Fenna is 11 maanden

In tijden geen tijd meer gehad om te schrijven, hoe het met mezelf of de kindjes en ons gezinnetje gaat. Het is druk druk druk, er is altijd wat te doen, en de tijd alleen is zo beperkt dat ik niet meer tot schrijven en lezen kom. Toch doe ik het graag, door de dingen neer te schrijven wordt het weer wat schoner hierbinnen.

Sinds begin februari sukkel ik met een botinfectie in de mond – van het kastje naar de muur gestuurd en veel tijd verloren door verkeerde diagnoses maar nu staat het vast: er is botinfectie en enkele ‘elementen’ moeten getrokken worden: één of twee tanden, en een ingesloten hoektand. Ik ben verwittigd dat de ingreep pijnlijk zal zijn (na de verdoving dan toch) en dat ik veel zal moeten rusten gedurende 1 tot 2 weken….. euh???? Pas 7 mei heb ik een eerste afspraak bij de kaakchirurg, pas daarna zal de ingreep plaatsvinden. Intussen neem ik regelmatig een dosis antibiotica om de schade te beperken, de bacteriën zouden namelijk kunnen verhuizen naar de sinussen en daar nog meer kwaad veroorzaken, of nog erger, naar hart en bloedvaten. De infectie put me uit, de pijn in de mond, ik hoop dat ik er met die ingreep vanaf ben!

En intussen groeien de kindjes als kool.

Fenna is 11 maanden. Ze blijft lustig rondkruipen, stapt langs haar park, heeft al sporadisch eens losgestaan. Ze probeert overal uit te kruipen: uit haar park, haar eetstoel (dat lukt haar nog ook),…. Ze kan nog steeds niet stilzitten! Eten gaat nog steeds moeilijk: eigenlijk wil ze het gewoon zelf doen, dat ik een lepel in haar mond stop vindt ze maar niks, en dan begint ze te draaien en te keren en gaat er niks meer in (dat al na enkele happen, stukjes brood,….). Ja, ook zij heeft een ijzersterk willetje en weet heel goed wat ze wil en niet wil!

Ze zegt ‘mama’, ‘papa’ en ‘kijk’ en ‘jaja’ de hele dag door. Ze zegt heel veel na, Fenna kan heel goed klanken en geluiden imiteren: het gehuil van Roan, woorden die we zeggen.

Fenna is heel aanwezig in ons gezin: ze kan rustig kijken naar de beweging rond haar om er dan zelf in te springen. Ze heeft niet voortdurende aandacht nodig zoals Roan, ze kan heel goed alleen spelen. Het liefst trekt ze erop uit, kruipt ze rond en verkent ze de wereld, waarbij ze alles in haar mondje stopt. Boterham die ze niet wou eten aan tafel, stopt ze lustig in haar mondje als ze de kruimels onder haar stoeltje terugvindt. Haar broer gaat haar dan achterna, neemt haar speelgoed af, geeft haar ander speelgoed, geeft haar te pas en te ons zoentjes en knuffels en dan weer een duw. Roan kan niet meer zonder Fenna, en omgekeerd, zij is zot van haar broer en kan zoveel van hem verdragen. Meteen als ze hem ziet moet ze lachen! Haar broer maakt haar vrolijk.

Fenna is meer dan Roan een mama’s kindje, maar niet op overdreven manier. Ze wordt het liefst door mij gepakt, en vooral als ze net wakker is, moe is of ziek is – mama troost. Maar papa is haar gek-doen-maatje. Papa moet maar een gezicht trekken of Fenna schatert het uit. En dan wil ze aaikes geven aan papa, met haar voorhoofd tegen zijn voorhoofd botsen. Ik vind Fenna echt een grappig en lief meisje, ben zot van haar!

En Roan is al zo groot – vrijdag is hij voor de laatste keer nar de opvang vertrokken, met knutselwerkje en cadeautjes voor de leidsters en de kindjes…. Hij is zo fier! Na Pasen gaat hij naar school. Ik herinner me nog de pijn aan het hart toen hij voor de eerste keer naar de opvang moest en ik hem moest achterlaten – het lijkt nu erger: ik ben zo bang dat hij zich eenzaam gaat voelen in die grote school, zelfs al gaat hij maar halve dagen omdat hij in de namiddag nog een middagdutje doet en dat kan niet op school. Dit is loslaten. Dit is vertrouwen dat het toch allemaal goed komt, dat hij zijn plan wel zal trekken.

Roan is een vreemd ventje soms: aan de ene kant zo uitgelaten en vrolijk, zo’n sterke wil – en toch is hij ook afwachtend: waar hij ook toekomt, het eerste kwartiertje kijkt hij rond, niet verlegen, niet bang, gewoon om de dingen te bekijken, en dan is hij vertrokken en stroomt zijn energie naar buiten. Hij is vooral een kindje dat graag knutselt, puzzelt, met zijn vingers en hoofd bezig is – het motorische komt pas op de tweede plaats. Naar school wil hij gaan omdat daar puzzels zijn, niet zozeer om te spelen met de kindjes. Maar toch zie ik wat samenspelen betreft toch ook evolutie: waar hij vroeger totaal geen interesse had voor andere kinderen, gaat hij er nu naartoe op straat, hij roept ze ‘hallo’ toe, hij wil wel met andere kinderen spelen, is blij wanneer er een vriendinnetje komt spelen.

Mijn mannetje, ik denk dat hij er klaar voor is, voor de grote school, voor 30 kindjes in één klasje, voor de puzzels en de versjes en de liedjes en tellen en leren over lettertjes lezen…. Ik ben zo fier op dat ventje.