PPROM: voortijdig breken van de vliezen - wachten op het tweede streepje

Zaterdagnacht werd ik erg ziek. Ik werd eerst misselijk, en dan ben ik heel erg beginnen braken, 3 uur lang, met hevige stuiptrekkingen, het was een ellende, in geen enkele zwangerschap ooit heb ik moeten braken, en nu kotste ik de ziel uit mijn lijf.

Rond half 8 's morgens, na de langste en hevigste braakpartij, voelde ik dat mijn slipje nat was. Eerlijk gezegd dacht ik er niet verder over na, ik was helemaal suf en weg van de wereld. Wat later ging ik op de keukenstoel zitten, voor even, want Roan zijn energieke manier van spelen, dingen brengen, aandacht willen, was te veel voor mij, en ik besloot terug in mijn bed te gaan. Toen ik opstond zag mijn partner dat de stoel helemaal nat was. Ik wist niet wat het was, was zeker dat het geen urine was want dat had ik toch wel gevoeld? Het kon niet anders dan PPROM zijn.

PPROM. 3 jaar geleden zijn we ons eerste zoontje verloren door het voortijdig breken van de vliezen tussen week 20 en 21. Ons mannetje was nog te klein en kon dit niet redden. Nu ben ik bijna 31 weken, een groot verschil. Ik wist wat er zou gebeuren: naar het ziekenhuis, aan de weeënremmers, platte rust, antibiotica tegen infectiegevaar en longrijpingsspuitjes voor mocht de bevalling toch niet uitgesteld kunnen worden. Allemaal niet fijn, maar ons meisje zou het redden.

Ik belde de vroedvrouw, ik moest meteen gaan liggen, want als de vliezen breken voor het hoofdje is ingedaald is er een risico dat de navelstreng naar beneden doorzakt, en als die dan ook nog toevallig rond het hoofdje van het kindje zou gedraaid zitten zou het kindje kunnen stikken. Dus dat moest eerst vastgesteld worden. De vroedvrouw zag dat alles ok was, en ons mieke was ook nog hevig aan het trappelen. Haar harttoontjes waren normaal, ik mocht naar het ziekenhuis vertrekken voor verder onderzoek.

Daar werden we onthaald door vroedvrouw Debbie. Zij was de vroedvrouw die bij ons was tijdens mijn vorige 2 bevallingen en ik was meteen gerustgesteld: ik heb haar graag, zij zou ons de beste zorg geven die we nu nodig hadden op dat moment.

Ze nam een uitstrijkje om te kijken of er vruchtwater ontsnapt was. We moesten wachten.

Maart: als kind was ik erg bang voor sterven, en ik was geobsedeerd door een spreekwoord dat we ooit in de klas hadden geleerd: "kom je door het maartje, dan leef je nog een jaartje". Maart vorig jaar lag Roan in het ziekenhuis met een bronchiolitis bovenop een longontsteking. Maart 2011 lag ik in het ziekenhuis, 21 weken zwanger van Roan, omdat ik aanhoudende harde buiken had: 3 dagen lang aan de weeënremmers, toen kwam het tot rust. 22 maart 2010 is Ilan geboren en gestorven, hij is niet door het maartje geraakt.

Maar ons meisje zou het redden, ik was geen enkel moment bang voor het tegendeel, ik was erg gerust, ik kende de procedure, ik wist dat het zwaar zou worden, maar ze zou het redden, ze is sterk, net als haar broers, en zij heeft nu kansen die Ilan 3 jaar geleden nog niet had.

Het voortijdig breken van de vliezen: het is niet altijd duidelijk waarom het precies gebeurt, soms vindt men de oorzaak niet. Vaak wordt het uitgelokt door infectie, dat was het geval bij Ilan. Ik had al meer dan een week een erg zware griep met hoge koorts, was helemaal verzwakt en toen gebeurde dit. Achteraf bij de autopsie zag men dat er infectie op de vliezen en de navelstreng was geraakt. Sindsdien ben ik een hevige voorstander van de griepprik voor zwangere vrouwen, want ook ik had al 20 jaar geen griep gehad, en had een sterke weerstand, tot ik die griep kreeg waardoor mijn zoontje is overleden.

Maar waarom nu? Ik was pas die nacht ziek geworden. Had het ermee te maken en was er weer infectie? Was het door het overgeven en de hevige bewegingen en spasmen waarmee dat gepaard ging? Ben ik er gewoon vatbaar voor en heb ik geluk gehad met Roan?

Tot Debbie de vroedvrouw binnen kwam: wat ik niet kon geloven was waar: er was geen vruchtwater gevonden op het staal. Ze vertelde dat ze het zeker goed had afgenomen, en lang genoeg had gewacht. "Soms is het tweede streepje wat onduidelijk en ben je niet helemaal zeker, maar bij jou vinden we geen spoor van een tweede streepje, ook niet na heel lang wachten, er is geen vruchtwaterverlies geweest." Vermoedelijk ben ik tijdens het hevig overgeven heel wat urine verloren zonder daar bewust van te zijn. Het is de enige verklaring die we kunnen vinden voor de grote plas die we op de stoel hadden gevonden.

Wat een opluchting, ons meisje werd nog eens aan de monitor gelegd, maar ook die was goed, en de gynaecologe van wacht kwam nog even langs (dat was toevallig de gyn waarbij ik net was weggegaan...) en we mochten weer naar huis vertrekken.

Sindsdien heb ik nog niets gedaan dan te slapen, want ben echt nog heel ziek geweest die dag. Vannacht geslapen van half 7 's avonds tot half 8 vanmorgen, en tijdens Roan zijn slaapje om 10.00 ook weer anderhalf uur meegeslapen, en ik zou nog kunnen slapen....