Oudercontact

Gisteren was het oudercontact van onze 2 kindjes.

Fenna zit in de eerste kleuterklas en doet het op alle vlak goed. De juf heeft haar graag, dat merk ik, ze vindt Fenna lief, speciaal, communicatief, schattig. Ze vertelde hoe Fenna op een leuke manier de dingen verwoordt. En als Fenna na een huilbui vraagt “wil je mijn traantjes afvegen?”, dan vindt ze dat superschattig. Haar pengreep zit goed, ze knip goed, ze kent de kleuren behalve zwart, ze telt vlot tot 13…. Ze nestelt zich graag in hoekjes en maakt het voor zichzelf gezellig. En soms doet ze nog een power napje, een kort slaapje op de bank, en dat doet haar deugd, daarna is ze weer helemaal opgewekt. Fenna is een zorgeloos en complexloos meisje, alles aan haar zit gewoon goed, ze heeft veel zelfvertrouwen, is niet bang, voelt zich goed in haar velletje….. Je mag fier zijn op je dochter, zei de juf.

Toen Fenna met school startte was ik ongeruster voor haar dan dat ik voor Roan was. Van Roan dacht ik altijd: die trekt zijn plan wel. Dat kwam omdat hij als baby en peuter zo vaak lachte en gelukkig leek en zo iedereen charmeerde. Er waren altijd wel volwassenen die zijn gedrag leuk vonden en zo Roan de aandacht gaven die hij nodig had. Fenna had die karaktertrek niet, ze had ook niet de nood op deze manier aandacht te zoeken. Als het haar niet aanstond dan liet ze dat gewoon merken, en als ze jou niet graag had dan kwam ze niet bij jou. Ik was bang dat ze daardoor minder aandacht zou krijgen, maar niets bleek minder waar. Op haar manier vond ze al heel snel haar plaats in de groep, en net omdat ze zoveel zelfvertrouwen had, trok ze kindjes en juffen naar zich toe.

Roan is nu 2 jaar ouder, hij zit nu in de derde kleuterklas. Sinds zijn eerste kleuterklas is zijn uitspraak sterk verbeterd, maar hij zegt nog niet alle woorden correct, spreekt soms de klinkers ‘gek’ uit. We moeten blijven oefenen naar het eerste leerjaar toe. Zijn gehoorproblemen hebben hem in het verleden parten gespeeld, maar hebben nog steeds invloed.

De juf vertelde dat Roan problemen heeft om zich te focussen in de klas. Hij kan zich moeilijk concentreren en heeft soms een heel traag werktempo, hij doet 2 uur over iets waar andere kinderen een kwartiertje over doen. Hij is snel afgeleid door andere dingen, vaak door het geroezemoes in de groep. EN hij hoort vaak niet wat de juf zegt – niet omdat hij het niet kan horen, maar omdat hij geen goede luisterhouding heeft ontwikkeld. Roan zit vaak in zijn eigen innerlijke wereldje, in zijn fantasieën, en dan hoort hij niet wat er gezegd wordt. Dit merken we thuis zo vaak! Zo vaak moeten we de dingen meermaals herhalen en luid zeggen voor hij het werkelijk gehoord heeft. Vaak doet hij alsof hij luistert, maar toch heeft hij niet alles gehoord. Het is een gevolg van niet goed horen tot zijn 3,5 jaar, maar het zit ook in zijn karakter, in zijn genen, want ook ik heb vaak de neiging me terug te trekken in mijn wereldje. De juf vindt het een echt probleem want Roan is daardoor vaak niet mee, weet niet wat hij moet doen nadat de juf een opdracht heeft gegeven. We zoeken nu naar een signaal, een teken om de aandacht van Roan te trekken, iets dat we misschien samen met Roan kunnen afspreken.

Roan kan ook moeilijk ‘luisteren’ in de zin van ‘gehoorzamen’. Volgens mij bedoelt hij niet om ongehoorzaam te zijn, maar is het meer een gevolg van het feit dat hij erg gedreven is zijn ‘ding’ ‘nu’ te doen. Hij kan moeilijk loskomen van zijn plan, van zijn idee. Als hij praat met zijn vriendjes wil hij het ‘nu’ gezegd hebben, en als de juf dan vraagt te zwijgen antwoordt hij: ‘neen, dat kan niet want ik moet het nu zeggen’. Ook in zijn spel met vrienden speelt deze karaktertrek hem parten. Hij heeft iets in zijn hoofd en kan zich moeilijk inleven in het hoofd van andere kinderen. Hij wil dat ‘zijn ding’ gedaan wordt, dat zijn idee gevolgd wordt. Andere kinderen hebben het daar moeilijk mee en aanvaarden dat niet, begrijpelijk. Roan moet leren het ‘moeten’ los te laten, zodat de dwang wat minder wordt, zo kan hij misschien flexibeler met andere kinderen omgaan en komen tot ‘samen spelen en beslissen’.

Op sociaal vlak merken we ook (thuis en op school), dat Roan de grenzen van anderen niet altijd ziet of respecteert. Vaak heeft dit met knuffelen te maken. Roan knuffelt graag anderen. Zijn beste vriendje in de klas is Pepijn, en Roan gaat het vaak zoenen en knuffelen om te tonen dat hij hem graag heeft – maar Pepijn wil niet zo gezoend worden. Roan kan dit moeilijk loslaten. Ook thuis zit hij vaak achter Fenna aan die met rust gelaten wil worden. En dagelijks wil hij stevige knuffels geven aan mama en papa (“jij bent de liefste van de hele wereld” zingt hij dan), maar zo stevig dat hij ons pijn doet. Onze grenzen hoort hij niet, hoe luid en duidelijk we die ook stellen, hij kan er niet in komen, hij blijft hetzelfde gedrag stellen.

Daarnaast merkte de juf ook op dat Roan erg overdreven, bijna hysterisch kan huilen wanneer iets hem heeft geraakt. Dat kunnen kleine dingen zijn, of gewoon een meningsverschil. Roan zet het op een wenen en er kan niet meer gespraat worden, door niemand, hij is onverstaanbaar en het conflict kan niet uitgepraat worden, Roan moet eerst tot rust komen. Wij merken dit gedrag thuis ook op, het is nog recent, de laatste maand komt dit veel meer voor dan voorheen. Ik zit wat met de handen in het haar wat dit betreft. Waar ik een paar maanden geleden nog dacht dat Roan wel goed in zijn velletje zit, ben ik nu bang dat dat niet meer waar is. Dat er iets scheelt. Thuis is Roan vaak bang, vooral voor monsters en vampieren in het donker in de gang, maar voor dieren is hij ook nog steeds bang. Hij ziet zijn zus met gemak een schaap strelen en eten geven maar durft er zelf niet bij te komen. Hij vraagt zijn zus om voor hem in de gang te gaan kijken of er geen monsters zijn…..

Roan zit wat complexer in elkaar, misschien door zijn leeftijd nu, maar ook door zijn aard. De juf heeft het gevoel dat ze ‘zijn handleiding nog moet leren kennen’, wij hebben soms het gevoel dat Roan veel aandacht vraagt door wie hij is, en ik voel me dan schuldig naar Fenna toe die die aandacht niet nodig heeft.

Maar verder gaat het goed op school, hij kan nog wat houterig zijn in zijn motoriek, maar niets om ons zorgen over te maken zegt de juf. Hij is erg rechtshandig, maar links werkt nog niet goed mee. Algemene lichaamsoefeningen zouden Roan goed doen. Roan knutselt erg graag en is heel creatief. Zijn rijke fantasie voedt zijn creatieve geest. Op die manier inspireert hij de kinderen van zijn klas. Hij heeft erg leuke ideeën en een rijke woordenschat en een heel goed geheugen. En hij doet zijn klaswerktjes heel plichtsbewust. Met deze vaardigheden compenseert hij voor wat minder gaat.

Het was en intens oudercontact met de juf van Roan. Ik heb wel het gevoel dat hij een goede juf heeft en dat ze Roan ‘ziet’ – ze kan hem goed ‘kaderen’. Bij de vorige juf was altijd alles in orde, alles ging altijd goed: de schoolse vaardigheden én de sociale vaardigheden. Waarom dat nu niet meer is weet ik niet: is Roan veranderd, of kan deze juf hem beter omschrijven?

Met de kindjes die bij mij op therapie komen werk ik vaak rond gevoelens, gedachten, zelfvertrouwen en sociale vaardigheden. Ik heb daar veel materiaal rond liggen. Ik zou nu met Roan rond deze dingen willen werken. Dat is niet gemakkelijk omdat Fenna er ook altijd is, en ik wil haar even veel aandacht kunnen geven. Papa is het ermee eens dat het goed zou zijn voor Roan die individuele aandacht te krijgen. Ik moet nog even uitdokteren hoe we het kunnen aanpakken. Maar meer gesprekjes met Roan rond hoe we die dingetjes die minder goed lopen kunnen aanpakken, zijn zeker nodig. 

2 weken dagen later....

Ik zag de papa van Felix van Roan zijn klas, die had een gelijkaardig oudercontact gehad over Felix, en ook andere pouders kregen hetzelfde te horen, vertelde hij. Hij vond de juf wat streng. Ik denk: ach, zo erg is het dan toch nog niet, het hoort waarschijnlijk allemaal bij zijn leeftijd. En het hysterisch huilen, dat hij in korte tijd enkele keren had gedaan, is niet meer voorgevallen nadat ik er met Roan over heb gepraat. Hij heeft zijn boosheid terug wat meer onder controle. Vermoedelijk zat hij even wat mionder goed in zijn vel. Ik sprak Roan nog over het probleempje van 'de dingen niet horen' en vertelde hem over hoe de woordjes in onze oren, maar ook doorheen onze hersenen moeten gaan. Dat vindt hij heel interessant, maar of hij nu beter gaat luisteren.....?