Haar zoete wraak

Het is lang geleden dat ik nog eens een blogje schreef. Dat komt omdat ik echt heel weinig tijd heb. Tot mijn grote spijt ben ik vaak heel laat met het lezen van andere blogs (wat ik altijd leuk vind), en met het reageren erop, en kom ik er niet toe te schrijven hoe het nu met 'ons' allemaal gaat!

Ik lees hier vaak de vraag wat als de grootste verandering wordt ervaren: het krijgen van één kind, of het krijgen van een tweede kind. Ik vond beide een hele aanpassing.

Toen Roan geboren was, kwam ineens die immense verantwoordelijkheid: een wezentje dat op elk moment alle zorg nodig heeft, voor je aan jezelf toekomt. Een baby'tje vraagt door de zorg die het nodig heeft, veel tijd, maar ik ontdekte dat ik door mezelf aan te passen aan het ritme van Roan, toch ook aan mezelf toekwam. Ik had niet meer de tijd die ik vroeger had, maar ik had er iets prachtigs voor in de plaats, een klein nieuw 'vriendje' dat mijn ziel voedde. Het was druk, vermoeiend ook (ook Roan was een slechte slaper), maar draaglijk, en het verbeterde, we raakten allemaal op elkaar ingespeeld en er kwam weer meer tijd vrij voor mezelf.

Toen Fenna ging geboren worden was ik hierop voorbereid: weer een vermoeiende periode, weer wennen en ons aanpassen aan ons nieuwe zusje, zware nachten, maar dat zou beteren..... waar ik niet op was voorbereid was dat er een andere drukte bovenop kwam: gezinsdrukte: ik kon me niet meer onvoorwaardelijk aanpassen aan dat ene nieuwe wezentje in ons gezin maar moest ook rekening houden met de wensen en verlangens, de gevoelens van haar peuterbroertje, mijn aandacht zwiepte van het ene naar het andere kind en ik raakte regelmatig overprikkeld. Bovendien kwam met een tweede kind plots een 'huishouden' erbij - dit gevoel had ik om één of andere reden niet toen Roan baby was maar nu wel: er moet op tijd gewassen worden, gekookt, gepoetst, kleertjes gekocht,.... Gezinsdrukte is soms echte gezinsgezelligheid: met ons vieren aan tafel zitten, kletsen, genieten, lachen en zingen en iedereen vrolijk en blij, maar vaak (zoals vanmorgen) moet er gemopperd worden omdat Roan weer eens zijn boterham op de grond gooit en zijn melk niet netjes wil opdrinken, en dan een woedeuitbarsting krijgt omdat Fenna een stukje van zijn boterham kreeg en hij de banaan van mama wil..... en dan Fenna met haar pin op haar gat die niet wil stilzitten en nog steeds niet in één keer drinkt maar 4 keer gevoed moet worden voor ze genoeg melk opheeft om naar het kdv te vertrekken..... het gebeurt vaak dat ik tegen het moment dat de kindjes vertrekken ik al een pijnstiller voor migraine moet nemen.

En toch geniet ik, want zoals ik al schreef, mijn kindjes zijn voedsel voor mijn ziel, hun ongedwongenheid, hun vrijheid, hun schone naïviteit, de manier waarop ze de wereld ontdekken, hun onvoorwaardelijke liefde en mijn liefde voor hen die mijn hart verwarmt. Ik zucht met liefde, ik ben zot van hen, ik kan hen niet missen, en hoe graag is ze even uit handen geef, het volgende moment wil ik ze alweer in de armen nemen.

Dus toch nog even schrijven over hoe Roan de laatste weken hele mooie zinnen maakt, praat over 'ik' en 'ons' en 'wij' en 'jou' en zinnetjes maakt als: 'de hond zegt: ik wil ook meewandelen naar de boerderij' en dan gaat blaffen, miauwen, grommen, knorren en al zijn dierengeluidjes na elkaar oefent. Of soms maakt hij hele grappige zinnetjes waaruit blijkt welke grammaticale regels hij aan het oefenen is, zoals 'Roan ben een leeuw, rrrraurrrr'. Wij oefenen dit niet maar van de kindjes in de opvang heeft hij blijkbaar leren tellen, en hij is ook de kleuren gaan benoemen, nog niet helemaal juist maar dat hoeft ook niet. Hij experimenteert met zijn voorzetsels: naast, onder, bij, op, in,.... hij wil het allemaal begrijpen. Zijn uitspraak is plots veel gaan verbeteren, de 'k' zegt hij nu meestal correct, nu de 's' en de 'f' er nog door krijgen :) En Roan zingt: hij zingt en zingt en zingt, hij kent tientallen liedjes die hij uit het hoofd kent zonder ze zelfs helemaal te begrijpen, hij zingt ze in zijn bed voor hij opstaat, onder de douche, aan tafel, op weg naar het kdv net voor hij HI 5 doet met de groentenman om de hoek en zijn vrouw en al zijn helpers. Als de kinderoppas vraagt wie nog een liedje kent, dan is het altijd Roan die weer een liedje begint te zingen, of hij verzint er gewoon een. Roan maakt zijn eigen liedjes bij de dingen die zich thuis afspelen zoals 'ik zag 2 Fenna's groentenpapje eten, oh dat was een wonder.....' of 'broeder Roan, broeder Roan, slaapt gij nog?', en tegen Fenna: 'slaap Fenna slaap, uw broer dat is nen aap....' - maar dat laatste heeft hij eigenlijk van ons geleerd. En als we dan vragen: 'een klein aapje?' dan antwoordt hij steevast: 'nee, Roan is een grote aap' en dan houdt hij fier zijn handen zo hoog hij kan. Hij kan zo flink zijn, ons manneke, hele dagen meehelpen, en alleen spelen, en doen wat mama en papa graag hebben, hij pleziert ons soms zo graag. En dan is er plots weer een periode waarin die puberpeuter naar buiten komt die alles anders wil dan hoe wij het voorstellen, die nu plots heeeel, maar dan ook heeeeeeel boos wordt als er iets niet lukt, en de diertjes die niet willen rechtstaan wild om zich heen schopt en slaat. Ja, hij durft zelfs mama en papa te slaan wanneer wij niet doen wat hij verlangt. 'solly', zegt hij dan even later weer met zijn lief stemmetje.

Door veranderingen in mijn werkschema zijn er nu 2 voormiddagen waarop Roan thuis is en Fenna naar het kdv, in de namiddag komt dan Fenna naar huis en gaat Roan naar 'de kindjes'. Roan geniet hier enorm van. Vooral omdat hij dan uitzonderlijk in mama's kamertje mag spelen (mijn therapielokaal, staat vol leuk speelgoed dat ik nodig heb voor therapie) - voor hij weer naar beneden wil, wil hij eerst met alles gespeeld hebben. Het nadeel van zijn mama-voormiddagje is dat hij niet meer naar de opvang wil, liefst wil hij Fenna weg en is hij alleen bij mama.  En mama geniet hier ook van, ik geniet ervan mijn kindjes apart bij me te hebben omdat ik hen dan echt individuele aandacht kan geven. Wanneer Roan over 2 maandjes naar de kleuterschool gaat, zijn onze voormiddagjes onherroepelijk voorbij, en worden de namiddagen dan weer een pak drukker, spijtig.

Onze Fenna, ik voel me soms schuldig omdat zij niet die aandacht en tijd krijgt die Roan als baby kreeg: haar broer is er nu eenmaal ook, die kunnen we niet opzij zetten, en bovendien vraagt hij veel aandacht. Dus Fenna wordt veel minder gepakt dan Roan, en ik loop veel minder met Fenna op de arm om te kijken naar de dingen in huis zoals ik met Roan deed, waardoor Fenna wat later is in het leren kennen van woordjes. Heel duidelijk is wel dat ze weet wie 'de poes' is, want telkens ik 'poes' zeg, zoekt ze naar onze poes!  Vaak staat ze recht in haar park en kijkt ze naar ons en roept ze regelmatig 'he', omdat we haar niet zouden vergeten, maar ze doet dit wel graag, dat rechtstaand kijken en haar broer vooral bewonderen, of spelen met zijn speelgoed, zijn diertjes, zijn puzzels die Roan dan weer snel uit haar handen gritst, zijn speelgoedbakken omgooien en alles eruit halen en er weer in gooien... die 2, ze passen goed samen, ze gaan nog veel aan elkaar hebben, en Fenna zal niet onderdoen voor haar broer, dat zien we nu al, het is een felle.  

Mijn schuldgevoel dus, zelfs toen ik zwanger was, had ik niet de tijd goed te voelen en te beleven hoe dat wezentje daar groeide - ze groeide en daar moest ik maar van uitgaan want 'snachts moest ik kost wat kost proberen te slapen en overdag hield Roan me aan de gang.

Maar haar wraak is zoet: ze haalt haar schade 's nachts in wanneer Roan slaapt, dan heeft ze het 'kot' voor haar alleen, 'als de kat slaapt, dansen de muizen op tafel' - er komt geen verbetering in haar slaappatroon, zelden slaapt ze eens een blokje van 3 of 4 uur, vaak wordt ze elk anderhalf uur wakker en het enige dat haar dan troost is even aan de borst liggen, en soms wil ze gewoon helemaal niet slapen en leggen we haar noodgedwongen tussen ons in zoals deze nacht om 2 uur, dan lijkt ze wat tot rust te komen en kunnen we zelf weer slapen, tot ze rond 6, en soms al vroeger, helemaal wakker is en één van ons met haar naar beneden gaat, zodat de ander nog een uurtje kan slapen.... Fenna geniet ervan, het zijn haar mama en papa-momentjes. Ik vrees dat ze een nachtbraker wordt, net zoals ik was toen ik nog geen kindjes had.