. niets aan te doen. Met het telefoonnummer van een ziekenhuis waar kindertandartsen werken die als het moet de gaatjes onder narcose vullen, zijn we weer naar huis gegaan.

En zo moet er aan angst gewerkt worden in ons gezin – leren dat angst mag, maar ook leren met angst om te gaan. Leren om dapper te zijn. Leren dat waar we allemaal bang voor zijn, vaak niet zo’n vreselijke dingen zijn als we ons voor ogen houden. Roan zal niet enkel naar de tandarts moeten leren gaan, maar ook leren omgaan met onze poes Trigger, want ook daar is hij bang voor: zo lang Trigger in een bench zit heeft hij er controle over, maar hij is vreselijk bang voor de dag dat Trigger uit de bench mag om gewoon haar eigen weggetje te gaan in ons huis. Wie al er het eerst zijn angst overwinnen: Trigger of Roan?