Brief aan een vriendin

Oktober 2016

Ik neem de tijd je nog eens een brief te schrijven.

Hoe gaat het met jou? Je kaartje dat je vorig jaar schreef, staat nog op mijn bureau, je sprak over de ‘verwoording’, en hoe belangrijk het is de dingen te verwoorden om ze zo te gaan aanvaarden. Hoe gaat het met je vader?

Het gaat hoofdzakelijk goed met me. Mijn gezondheid doet niet altijd precies wat ik wil, mijn lijf wil niet altijd mee met mijn gedachten, het is wat zoeken naar een evenwicht daar, maar het gaat goed.

De kindjes zijn schatten. Ik bedoel werkelijk schatten. Ik koester hen enorm. Ik stuur je wat foto’s mee die we deze vakantie in Honfleur maakten. Ze doen het alletwee prachtig! Ze schieten goed op met elkaar, zijn 2 handen op 1 buik, en kunnen ongelooflijk ruzie maken . Met mijn gevoelig gehoor, stop ik dan meteen oordoppen in de oren. De kinderen weten dat die heilig zijn, als ze ergens verkeerd liggen, komen ze die meteen brengen “mama, uw oordopjes!!!!”

Fenna is volledig opengebloeid. Waar ze de eerste maanden van haar leven door een zwakkere vertering van de moedermelk die ze kreeg, wat nukkig en ontevreden was, en later wel sterk aanwezig in het gezin maar toch meer op de achtergrond bleef en als een uiltje de dingen aanschouwde, en nog later in haar leventje wel erg snel mooie zinnen maakte maar elke zin slechts één keer op een dag zei (waar Roan nog steeds alles blijft herhalen tot hij zeker is dat we geluisterd hebben), we moesten het maar gehoord hebben….. is ze nu een echte babbelkous geworden. Vrolijk zingend en dansend gaat ze door het leven, windt ze iedereen rond haar vingers! Fenna is net als Roan op alle vlakken sterk: taal, fijne motoriek, geheugen, fantasie… ze gaat er alleen anders mee om dan Roan. Dingen ‘moeten’ bij haar minder, ze is minder bezorgd, het komt allemaal wel goed, ze hoeft geen overdreven aandacht maar geniet nu wel van de aandacht die ze krijgt. Ze beseft dat ze erg gewaardeerd wordt door veel mensen. Ze heeft de gestalte van een meisje van net 2, maar met haar 3 jaar kan ze al erg veel, waardoor mensen met nog meer bewondering naar haar kijken. En ze weet het!!! En ze is echt schattig, een mooi poppemieke, elke dag moet ik vlechtjes, staartjes, speldjes in haar haar stoppen, op de manier waarop zij het beslist (en niet anders!!!!) en dan bewondert ze zichzelf in de spiegel. Naast het sterk steenbokgehalte dat Fenna altijd al had (nu nog steeds), is ze ook een fiere pauw geworden! En een echt bevertje, want als mama’s lijf weer eens niet mee wil dan knuffelt ze me een zegt ze “mama, ik ga goed voor jou zorgen hoor”, en dan antwoord ik dat ik vooral goed voor haar ga zorgen omdat ik haar zo graag zie. “ik ben zo blij dat jij er bent”, antwoordt ze dan schattig, ze is om op te eten. Urenlang praat ze over haar andere fantasiegezinnetje met een andere mama en papa en een hele hoop broers en zussen, en Ilan die al gestorven is (zo zegt ze het) maakt er ook altijd deel van uit. En wanneer ik haar in haar bedje stop vertelt ze dat ze zo meteen vertrekt naar haar ander huisje, want haar andere mama mist haar ook. “Zo meteen” is “van ’s morgens”, net als “gisteren” en “morgen” en “volgende week”….. “Van ’s morgens gaan we taart eten hè” of “van ’s morgens ben ik verjaard he mama”.

Roan is groot geworden. Hij is erg lief voor zijn zus, hij leert haar dingen en geeft haar complimentjes wanneer ze het goed doet. Hij zorgt ook goed voor haar. Roan kan nog altijd niet goed alleen spelen, dus verzint hij spelletjes, toneeltjes, activiteiten waaraan Fenna kan deelnemen, en Fenna doet dat dan op haar manier (ze is altijd wel een beetje de chef). Roan blijft heel creatief, kan prachtig tekenen, verzint knutselwerkjes in 3D en doet niet liever dan die aan zijn vriendinnetjes uit te delen. Sinds het begin van het schooljaar is hij (alweer) verliefd, deze keer op Luna, en net als bij Fenna thuis, hangt hij rond Luna die daar gelukkig weinig hinder van heeft. Elke avond maken ze thuis kunstwerkjes voor elkaar die ze stiekem in de klas naar elkaar doorschuiven. En thuis mist hij haar. Zoals hij intens met Luna omgaat, doet hij alles intens, hij blijft de trekjes van zijn mama hebben in combinatie met de interesses en talenten van zijn papa. Hij verzamelt botten en beenderen van dieren, en elke wandeltocht moeten we mee op zoek naar nieuwe exemplaren voor zijn collectie. Hij vroeg laatst aan papa of hij papa’s beenderen mocht hebben na zijn dood: “Je moet nog niet sterven he”, zegt hij er dan achter! Hij is gek van de natuur, van diertjes en plantjes en hoe planten groeien, en hoe de mensen zijn ontstaan en hoe dieren zijn uitgestorven,…. Hij wil dat allemaal weten en begrijpen en blijft er over praten…. ‘De verwoording’, voor Roan zo belangrijk, door het te verwoorden krijgt hij rust in zijn hoofd. Net als mama kan Roan wakker liggen na een intense gebeurtenis, of heeft hij bange dromen, heeft hij bezorgdheden en angsten en probeert hij de dingen te rationaliseren om het weer onder controle te hebben. Hij is altijd zo geweest. Heel gevoelig en toch sterk en krachtig. Gelukkig verwoordt hij de dingen die spelen in zijn hoofd, en weten we het, en kunnen we er samen over praten, telkens weer, soms een hele dag lang. Over waarom mensen liegen, en of er mensen zijn die geen eten hebben, en of een dief kan doen alsof hij geen dief is,…. Gisteren maakte hij nog een prachtig maar ook treurig verhaal in de vorm van een boekje met tekeningen erbij. Het ging over een kudde tiranosaurussen die een triceratops aanvielen en opaten, maar de triceratops had een ei in zijn buik dat uit de buik kwam terwijl de tiranosaurussen aan het eten waren. Het jong kwam uit het ei maar was ziek, omdat het te vroeg uit het ei was gekropen en het stierf (en hier komt Ilan weer om de hoek piepen, want Roan weet dat Ilan gestorven is omdat hij te vroeg geboren is). De tiranosaurussen aten  ook het dode (en zieke) jong op, en stierven.

Ik hou van Roans bezorgdheid zoals ik van Fenna’s onbezorgdheid hou. Zo prachtig zitten ze allebei in elkaar, 2 unieke wezentjes waarbij het plaatje helemaal klopt, 2 wonderen van de schepping. Yin en Yang op hun manier. Roan een trouwe hond, een loebas die meteen op je springt als je thuis komt, en Fenna een zelfstandig katje dat je niet zonder handschoenen moet aanpakken en die zelf beslist wanneer ze geaaid wil worden.

En ik mis Ilan, ik denk er elke dag aan, wat voor jongetje hij zou geworden zijn en hoe hij zou passen in het plaatje. Het verdriet is nog sterk aanwezig. Het blijft.

De beslissing minder te gaan werken is de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Ik heb het ook nodig, mijn lichaam zegt regelmatig ‘stop’, vaak op het moment dat ik nieuwe werkplannen maak of toch te veel cliënten plaats…. Zoals deze week: drukke week gepland, maar uiteindelijk serieuze voedselinfectie alias buikgriep gekregen en een week niet kunnen werken. Werk is belangrijk voor mij en ik doe het ook graag, maar mijn gezin, de dingen thuis in orde houden, en dat moment voor mezelf gaan nog steeds voor. Roan zit nu in de derde kleuterklas, Fenna gaat naar de eerste kleuterklas. Meteen na school haal ik ze op, we maken ons schoon of gaan in bad en eten daarna een heleboel gezonde dingen: noten, smoothie, broccoliroosjes, en dan willen ze natuurlijk nog een koek of een snoep   We kijken de boekentassen na en ik werk verder aan het avondmaal dat klaar is wanneer Jean- Luc van zijn werk komt. We eten altijd samen. Dan nog wat spelen en huishoud-dingen tot het bedtijd is voor de kindjes. Soms heb ik dan nog één cliënt, maar niet elke dag, want zelfs dat creëert onnodige drukte. ’s Avonds lig ik vroeg in bed – hier lijden mijn afspraakjes met vriendinnen onder, maar op dit moment heb ik voldoende slaap nodig, ook mijn middagdutje 

Jean-Luc heeft een volkstuintje vlakbij ons huis. Ons eigen tuintje is niet groot, maar het volkstuintje heeft meer mogelijkheden, ook voor de kinderen om te spelen. Het ligt in een park, dus dat geeft ruimte, en er zijn vrienden, mensen met wie we contact hebben. Tijdens de zomermaanden zijn we heel vaak daar, we picknicken er, de kindjes mogen er zich vuil maken, en terwijl Jean-Luc groentjes kweekt rust ik uit op een veldbedje…. Ik vind het heerlijk, het is thuis op vakantie zijn voor mij 

Dit weekend spraken we na lange tijd nog eens af met onze authenticiteitsgroep. Het was heerlijk elkaar na jaren terug te zien. Het gaf me een gerust gevoel: met iedereen gaat het op zijn of haar manier goed, ieder lijkt wat rust gevonden te hebben doorheen de jaren. En ik genoot sterk van de diepgang van onze gesprekken, meteen tot het hart van de dingen, het soort gesprekken dat je niet zomaar op straat tegenkomt.

Het doet me denken aan Door, het brengt ook Door wat dichter in mijn leven. Ik vertel aan de kinderen dat Ilan er altijd is omdat hij in mijn hart zit, en zo is dat ook met Door.