Grappige echo

Vrijdag 1 maart hadden we afspraak voor een pretecho. We zouden die dag Roan een hele dag naar de opvang laten gaan, ook wat gaan eten, ons mieke gaan erkennen in het stadhuis en dergelijke.... maar de dag ervoor begon Roan plots uit het niets te braken, en hield niets meer binnen. Hij was ziek. Die nacht begon ook erge diarree....

Vrijdagochtend hebben we lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch Roan weggebracht naar de opvang met de boodschap ons te bellen mocht het erger worden met hem, hij was ondanks zijn buikje toch heel opgewekt opgestaan en had zoals altijd zin om naar de kindjes te gaan. Hij had wat verhoging maar nog geen echte koorts.

Onze pretecho - ons ma noemde het een 'grappige echo' want wist niet goed wat het precies was - was zo'n 45 km verderop, dus ook nog eens een eind rijden. We waren mooi op tijd en mochten meteen binnen. De dame nam echt de tijd voor ons, dubbel zoveel tijd dan de geplande en betaalde 40 minuten. Ons mieke was superbeweeglijk en speelde de hele tijd met de navelstreng die ze voor haar gezichtje trok. De echodame werd er wat zenuwachtig van, want zo kon ze geen mooi foto's eruit halen. Maar wij vonden het best grappig, laat ze maar een eigenwijs karaktertje hebben :) Die 3D-foto's vind ik eigenlijk nooit erg mooi, maar het kijken naar het bewegende beeld, hoe ons mieke daar in mijn buik zat te kronkelen, zat te draaien en te keren, zat te geeuwen en te spelen met haar handjes en navelstreng, dat was fantastisch om te zien, dat gaf zo'n goed en uniek gevoel! Ik voelde me zo dicht bj haar, alsof ze al geboren was en ik haar zat te bewonderen.... Ook viel meteen op hoe ze toch heel wat trekken van haar broer lijkt te hebben, in haar beweeglijke manier van zijn, maar ook de vorm van haar mondje, neusje....  we hebben hier een pretechofotootje liggen dat bijna spreken lijkt op een foto die we van Roan hadden genomen een uurtje na zijn geboorte!

Nog wat foto's en een sleutelhangertje meegekregen naast een cd-rom en dvd en weer vertrokken. Het was al middag. En al gauw ging mijn gms af: of we Roan konden komen halen, hij had weer flink overgegeven en maakte 39° koorts....

Ik voelde me wat schuldig. Mochten we die pretecho niet gepland hebben, dan was ik zeker thuis gebleven met hem die dag - maar niets meer aan te doen, dus zo snel mogelijk naar huis. Later die dag is Roan erg ziek geworden: hij werd lusteloos, wou niets meer doen dan hangen aan mama of papa (en zo kennen we hem echt niet, zelfs niet toen hij longontsteking had) en had de ene spuitluier na de andere en hield niets binnen, al gauw maakte hij 40° koorts.... dus naar de dokter. Daar hadden ze een slechte planning en we mochten met ons doodzieke mannetje nog een uur wachten, zelfs al waren er verschillende artsen aanwezig, maar die hadden net hun middagpauze, grrrr.

De dokter was wel lief, en onderzocht Roan, hij was nog niet aan het uitdrogen maar het gevaar was reëel. Dus een brief meegekregen voor mochten we die dag toch nog op spoed terecht komen. Dat is gelukkig niet gebeurd, want ik zag dat echt niet zitten, als Roan niet wou drinken dan druppelde ik het met zo'n siroopstaafje per 5 ml in zijn mondje.... gelukkig bleef hij traantjes maken en was zijn mondje nog vohtig en kon ik zo zien dat hij niet aan het uitdrogen was. Tot vandaag heeft hij nog niets gegeten, ja, zo'n 5 letterkoekjes per dag, en vandaag toch wat zwamworstjes bij de aperitief toen we bezoek hadden.... lekker ongezond, maar beter dat dan niets denk ik dan. Hij heeft zo'n 24 uur hoge koorts gemaakt, dan is zijn temperatuur langzaamaan gezakt. vandaag koortsvrij, niet meer gebraakt, wel nog platte stoelgang en geen honger. Hij komt er wel door, gelukkig heeft dat mannetje wat reserve :)

Die pretecho had ik gepland omdat ons meisje al zo weinig aandacht krijgt in vergelijking met haar broer en weer was bijna haar momentje verloren gegaan door het ziekzijn van Roan. Maar nu we toch geweest zijn en die dvd hebben meegekregen, hebben we haar al enkele keren ook thuis bewonderd..... het wordt een knappe meid, dat kan ik je vertellen!