Eerste oudercontact in het eerste leerjaar

Roan zit nu in het eerste leerjaar. Wij vinden het goed lopen. Roan had namelijk geen zin om naar het eerste leerjaar te gaan, nog weinig knutselen en spel, en altijd maar leren, voor de rest van zijn schoolloopbaan, dat zag onze jongen niet zitten…. Maar bij Roan is het erop of eronder: ofwel doet hij het graag en gaat hij er met al zijn passie in op, ofwel doet hij het niet graag en gooit hij er met zijn pet naar. Het is voorlopig het eerste.

Eind september had hij zijn eerste rapportje, dat was allemaal goed, en gisteren hadden we ons eerste oudercontact. De juf vroeg of ik dacht dat hij eerder een taal- of een rekenkindje was. Ik dacht zelf rekenen (daar moet hij niet over nadenken), maar de juf zei ‘taal’. Hij zit bij de sterkste groep voor lezen (en ik panikeerde nog na 2 weken les dat hij dyslexie zou hebben omdat ik het zo moeizaam vond lopen….), maar ook rekenen gaat erg goed. Zijn werkhouding is sterk verbeterd: hij doet goed mee en vooral om te lezen steekt hij zijn vinger vaak op.

Oef, dat loopt allemaal goed.

Maar de juf maakt zich ook zorgen. Roan stoort de andere kinderen, zegt ze. Hij roept zomaar dingen door de groep heen, soms onbeleefde dingen. Hij snauwt soms kinderen af. De kinderen raken er door afgeschrikt zei ze, en ze hebben niet de neiging naar hem toe te trekken. Toen ze eens op uitstap waren, speelde Roan de hele namiddag op zijn eentje. Hij leek zich dat niet aan te trekken, leek zich op zichzelf, in zijn eigen fantasiewereldje wel te amuseren. Maar het viel haar op. Roan lijkt door wat ontremd gedrag moeilijk vrienden te maken. Hij kent de sociale regels niet zo goed. En soms vertelt hij de hele tijd over zijn broertje dat gestorven is (voor hij geboren was), meer om aandacht te trekken op een foute manier dan om een gevoel daarrond te uiten, zegt de juf, hij weet namelijk dat dat een straf verhaal is.

Niet leuk dit te horen.

’s Avonds sprak ik er mijn vriend (de papa) over. Roan is een speciaal ventje. Hij heeft een sterke fantasiewereld die hij wil beleven en waarover hij graag vertelt. Hij kan blijven praten zonder rekening te houden met anderen. Ook wij moeten hem vaak ‘afremmen’. Hij heeft een sterke wil, weet goed wat hij wil en gaat niet altijd rekening houden met de wensen van anderen, maar met een gesprek bereik je wel wat met Roan. Roan wordt nooit door jongens gevraagd om te komen spelen, maar wel door meisjes, en zelf kiest hij er ook voor met meisjes om te gaan. Als we vragen of bepaalde jongens uit zijn klas vrienden zouden kunnen zijn antwoordt hij meestal met ‘nee’ of ‘een beetje’. Het lijkt dat Roan gewoon zelf beslist wie zijn vriend kan zijn en wie niet, en met wie hij wil spelen en met wie niet. In die zin hebben we niet het gevoel dat hij zich uitgesloten voelt. Als we vragen wie zijn vrienden zijn, dan noemt hij alle meisjes die ook naar zijn verjaardagsfeestje zijn gekomen. Roan is impulsief soms, heeft het hart op de tong en roept dan zijn gedacht. Volgens mij heeft hij niet de bedoeling onbeleefd te zijn of af te snauwen, het is spijtig dat de juf dit zo ziet, hij heeft gewoon zichzelf op dat moment even niet in de hand en hij is gewoon doodeerlijk. Ik maak me wat zorgen, omdat vrienden hebben en houden belangrijk is, en de meisjes gaan meer en meer in hun eigen groepje spelen met ouder worden, dus jongens leren kennen lijkt me belangrijk. Maar Roan doet gewoon niets tegen zijn eigen gedacht en gevoel in. Een leerpunt voor hem is wat meer rekening leren houden met de leefwereld van andere kindjes, maar verder zien we geen echte grote problemen die maken dat hij geen vrienden zou kunnen maken. Roan is ook een heel leuk en enthousiast, passioneel kind met veel interesses. En hij lijkt zich toch goed te voelen in zijn vel, zo op zijn manier is hij toch gelukkig. Dus heb ik me voorgenomen me niet te veel zorgen te maken, regelmatig vriendjes/vriendinnetjes (hij mag kiezen) uit te nodigen en het gewoon zijn gangetje te laten gaan.