Mijn engeltjes

Een week gaat Roan nu naar school en hij doet het prachtig – wat is hij plots groot geworden. Elke morgen vertrekt hij fier met zijn azuurblauwe rugzakje met banaantje erin. Enkele uren later ga ik hem alweer halen, watn Roan kan zijn middagdutje nog niet laten, slapt zo’n 2 tot 3 uur elke namiddag. En elke keer als ik hem aan de kleuterpoort in de armen sluit na weer een half dagje kleuterles roept hij fier ‘mama, ik heb vandaag een puzietje gemaakt’. Dat komt omdat ik hem dat beloofd had, dat hij op school veel puzzeltjes zou maken! En op weg naar huis zint hij vrolijk en luid in de bakfiets: “lieve lieve mama, lieve lieve mama”, want ze leren op school over moederdag, en ik vermoed dat dit liedje bij  zijn cadeautje van binnenkort zal horen :)

Mijn engeltje met hoorntjes! “wegloken” is zijn nieuwe woordje: “ik ga het pinnetje wegloken” – riep hij onlangs luid, en dan ging hij achter het spinnetje aan om het te vertrappelen. Hij doet het ook met zandtaartjes, die moet ik meestal wegloken van hem. We beginnen het woord nu zelf  te gebruiken: Roan, pas op dat je de kuikentjes niet weglookt, als hij ze weer eens te hard vastneemt, of nog erger, dat hij zijn zus niet weglookt! Want Roan is ook een duiveltje, kan het ene stoute ding na het nadere doen, en dat vooral wanneer mama met zus bezig is. Soms denk ik dat hij toch een beetje jaloers is op het soort aandacht dat Fenna krijgt, Fenna is namelijk ALTIJD schattig en leuk, ook als ze iets doet wat niet mag, en we kunnen er gewoonweg niet boos op zijn. Als Roan dan even later hetzelfde probeert…. Het is gewoonweg niet eerlijk!

Ik merk dat de kindjes om mama-aandacht strijden: allebei willen ze het liefst heel vaak door mama geknuffeld en gepakt worden en willen ze dat mama de dingen met hem doet. Maar mama is niet in 2 te verdelen, soms tot mijn grote spijt.

“ik zie jou graag”, zei Roan enkele dagen voor mijn verjaardag, en “jij bent mijn lieve schat”

En Fenna die groeit en groeit en leert bij en leert bij. Ze herkent meer en meer woordjes, de papegaai, de kuikentjes, de poes,…. Ze roept luid ‘BA’ als ze de bal of een ballon neemt, en dan loopt ze aan de handjes achter de bal aan om er tegen te schoppen (Fenna stapt niet aan de handjes, ze begint meteen te rennen, hou haar maar eens bij). “Mama” en “papa”  en “kijk” zegt ze al een tijdje. Als ze iets krijgt zegt ze “da” (danku) en beweegt ze haar handje zo alsof ze iets ontvangt (vingers naar haar handje brengen). Het liefst speelt ze het spelletje ‘geven’ en weer ‘teruggeven’. Ze zegt “ja” en knikt “nee” als ze iets niet wil. Als ik zing van “klap eens in de handjes”, dan slaat ze haar handjes meteen op haar boze bolletje – en als ik zing van plek ik ga naar de met (dialect voor markt), dan doet ze ook de bijhorende klapbeweging. Fenna zegt “daida” en zwaait, en ze doet HI 5!, dat laatste leerde ze van haar broer. En van haar broer leerde ze ook luid zingen en dansen, meteen beginnen ritmisch bewegen wanneer er ergens muziek te horen is. En ook van haar broer leerde ze vooral dingen te doen die niet mogen, want onze “Fenna, NEEN” is toch zo ontzettend grappig! Dan ligt ze in een deuk van te lachen en doet het nog eens: naar de kattenbak kruipen, aan Boris haar staart trekken, de kommen en potten uit de kast trekken…. En Fenna zegt luid “kuike” tegen ons eenzame kuikentje dat achterbleef nadat de andere 2 kuikentjes ziek waren geworden en stierven (ziekte van marek – waren al besmet toen we hen kregen). Ze wijst met haar wijsvingertje en roept “paaaa” naar onze papegaai, een levensecht beest dat ik ergens op de kop tikte met Pasen. Fenna kan heeeel boos zijn, soms verschieten we ons een bult wanneer ze plots roept omdat iets haar niet zint – dit heeft ze al van bij haar geboorte, temperament. Eigen aan Fenna is dat ze niet gewoon goedgezind is zoals Roan, ze heeft haar eigen humeur, en dan moeten we niet proberen om daar verandering in te brengen. Stiekem vind ik dat wel een heel goed en knap trekje van haar! Laat haar maar zichzelf zijn. Liefst doet ze alles gewoon zelf: ze steekt haar voetje uit om haar pantoffeltjes aan te doen, buigt haar hoofdje voor haar muts, trekt ze weer uit om ze weer zelf aan te doen. Ze zal het snel allemaal alleen willen doen! Maar ook is ze een tuttemieke, een mama’s kindje, ze legt haar hoofdje zo lief op mijn schouder en knuffelt me soms bijna dood. Lekker genieten bij mama vindt ze heerlijk, net als Roan trouwens :) En papa is haar grapjasvriend, degene die haar meteen aan het lachen krijgt, om dan meteen zijn bril van het hoofd te trekken met een grote zwaai!

Ik vind haar echt een ferme mie!

Met eten gaat het niet goed, vaste voeding eet ze nauwelijks, gelukkig krijgt ze nog moedermelk. Ze lijkt niet veel anders te lusten, kan eten lang in haar mondje kauwen om het dan uiteindelijk uit te spuwen. Daarom komt ze maar niet aan – ik vrees dat ze op haar verjaardag niet veel boven de 8 kilo zal wegen….

En ze kan zo mooi spelen, helemaal alleen op ontdekking gaan, of ravotten en kruipen samen met haar broer. Hij zal niet haar baas zijn, waar we eerder bang voor waren, neen, Fenna heeft dezelfde kracht, dezelfde energie als Roan en ze zullen het samen moeten uitvechten! Gisteren voor het eerst zaten JL en ik nog even na te tafelen en onze kindjes waren lekker in een hoekje aan het spelen, zonder ruzie, zonder lawaai, en wij genieten van dit spaarzame moment :)

En mama geniet van fietsen met de bakfiets met Roan erin – lekker tetteren over alles en nog wat, liedjes zingen of verhaaltjes vertellen, alles slow, de drukke wegen omzeilend met lange omwegen – ik hou van die bakfiets, ik heb nooit graag gefietst maar de bakfiets is me op het lijf geschreven, misschien zoiets als de Harley Davidson van papa onder de motorfietsen.

Alweer anderhalve maand geleden was het Ilan zijn verjaardag. Hij zou 4 geworden zijn, en zoals altijd namen we een Ilan-dagje, lekker knutselen en dingen doen en praten over Ilan. Een kraai kwam op bezoek in onze tuin en schreeuwde ons toe, net als enkele dagen voor we hem verloren zijn – en we wisten het plots: Ilan heeft net als Roan en Fenna een totemdier: de kraai – en deze kraai kwam ons bezoeken, even kijken hoe het met ons ging! We knutselden dat weekend een amulet met een mooi prentje van een kraai erin, het prentje wappert en draait in de wind en de tocht van deuren die open en toe gaan, je ziet het licht erin spelen, prachtig werkje dat refereert naar de andere zijde, het er zijn en het er niet zijn tegelijk, zo is dat met Ilan, ons eerste zoontje.