17 maanden

vandaag is onze man 17 maanden! Tijd om nog eens wat neer te pennen.

Ik hou al een tijdje een lijstje bij van de woordjes die hij zegt; Hij maakt zichzelf wel goed duidelijk vind ik maar blijft wat bij dezelfde woorden hangen. Hij gebruikt ook vaak één woord voor verschillende dingen: Bo is de poes Boris, maar ook boterham, boem is boem en bloem,... hij zegt heel veel na met steeds dezelfde klankjes, veel B, P, A en O, K, D en T. Hij is nu met de huig-r aan het experimenteren, verschrikkelijk, ik had zo graag dat hij een mooie tongpunt-R zou leren maken en niet met die platte schrapende Gentse hug-r zou gaan spreken.....

Roan begrijpt heel veel, we verschieten er voortdurend van wat hij al allemaal begrijpt en hoe lang hij kan onthouden. Hij weet vaak nog precies waar hij iets de dag ervoor heeft achtergelaten. Of als we 3 weken later nog eens bij mijn ouders op bezoek gaan is hij al superenthousiast in de auto 'ma' en 'pa' aan het zeggen, hij weet het allemaal nog heel goed na weken!

Roan beggrijpt en zegt nu ook 'ja' en 'nee', en hij knikt er dan duidelijk bij! Ik kan hem vragen: wil je een boterham? En dan antwoordt hij meestal 'ja', als hij genoeg heeft en ik wil hem nog een stukje geven zegt hij duidelijk 'nee' - ik luister daar dan naar want vind het belangrijk dat een kind zijn eigen grenzen en behoeften kan duidelijk maken.

Maar vaak (en te vaak) plaagt hij ons: zegt hij ja waar hij neen bedoelt of zegt hij nee en wil hij het toch. Dan is hij weer grapjes aan het maken....

Roan en zijn grapjes: ik zit met de handen in het haar want hoe kan ik deze man leren dat een grap pas een grap is als iedereen het grappig vindt en niet hij alleen. In de kasten zitten, koekjes uit de kast halen terwijl wij luid 'neen, mag niet' roepen, dingen in en uit de vuilbak halen, met zijn handen in de kattenbak zitten, de bril van papa's hoofd halen tot zelfs soms mama in het gezicht slaan: wij roepen luid 'neen' maar Roan doet het met een lach. Hij denkt dat het er allemaal bijhoort, de neen, in het park vliegen, apart gezet worden.... ik denk echt dat hij geen gram kwaad bedoelt, dat hij het doet omdat het volgens hem een heeeel goeie grap is waar we allemaal achteraf om lachen!

Sinds zijn tandjes weer zijn doorgekomen, dat is nu een dikke week, is zijn mamaperiode helemaal voorbij. Met een snik van verdriet en heimwee moet ik toezien hoe mijn mannetje niet meer op mijn schoot komt zitten (wat hij wel super vindt is op mijn schoot klimmen, er langs de andere kant meteen afgaan, een toertje om me heen lopen en dan opnieuw en opnieuw en opnieuw hetzelfde tot ik er helemaal moe van word), niet meer aan mij komt hangen, me niet meer aan zijn vingertje van hier naar daar brengt (behalve naar de koekjes, dat doet hij nog wel) en me zelfs niet meer begroet wanneer ik na het werk binnenkom. 2 weken geleden nog vloog hij in mijn armen, nu bekijkt hij me nog amper, speelt hij gewoon door! Een zoen of een knuffel krijg ik maar af en toe nog, snik, hoop dat er gauw weer een tandje komt.... ach, het stelt me gerust: deze man zal snel op zijn eigen benen kunnen staan!

Ja, je las het al, Roan eet heel graag: ik denk dat hij de beste eter is in de opvang, we krijgen er altijd complimentjes over. Roan kan wel een hele dag in zijn stoeltje zitten en eten denk ik, als we dat zouden toelaten. Als hij iets minder eet weten we het: hij is ziek aan het worden! Hij krijgt vooral gezonde dingen: mandarijntjes, banaan, stukjes komkommer of augurk, en 5 letterkoekjes per dag. Die weet hij dan ook goed staan. We hebben hem net nog gewogen, hij weegt nu een 12 kilo, dat is net als altijd op percentiel 75, ben blij dat hij niet te veel aankomt, hij is gewoon een sterk mannetje.

Roan houdt van fysieke dingen, van klimmen, van springen, lopen en dansen. Hij is ook erg muzikaal en klapt mee in het ritme. Meer en meer wordt hij een echte jongen, soms ook wat bruut, die gooit met zijn speelgoed of als een buldozer door de dingen heen gaat. Grappig is hoe hij zich opstelt als een gorilla: hij loopt vaak met zijn borst vooruit en op zijn tippen om zichzelf groot te maken, zijn armpjes hangen dan als bij een gorilla langs zijn lijfje, nog een beetje en hij slaat als een gorilla op de borst. Mijn partner die bio-ingenieur is en graag leest over het gedrag van apen, moet er echt om lachen. Onze Roan, onze wolf, we hadden hem beter 'aapje' genoemd!