20 maanden - 30 weken

Vandaag was Roan precies 20 maanden. De laatste week is hij veranderd in een echt driftkikkertje dat luid schreeuwt en roept als hij zijn zin niet krijgt, en zich niet meer wil laten troosten dan. Hij lijkt ook vooral te willen wat niet mag. Gelukkig lees ik hier zoveel verhalen van kindjes die even oud zijn en hetzelfde gedrag vertonen: het hoort erbij, het zal wel ergens goed zijn voor hun ontwikkeling, later zullen ze niet op hun kop laten zitten :)

Ik blijf me vasthouden aan mijn principes van een lieve zachte en geduldige mama te zijn, zelfs al is dat niet altijd gemakkelijk. Huilen mag en is geen negatief gedrag! Als Roan huilt wordt hij getroost, tenzij hij dat zelf niet wil. Ik maak me zo weinig mogelijk boos, zelfs al is hij super boos (nog eens: niet altijd gemakkelijk, ik verlies mijn geduld ook wel eens). Ik geef niet toe, tenzij ik het niet zo belangrijk vind, en slaan of gooien met eten mag echt niet (dan gaat hij even in de box). Ik probeer consequent en tegelijk lief te zijn en concentreer me op de leuke momenten van samen spelen, samen boekjes lezen, samen kleuren en zingen (Roan wil nu overal een liedje bij, dat moeten we dan maar ter plekke verzinnen....) Gelukkig is hij naast zijn boze buien ook echt een lief, grappig, bijdehand knuffelmannetje en we blijven hem altijd even graag zien :)

En voor wie het gevolgd heeft: na mijn laatste bezoek bij de vorige gynaecologe heb ik besloten van gynaecologe te veranderen: de sfeer was echt negatief en daar wou ik niet mee verder. Ik heb er lang over nagedacht en pas enkele weken geleden het besluit genomen. Ik heb gebeld naar mijn oude gyn, en afspraak gemaakt met haar collega die toevallig de bevalling van Roan heeft gedaan, dus ik kende haar al een beetje. Mijn oude gynaecologe heeft daarop een brief geschreven naar mij, echt knap van haar, waarin ze uitlegt waarom ze handelde zoals ze deed, en begreep dat ik besloten had van gynaecologe te veranderen. Ze heeft vlot alle gegevens doorgegeven.

Vandaag had ik de eerste afspraak bij mijn nieuwe gynaecologe en dat verliep heel vlot (naast de tocht daarnaartoe want door de hevige sneeuwval van vannacht hebben we een uur gereden waar we er anders een kwartier over zouden doen, onderweg enkele bussen en vrachtwagens tegengekomen die de Gentse hellingen niet op geraakten, buspassagiers die te voet verder moesten, auto's die voortgeduwd werden omdat ze vast zaten in de sneeuw.... een spannende tocht). Ons mieke werd 3 kwartier aan de monitor gelegd en haar hartje klopte zeer mooi, perfect zei de gyn, mooie acceleraties, een mooie middellijn,... Ik had een goed gevoel bij de afspraak. De gyn was heel vriendelijk en gaf veel informatie, zoals ik het eigenlijk wens. Dit was dus een opluchting. En naast de monitor was ook alles ok met mij: bloeddruk als altijd 12/7, geen suiker, en nog maar 4 kilo aangekomen, dat vond de verpleegster wat weinig, maar met Roan was het net zo: 6 kg in totaal en toch woog dat ventje bijna 4 kg. Ik verbruik gewoon veel als ik zwanger ben waardoor ik moeilijk aankom, maar eet wel voldoende!

Daarna ons meisje gaan 'erkennen' opp het stadhuis, lekker gaan eten, en onze man ingeschreven in het kleuterschooltje waar hij volgend jaar naartoe mag! Wat verandert het allemaal snel!

Nu ben ik moe en uitgeteld, kan de laatste dagen moeilijk slapen door zwangerschapskwaaltjes maar ben wel doooodmoe.... Nog 10 weken te gaan.