Onze kleine meid

Onze kleine meid kan al aardig schoppen. Net als Roan in de buik, schopt ze de hele dag door. Ik zie mijn buik langs alle kanten op en neer gaan, en als ik mijn hand ergens leg, duurt het nooit lang of ze schopt er tegen.

Mijn baarmoeder is deze week plots aardig gegroeid: ze komt nu tot aan de navel en de bewegingen spelen zich nu hoger af dan een week geleden, maar ook nog erg laag, tegen de blaas aan voel ik ook nog fijne stampjes. Leuk om zien en voelen, soms verschiet ik even of ben ik ongerust dat ik een harde buik heb.

Doordat mijn baarmoeder zo gegroeid is, zijn mijn darmen weer in de verdrukking gekomen. resultaat: al 5 dagen voortdurende buikkrampen. Ik lig er 's nachts wakker van, en als de krampen over zijn dan heb ik wel één of ander rusteloos been dat me nog enkele uren langer wakker houdt zoals nu - dus toch maar weer mijn bed uit....

PLMD - Periodic Limb Movement Disorder - heb ik al 20 jaar: mijn benen maken 's nachts schoppende bewegingen en voelen heel gespannen aan. Als ik niet zwanger ben, heb ik er maar zelden last van, en als ik het heb duurt het maar kort, maar tijdens mij zwangerschappen stijgt de frequentie en de duurtijd van het schoppen enorm. Nu kan het al een paar uur duren voor het stopt en ik kan inslapen. Op het eind van de zwangerschap van Roan sliep ik echter nog maar één tot 3 uur per nacht door de schoppende bewegingen. Probeer maar eens te slapen als je de hele nacht de hik hebt, onmogelijk.

Roan is zo'n fijn kereltje, ik ben er zo fier op en kan niet wachten om te zien wat voor zusje hij krijgt. Zouden ze wat van elkaar hebben? Ze lijkt alvast even levendig en communicatief! Ik vind dat hij op technisch vlak erg veel kan: het slotje van zijn 'harnas' open en dicht doen en een slotje dat we speciaal op een kast hebben gemonteerd opdat hij ze niet open zou krijgen, krijgt hij ook alweer open, hij maakt verschillende puzzels, weet perfect waar de diertjes horen, hij is echt heel handig en zal net als zijn papa een knappe doe-het-zelver worden. Als hij iets nieuws onder de knie wil krijgen, oefent hij uren aan dezelfde handeling, met veel geduld. Soms begint hij wat ongeduldig te snikken wanneer het niet lukt. Ik leer hem nu 'mama' te zeggen wanneer hij hulp nodig heeft in plaats van boos te worden - heel grappig dat hij dat ook alweer doet, een beetje ondeugend want hij denkt dat het weer een soort grapje is :)

Hij is erg goed en snel van zijn longontsteking hersteld, eens de antibioticakuur ingezet werd. Gisteren maakte hij toch plots weer wat koorts en heeft hij slecht geslapen. Hij bleef wel vrolijk. Ik vermoed dat het toch weer één of ander tandje is.... nu ligt hij lieflijk in zijn bedje :) Ik kruip er zo meteen ook weer in.

Ik nader de 20 weken. Voor mij is dat even een berg over. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik op 20 weken een plotse vruchtwaterbreuk gehad en we zijn ons zoontje verloren daardoor, een mooi kereltje met sterke spiertjes. Ik moet hier nu even overheen, ervan uitgaan dat het niet weer gebeurt. Ik weet dat meestal de dingen gewoon goed lopen, maar soms lopen ze aardig fout, en als er zo snel iets fout loopt, kunnen ze maar weinig doen. En ons dochtertje nu verliezen zou ik verschrikkelijk vinden.

Toch voel ik me ook rustig en geniet ik van al wat er is, en al wat ik heb: een prachtige partner, een fantastisch zoontje en nu nog een fijne meid op komst, wat kan ik nog meer wensen?

Gelukkig nieuwjaar allemaal!