Our silly happy wheezer - deel 2

(deel 1: blog van 3 april 2012)

Donderdagnacht is Roan erg gaan hoesten. Hij heeft die nacht erg slecht geslapen, werd elke 2 uur wakker en al vroeg wou hij helemaal niet meer slapen. Ook zijn voormiddagdutje lukte niet. Hij maakte lichte koorts, 38;3°, maar omdat Roan al koorts heeft bij een verkoudheid had ik hem toch voor een halve dag naar het kdv gestuurd. Hij was er nog maar een uurtje toen ze me belden: of ik Roan wou komen halen want hij maakte 40° koorts....

Ik annuleerde al mijn werk voor die dag en belde de dokter. Op het kdv heerst het rsv-virus, ik was bang dat Roan dat nu ook had. De dokter stelde een luchtweginfectie vast, maar nog niet zo erg als wat we in april hadden meegemaakt. Antibiotica was niet nodig, wel aerosollen, 3 x per dag.

Maar Roan ging zienderogen achteruit. Hij bleef hoesten, piepen en reutelen en begon steeds sneller adem te halen, tot 90 keer per minuut, ik telde het tijdens zijn aerosollen. Zijn temperatuur bleef erg hoog, met paracetamol of nurofen had hij nog meer dan 39°, we kregen zijn temperatuur niet naar beneden. En Roan sliep niet, vrijdag de hele dag geen dutje gedaan (normaal slaapt hij nog 3 tot 4 uur per dag en 12 uur 's nachts) en ook die nacht wou hij niet slapen. Als we hem in zijn bedje legden, viel hij van pure uitputting in slaap, om 10 minuten later alweer rechtop te zitten. Hij bleef er vrolijk onder, zelfs te vrolijk, hij gedroeg zich als een zot konijn, een duracellkonijn dat net iets te lang was opgeladen. Hij kwam niet tot rust. Ik probeerde hem op mijn schoot rustig te maken of zelfs tot slapen te brengen, maar Roan sprong van mijn schoot om te spelen en gek te doen en dezelfde handeling steeds te herhalen: dingen brengen en terugleggen, een kastdeur open en dicht maken,... het verontrustte me, dit was ook niet normaal.

Zaterdagmiddag besloten we de dokter van wacht te laten komen. Roan had geen lucht meer en ik was verschrikkelijk ongerust, mijn maag kromp samen, ik wou geen te lakse houding aannemen hier. Gelukkig troffen we een betrouwbare dokter (je kan ook pech hebben met een dokter van wacht), die ook in de spoeddienst werkt van het ziekenhuis waar Roan eerder dit jaar was opgenomen met longontsteking en bronchiolitis. Hij bevestigde meteen de heel moeizame ademhaling van Roan. Bij het luisteren naar zijn longen stelde hij vast dat één long kraakte. En toen hij keek in het neusje en keeltje van Roan zei hij dat het groene slijm hem tegemoet kwam: een longontsteking! Roan moest meteen met een hoge dosis antibiotica starten en dezelfde dag nog een tweede dosis krijgen. Als hij daardoor niet beter zou zijn tegen 10 uur de volgende dag, moest hij naar het ziekenhuis. En 4 x per dag aerosollen. Hij merkte ook het erg drukke gedrag van Roan op en dacht dat dat door de atrovent zou kunnen komen, ik denk ook door de oververmoeidheid en hoge koorts. Roan haalde de ene grap na de andere uit met de dokter, zich steeds opnieuw laten vallen op het verzorgingskussen, of weer in zijn oude berengangetje rondom de dokter heen kruipen.... ja, toen hij in april in het ziekenhuis lag, noemden ze hem 'the happy wheezer', maar dit weekend vond ik onze happy wheezer toch ook een beetje 'silly' met zijn flauwe grappen :)

Dat Roan niet kon slapen was heel normaal: Roan had tekort aan lucht en door al die slijmen die overal in zijn keel, neus en longen zaten werd dat nog erger als hij ging liggen. Het rechtop gaan zitten is een reflex, zei de dokter.

Meteen met de AB gestart dus en na die tweede dosis merkten we duidelijke verbetering. Roan begon rustiger te ademen, het hijgen vertraagde en tegen de avond viel hij zowaar in slaap. Die nacht heeft hij vrij goed geslapen en tegen de ochtend maakte hij geen koorts meer. Dat bleef zo de rest van de dag, en vannacht had hij zelfs een 'normale' nacht. Gelukkig dus niet naar het ziekenhuis.

Roan hoest nog veel, en zij adem reutelt soms nog wat, maar het gaat allemaal veel beter. Hij is nog ziekjes, eet minder goed en is terug wat hangerig, maar het hyperactieve is er gelukkig af sinds hij beter slaapt. Gisteren hebben we zowaar eindelijk onze kerstboom kunnen zetten. Een teken van licht en hoop - ik hoop vooral dat hij bovenop de bacteriële infectie geen virale infectie heeft zoals in april dit jaar, want dan ligt hij tegen kerstmis toch in het ziekenhuis....