Wormen

Roan klaagt al meer dan een maand van buikpijn, geen hevige krampen, maar een moeilijk aanwijsbare zeurende pijn in de buik die vaak aanwezig is. Hij sprak er voor het eerst over in de periode van Fenna’s verjaardag en we dachten op den duur dat hij ‘aandacht’ nodig had. Sommige dagen had hij pijn, andere dagen niet, hij kloeg er meer over wanneer hij zich verveelde en niet wanneer we leuke activiteiten deden. We konden de pijn nergens thuisbrengen. Na een tijdje ebde het weg, hij sprak er niet meer over, wij lieten het zo.

En toen werd stoelgang maken plots een obsessie. Hij was niet geconstipeerd en had ook geen diarree, enkel het gevoel dat hij niet alles er uit kreeg, dat er nog wat in de buik zat dat er niet uit wou. De jongen raakte er helemaal gefrustreerd over en zat soms hevig te duwen op toilet. Vorige week had hij plots pijn aan zijn poep. Ik zei hem dat dat kwam door zo hard te duwen, en bij inspectie leken we wel een miniem scheurtje in zijn anus te zien. Elke avond deed ik zalf aan zijn poep, tot hij vrijdagavond plots niet meer kon van de pijn. Hij zat hevig te kronkelen, wou niet in bed gaan want de pijn werd erger bij het liggen, soms riep hij het uit, hij kon helemaal niet slapen. Ik begreep er niets van. Ik dacht korte tijd dat hij zich aanstelde en een kleine pijn sterk dramatiseerde (hij heeft wel iets dramatisch in zijn aard), ik begreep niet dat hij overdag nooit pijn had aan zijn poep en ’s avonds de pijn niet kon verdragen, maar zijn tranen waren echt en we probeerden hem te troosten. Tussen de pijnepisodes door maakte hij stoelgang, daarna had hij weer pijn. Vrijdag sliep hij niet voor middernacht.

De volgende dag liep hij weer vrolijk rond alsof er niets aan de hand was, hij ging lekker naar een verjaarsdagsfeestje en kon alles eten, maar tegen de avond begon hij weer te schreeuwen en te kronkelen van de pijn. Weer kon hij niet gaan slapen, kon hij het liggen niet verdragen. Ik nam hem bij mij in bed en probeerde hem af en toe weer in zijn eigen bed te krijgen waar hij dan heel kort uitgeput in slaap viel, maar na een kwartier kwam de pijn hevig terug. We hadden al  10 keer op zijn vraag zalf aan zijn poep gesmeerd, we hadden al alle zalven die we in huis hadden geprobeerd, en toen mijn vriend rond middernacht voor de zoveelste keer keek, riep hij me bij zich: “kijk nu”, zei hij, “zie je dat? Er komen allemaal wormen uit zijn poep”

WORMEN!!!!!

Eigenlijk was ik opgelucht: we wisten nu waar de pijn vandaan kwam en konden iets doen. Onlangs had een vriendin er me nog over gesproken, maar aan wormen hadden we nooit gedacht omdat we ze niet zagen, en omdat Roan nooit sprak van jeuk! En wist ik veel dat die wormen overdag slapen en rustig en stil zijn, maar tegen de avond actiever worden om rond middernacht door de anus heen naar buiten te kruipen om daar hun eitjes te leggen…… ze hebben hun naam: “aarswormen”, niet voor niets gekregen! Het kriebelt en jeukt verschrikkelijk, maar het geeft ook een branderige pijn door de ontsteking die die wormen veroorzaken.

Kinderen raken meestal door andere kinderen met wormen besmet. De wormen leggen de eitjes rond de aars, de kinderen krabben er aan, hebben de duizenden eitjes onder hun nagels en verspreiden ze zo in hun omgeving. Een wormpje legt wel 11000 tot 16000 eitjes! Die kan je niet zien, ze kleven aan elkaar, en je hebt nooit één eitje binnen, maar meteen een heleboel, vandaar dat je er echt een wormenplaag van krijgt. Een eitje kan tot meer dan 14 dagen overleven op andere oppervlakken. Eens het in een lichaam belandt, wordt het gauw een klein wormpje. Het blijft enkele weken zitten in de dunne darm waar het zich voedt met jouw eten. Als de wormpjes volwassen zijn, na een tot wtee maanden, verhuizen ze naar de dikke darm om hun eitjes ’s nachts rond de aars te leggen. Het besmette kind herbesmet zichzelf, maar ook andere kinderen en volwassenen in hun omgeving, de cyclus kan herbeginnen.

Wormen dus! Ik wist meteen wat doen: ik belde de dokter van wacht en vroeg welk medicijn we moesten halen en mijn vriend reed erom bij de apotheker die wachtdienst had. Intussen troostte ik Roan en legde ik uit wat er aan de hand was. Roan kon niet wachten op het verlossende pilletje. Mijn vriend kreeg er meteen genoeg mee, want alle gezinsleden moesten mee een pilletje slikken, en na 14 dagen moeten we het nog eens herhalen. Dit omdat de wormen wel door het pilletje sterven, maar niet de eitjes die zich bovendien erg gemakkeijk verspreiden.

Zaterdag, kort na middernacht begon hij zijn kuurtje. We hoopten dat de kuur snel zou aanslaan en dat de jongen snel zijn rust zou vinden, maar helaas. Het pilletje maakt dat de wormen geen glucose meer kunnen opnemen en zo een trage hongersdood sterven. Roan sliep die nacht pas tegen 2, en de nacht erop was het gekriebel en de branderige pijn er nog niet minder op geworden, pas tegen half 3 kon hij de slaap vatten. “het kan 3 tot 4 dagen duren tot alle wormpjes dood zijn”, zei de dokter. Gelukkig kwam gisteren de verlossende nacht: geen gekriebel, geen pijn meer en een hele nacht lekker geslapen. En vandaag lekker weer naar school om meteen alle klasgenootjes stoer te vertellen over zijn wormpjes! Want op een bepaalde manier is hij er fier op.

Intussen heb ik alle beddegoed, dekentjes en lakentjes, onderbroeken en nog allerlei spullen meermaals gewassen en probeer ik het huis spik en span te krijgen. Want die wormpjes willen we toch niet meer dus moeten de eitjes ook verdwijnen. Over 14 dagen nemen we dapper ons 2de pilletje en dan maar hopen. Dit verhaal zullen we nog jaren vertellen, maar hopelijk eindigt het hier en nu en komen er geen wormen meer in ons gezellige leventje!